De hele discussie rond de Belgische staatshervormingen toont ten overvloede aan dat we welbeschouwd in een land van politiek ongeschoolden leven. Her en der duiken kreten op dat we nu maar zouden moeten opteren voor een "confederaal model". Men doet uitschijnen - bewust of onbewust - dat het hier een soort variant betreft van federalisme.
Niets is minder waar. Een confederatie is allereerst geen staat, maar een los verbond van onafhankelijke staten (bijvoorbeeld: Vlaanderen en Wallonië) die door een wederzijds opzegbaar contract gebonden zijn. Het is dus duidelijk dat separatisme aan confederalisme voorafgaat, al zullen weinige politici en opiniemakers zoiets openlijk toegeven.
Een confederatie wordt ook gekenmerkt door een zeer zwakke centrale overheid die een onderhandelde solidariteit regelt tussen lidstaten van het gemenebest, niet tussen burgers. Deze solidariteit kan ten allen tijde door één (rijkere) lidstaat opgezegd worden. Een confederatie kent geen burgers, er zullen dus geen Belgen meer zijn, enkel Vlamingen en Walen. Dit staatsmodel heeft ook geen rechtstreeks verkozen parlement meer. Het confederale parlement wordt verkozen door de deelstaten, een soort getrapt kiessysteem dus, zoals dat voorkwam tot in de 18de eeuw. Overigens heeft geen enkele confederatie ooit zichzelf overleefd: ofwel evolueerde zulk een model naar een sterkere (federale, unitaire) staatsvorm, ofwel viel de staat uiteen. Dat er vandaag op de wereld geen enkele confederatie (meer) bestaat, toont aan welk onstabiel systeem dit wel is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten