vrijdag 29 augustus 2008

Bianca Debaets of de tragiek van het nationalisme


Onderstaand bericht (mail) dateert van 2003. Bianca Debaets (politica bij CD&V) schreef deze mail toen naar Manifestobru (zie links). Ze was net lid geworden van B Plus. Vandaag is deze moedige en tegendraadse vrouw onder druk van haar partij uit B Plus moeten stappen. Zo machtig is het taalnationalisme in België. Dit bericht is niét gericht tegen Mevrouw Debaets, maar wil gewoon wijzen op de gevaren van het nationalisme, dat geen tegenspraak duldt. MEN MAG VAN DE TRADITIONELE PARTIJEN NIET VOOR BELGIË ZIJN ! Het bijwonen van Ijzerbedevaarten en -Wakes wordt dan weer wél geduld.
STEUN mensen die zich verzetten tegen de opsplitsing van BELGIË:

mail@biancadebaets.be



-----Oorspronkelijk bericht-----
Van: Bianca [SMTP:bdebaets@chabert.irisnet.be]
Verzonden: donderdag 20 februari 2003 10:55
Aan: 'support@manifestbru.be'
Onderwerp:

Beste,

Gisteren bezorgde […], docent aan het Rits, me jullie manifest. Het doet me enorm veel plezier vast te stellen dat zoveel mensen het solidariteitsmodel nastreven, wat Vlaamse (extreem)rechtse krachten ook mogen beweren.

Maar al te veel lui van verdacht allooi misbruiken de geschiedenis en zetten allerlei acties op om hun "Vlaamse identiteit" te versterken. Denken we maar aan Vlaanderen Vlagt. Deze vlaggers vinden het nodig om sportieve en culturele manifestaties te verstoren door te pas en te onpas met hun Vlaamse Leeuw te wapperen. Niet zo onschuldig als men denkt, helaas. Ik neem graag de woorden van Mia Doornaert (journaliste bij de Standaard) over: "VlaamSCH is valSCH".

En Ludo Dierickx schrijft in z’n boek "Nationalisme onder het mes" terecht: "De toekomst is aan de splitsers, nationalisten, confederalisten en separatisten, die bewust en onbewust vrolijk bijdragen tot het verwezelijken van het hoofddoel van het Vlaams Blok: een onafhankelijke cultuurhomogene Vlaamse staat. Ik ben zelf sinds enkele maanden lid van Bplus, een beweging voor een federaal en vernieuwd Belgie. Bplus wil de sociale solidariteit tussen alle burgers van de gewesten behouden en verder ontwikkelen in een Europees perspectief, de banden tussen Vlamingen, Walen, Duitstaligen, Brusselaars en mensen van allochtone origine verstevigen en het Belgisch institutioneel systeem verbeteren met eerbied voor de gewestelijke autonomie, de culturele verscheidenheid en het pluralisme.

Laten we onze krachten bundelen en samen het nationalisme en racisme bestrijden, uit liefde en respect voor onze stad, ons land en al haar medeburgers. Leve de diversiteit!


Bianca Debaets
1050 Brussel

donderdag 28 augustus 2008

DE WAANZIN VAN HET EUROPA DER REGIO'S

In het NRC-Handelsblad van 21.08 breekt F. A.M. van den Heuvel een lans voor het Europa der regio's. Volgens hem is dit een logische beweging tegen de natiestaat en tegen de anonieme EU. Als staten uiteenvallen is dit nochtans het gevolg van doelbewuste agitatie van nationalistische groeperingen. Zulke organisaties bestonden ook al voor de oprichting van de EU,waardoor men moeilijk kan volhouden dat het onafhankelijkheidsstreven van bijvoorbeeld Schotse nationalisten een spontane reactie is op de europeanisering. Overigens willen deze mensen de natiestaten niet afschaffen, ze willen ze gewoon vervangen door nieuwe naties.

Indien deze ontstaan, nemen ze een niet meer of minder "kunstmatig" – de term komt van vorige auteur – karakter aan dan hun voorgangers. Geen enkele natie is door de natuur of door God gewild. Problemen als de verwoestijning, nucleaire proliferatie het tekort aan schaarse goederen, het internationaal terrorisme e.d.m. overstijgen de huidige staatsgrenzen a fortiori regionale grenzen grenzen. Dat hoger niveau (bijvoorbeeld de E.U.) is derhalve de plaats waarop democratische beslissingsmacht moet meespelen. Een vrijblijvend contract tussen vierhonderd Europese taalregio’s maakt van dit transnationationale niveau een machteloze, holle schelp.

De unilaterale vetorechten zouden exponentieel toenemen, de staten zouden meer dan ooit predominant zijn op de burgers. Vandaag kan de Duitstalige Gemeenschap in België (80.000 inwoners) of, het op Europees niveau nietige Malta, elk EU-verdrag blokkeren. Een verdere uitdieping van deze mechanismen is een ware nachtmerrie voor elkeen die efficiënt, democratisch en transparant bestuur wil. In het door taalnationalismen beheerste gefederaliseerde België weten we er alles van.

zaterdag 23 augustus 2008

KRITISCHE VRAGEN BIJ HET TAALNATIONALISME

Is het moreel verantwoord om een duur federalistisch systeem te onderhouden wanneer 15% van de Belgen onder de armoedegrens leeft?

Wat is het criterium van bevoegdheidsverdeling (taal) en de bevoegdheden (bijvoorbeeld: milieu, buitenlandse handel, openbare werken...)?

Waarom is het Brussels model (territoriale tweetaligheid en tweetalige instellingen) niet toepasbaar over het hele Belgische grondgebied?

Waarom moeten taalgrenzen samenvallen met grenzen van gerechtelijke arrondissementen, kieskringen en grenzen van deelstaten?

Waarom kunnen de gewesten en gemeenschappen niet vervangen worden door de provincies?

België heeft minder inwoners dan Mexico-Stad. Waarom hebben we dan nood aan negen parlementen en zes regeringen?

Samenwerkingsakkoorden in plaats van wetten, niet-sanctioneerbare overlegcomités, geheime onderhandelingen, bijzondere meerderheden, alarmbelprocedures... Heeft het federaliseringsproces België meer of minder democratisch gemaakt?

Andere officieel meertalige landen zoals Zwitserland, Canada en India werken met méér dan zes deelgebieden (=meerpoligheid). Waarom zou dit in België niet kunnen?Is het efficiënt om budgetten door drie te splitsen?

Het federalisme impliceert andere wetten (decreten, ordonnanties) voor ‘Vlamingen’, ‘Walen’, Brusselaars en Duitstaligen. Hoe is dit te rijmen met het gelijkheidsbeginsel?

Zullen we de globalisering, klimaatveranderingen, het wereldwijde terrorisme, de nucleaire proliferatie, de verwoestijning, het tekort aan schaarse goederen... beter aanpakken met eentalige partijen, vakbonden en organisaties?

Zijn er op de wereld federaties te vinden die gebaseerd zijn op twee nationalistische entiteiten?

Waarom speelde de taalgrens gedurende meer dan 1000 jaar geen rol in de Belgische geschiedenis?

Zal het makkelijker of moeilijker zijn om een EU bestaande uit een paar honderden regiostaten te doen functioneren?

Is taalnationalisme dat mensen probeert te classificeren zoals insecten een moreel hoogstaande ideologie?

Op welk moment heeft de burger inspraak gekregen in het proces van wat men staatshervormingen noemt?

Federalisme, confederalisme, centralisme, decentralisatie, unitarisme: waarom worden deze termen nooit aan de burger uitgelegd?

Hoeveel tijd gaat niet verloren aan eindeloze discussies over “staatshervormingen” die het einde van de Belgische staat dichterbij brengen?

Waarom komen unitaristische groeperingen en partijen nooit in de openbare media, hoewel universitaire onderzoeken aantonen dat ze in België 25 à 50% van de publieke opinie kunnen vertegenwoordigen?

Zes regeringen, negen parlementen, drie gewesten, drie gemeenschappen: kan het wat simpeler?

Taalhomogene “vaderlanden” als “Vlaanderen” en “Wallonië” in een politiek eengemaakt Europa: toekomstgericht of ... oubollig?

Zal de toekomstige Europese president het Nederlands, het Fries, het Ests, Baskisch, Bretoens, Sloveens... moeten kennen om door taalnationalisten aanvaard te moeten worden?

Zijn er de laatste 200 jaar oorlogen uitgevochten waarbij nationalisme geen rol speelde?

Als men stelt dat “Vlamingen” en “Walen” niet in één staat kunnen samenleven, kan men dan niet hetzelfde beweren voor autochtonen en allochtonen?

Telkens zoeken politici naar nieuwe verschillen, steeds weer tussen twee dezelfde entiteiten (“Vlaanderen” en “Wallonië”) als mogelijke scheidingsgrond. Zijn verschillen niet de basis van een democratie?Is racisme en fascisme mogelijk zonder nationalisme?

Zijn er vormen van meertalig racisme?

Als gelijkenissen en verschillen zo belangrijk zijn, als het volstaat om voldoende “gelijkenissen” – bijvoorbeeld in taal – te vinden om een staat te vormen, waarom dan nog verkiezingen?

Confederalisme betekent een unie van twee of meer onafhankelijke staten. Hoe kunnen partijen dan verklaren dat ze voor confederalisme maar tegen separatisme zijn?

Volgens de Grondwet moeten parlementairen de hele natie vertegenwoordigen. Kan dit met taalgesplitste partijen?

De Belgen leven al 600 jaar op hetzelfde territorium in een politieke en sociaal-economische ruimte. Waarom zou dit nu niet meer kunnen?

Wat blijft er nog over van de taalrechten van de 200.000 Nederlandstaligen te Brussel indien België ophoudt te bestaan?

FDF, N-VA, Vlaams Belang: Wat is het verschil ideologie?

Het stichtingsprincipe van de Europese Unie is de harmonisering van verschillende economieën. Waarom doet men in België het tegengestelde?

Er zijn zeer grote economische verschillen tussen West- en Oost-Duitsland. Toch is er maar één Duits minsterie van tewerkstelling. In België zegt “men” nochtans dat dit onmogelijk is voor “Vlaanderen” en “Wallonië”?

donderdag 14 augustus 2008

Uit het weekblad "Humo"

Na zijn interview in Humo (8.07.08) kreeg "moraalfilosoof" Etienne Vermeersch onmiddellijk applaus van het Vlaams Belang. U weet wel, die partij die hij naar eigen zeggen hartstochtelijk bestrijdt, maar waarvan hij wél de bestaansreden (Vlaamse onafhankelijkheid) onderschrijft. Vermeersch heeft het onder meer over de "bodemloze" Waalse putten. Voorwaar een diepzinnig filosofisch en existentieel thema! Alsof er binnen het Vlaams gewest geen transfers zijn van arm naar rijk, tussen provincies, tussen stad en platteland enz. Maar zelfs al zouden die economische verschillen binnen België werkelijk zό groot zijn dan is er nog nood aan solidariteit. Dan is er zelfs nood aan méér solidariteit, omdat iedere inwoner van België recht heeft op gelijke kansen, ongeacht waar hij (of zij) woont.

Die solidariteit moet uiteraard interpersoonlijk, democratisch (niet-onderhandeld) en structureel zijn. Dat laatste is echter zeer moeilijk in ons taalgesplitst systeem waar regionale politici een deftige sociaal-economische politiek op Belgisch niveau willen noch kunnen voeren. Vermeersch maakt het overigens wel érg bont wanneer hij economische aan "politieke solidariteit" koppelt. Vertaald betekent dat het volgende: Als Franstalige Belgen het politiek oneens zijn met Nederlandstaligen – the right to disagree is overigens de basis van een democratische rechtstaat – dan moet laatsgenoemde groep niet meer economisch solidair zijn. Met andere woorden: financiële steun geldt louter indien men hetzelfde dénkt. Welnu, daar bestaat een woord voor: autoritarisme.