zondag 28 december 2008

STAATSHERVORMING OP BASIS VAN ART. 35?

STAATSHERVORMING

In een opiniebijdrage ("Beter bestuur is nu onmogelijk", D.M. 26.12) pleit VUB-begrotingsspecialist Herman Matthijs voor een "confederale staatshervorming"op basis van artikel 35 van de Grondwet. Dat artikel bepaalt dat de federale staat enkel beschikt over de bevoegdheden die haar krachtens de Grondwet toegekend worden.

Welnu, in een een confederatie - een unie van onafhankelijke staten - is er allereerst geen Grondwet, maar bestaat er wel een opzegbaar contract tussen twee (of meer) onafhankelijke staten. De bevoegdheidsverdeling geschiedt derhalve in onderhavig geval door toedoen van de confederale lidstaten die zelf bepalen wat ze (nog) samen willen doen.

Zoiets kan nooit bepaald worden door een federaal grondwetsartikel. In dat opzicht is het opmerkelijk dat voornoemde professor tegelijk betreurt dat België economisch meer en meer bestuurd wordt vanuit Frankrijk. Hoe een nog verder verzwakte Belgische centrale staat of een statenbond dan wel opgewassen zou zijn tegen economische afhankelijkheid van grote landen, vertelt hij er helaas niet bij...

Bruno Yammine

De Morgen, 27 december 2008

zondag 30 november 2008

STERFT RADIKAAL SEPARATISME UIT?


Lijst Dedecker gaat niet voor een radicale onafhankelijkheid, maar voor confederalisme. ‘We behouden best een Belgium light, om internationale complicaties te vermijden en geen schrijnende keuzes rond Brussel te moeten maken’, stelde Boudewijn Bouckaert onlangs.

Onafhankelijkheid is ook voor separatist Bart De Wever geen fetisj. Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws), die De Wever onlangs ondervroeg op de RTBf, onthulde dat De Wever hem in een off the record-gesprek had gezegd dat het voor hem niet nodig is dat België verdwijnt als Vlaanderen zich in België vrij kan ontwikkelen. De Wever was boos om deze onthulling, maar ontkende ze niet (DS, 10 okt).

Vlaams Belang is het duidelijkst in zijn ambitie. In het oktobernummer van Doorbraak nam voorzitter Bruno Valkeniers het duidelijkst afstand van het taboesfeertje rond separatisme. Volgens hem moet maar meteen de onafhankelijkheid worden voorbereid.

Drie partijen met een radicaal-Vlaams profiel, drie varianten op het thema ‘meer Vlaanderen’. Drie partijen op het platform van potentiële medestanders. En medestanders zitten er ook in andere partijen. Niet uitsluiten, maar insluiten, moet de boodschap zijn.

zondag 23 november 2008

EEN FEDERALIST EVOLUEERT (ZE ZIJN ALLEMAAL ZO)

1996:


Scheiden is de oplossing niet. Het is wel de gemakkelijkste weg.
Zijn de mensen die schreeuwen om afscheiding niet hypocrieten? Als zij
weg willen uit Belgie, waarom dan ook niet meteen uit Europa?
Seperatisme staat gelijk aan egoisme. Dikwijls zijn het dezelfde mensen die
roepen om afscheiding, die 's anderendaags aan de deur bellen om solidair
te zijn met Ruanda. Waar is hun solidariteit dan voor Belgie? (En kom me nu
niet vertellen dat er zo'n geen zijn, de meeste van mijn vrienden sympatiseren
met de idee van afscheiding, maar roepen ook van de daken dat we de negertjes
moeten helpen.)

Ik ben wel 100% Vlaming en daarom volg ik de denkpiste van Vlaams minister-
president Luc Vandenbrande. Een doorgedreven vorm van federalisme of confede-
ralisme lijkt me een oplossing. De sociale zekerheid is een van de volgende
hoofdstukken die we dringend moeten aanpakken.

En wat Voeren betreft, laat Happart zichzelf maar om zeep helpen.

Maar laat Belgie noch Europa vallen|

David Geens.

2007:


Na deze week ga ik elke avond voor het slapengaan devoot aan het einde van mijn bed zitten en probeer ik nog eens oprecht te bidden. Ik vraag daarbij één ding: "mag ik morgen ontwaken in een vrij en onafhankelijk vlaanderen?".

David Geens

http://www.davidgeens.be/2007/8/24/ik-ben-vlaming


donderdag 6 november 2008

STAATSMANNEN DIE BELGIË NIET HEEFT

Remarks of President-Elect Barack Obama

(as prepared for delivery)

Election Night

Tuesday, November 4th, 2008

Chicago, Illinois

If there is anyone out there who still doubts that America is a place where all things are possible; who still wonders if the dream of our founders is alive in our time; who still questions the power of our democracy, tonight is your answer.

It’s the answer told by lines that stretched around schools and churches in numbers this nation has never seen; by people who waited three hours and four hours, many for the very first time in their lives, because they believed that this time must be different; that their voice could be that difference.

It’s the answer spoken by young and old, rich and poor, Democrat and Republican, black, white, Latino, Asian, Native American, gay, straight, disabled and not disabled – Americans who sent a message to the world that we have never been a collection of Red States and Blue States: we are, and always will be, the United States of America.

It’s the answer that led those who have been told for so long by so many to be cynical, and fearful, and doubtful of what we can achieve to put their hands on the arc of history and bend it once more toward the hope of a better day.

It’s been a long time coming, but tonight, because of what we did on this day, in this election, at this defining moment, change has come to America.

I just received a very gracious call from Senator McCain. He fought long and hard in this campaign, and he’s fought even longer and harder for the country he loves. He has endured sacrifices for America that most of us cannot begin to imagine, and we are better off for the service rendered by this brave and selfless leader. I congratulate him and Governor Palin for all they have achieved, and I look forward to working with them to renew this nation’s promise in the months ahead.

I want to thank my partner in this journey, a man who campaigned from his heart and spoke for the men and women he grew up with on the streets of Scranton and rode with on that train home to Delaware, the Vice President-elect of the United States, Joe Biden.

I would not be standing here tonight without the unyielding support of my best friend for the last sixteen years, the rock of our family and the love of my life, our nation’s next First Lady, Michelle Obama. Sasha and Malia, I love you both so much, and you have earned the new puppy that’s coming with us to the White House. And while she’s no longer with us, I know my grandmother is watching, along with the family that made me who I am. I miss them tonight, and know that my debt to them is beyond measure.

To my campaign manager David Plouffe, my chief strategist David Axelrod, and the best campaign team ever assembled in the history of politics – you made this happen, and I am forever grateful for what you’ve sacrificed to get it done.

But above all, I will never forget who this victory truly belongs to – it belongs to you.

I was never the likeliest candidate for this office. We didn’t start with much money or many endorsements. Our campaign was not hatched in the halls of Washington – it began in the backyards of Des Moines and the living rooms of Concord and the front porches of Charleston.

It was built by working men and women who dug into what little savings they had to give five dollars and ten dollars and twenty dollars to this cause. It grew strength from the young people who rejected the myth of their generation’s apathy; who left their homes and their families for jobs that offered little pay and less sleep; from the not-so-young people who braved the bitter cold and scorching heat to knock on the doors of perfect strangers; from the millions of Americans who volunteered, and organized, and proved that more than two centuries later, a government of the people, by the people and for the people has not perished from this Earth. This is your victory.

I know you didn’t do this just to win an election and I know you didn’t do it for me. You did it because you understand the enormity of the task that lies ahead. For even as we celebrate tonight, we know the challenges that tomorrow will bring are the greatest of our lifetime – two wars, a planet in peril, the worst financial crisis in a century. Even as we stand here tonight, we know there are brave Americans waking up in the deserts of Iraq and the mountains of Afghanistan to risk their lives for us. There are mothers and fathers who will lie awake after their children fall asleep and wonder how they’ll make the mortgage, or pay their doctor’s bills, or save enough for college. There is new energy to harness and new jobs to be created; new schools to build and threats to meet and alliances to repair.

The road ahead will be long. Our climb will be steep. We may not get there in one year or even one term, but America – I have never been more hopeful than I am tonight that we will get there. I promise you – we as a people will get there.

There will be setbacks and false starts. There are many who won’t agree with every decision or policy I make as President, and we know that government can’t solve every problem. But I will always be honest with you about the challenges we face. I will listen to you, especially when we disagree. And above all, I will ask you join in the work of remaking this nation the only way it’s been done in America for two-hundred and twenty-one years – block by block, brick by brick, calloused hand by calloused hand.

What began twenty-one months ago in the depths of winter must not end on this autumn night. This victory alone is not the change we seek – it is only the chance for us to make that change. And that cannot happen if we go back to the way things were. It cannot happen without you.

So let us summon a new spirit of patriotism; of service and responsibility where each of us resolves to pitch in and work harder and look after not only ourselves, but each other. Let us remember that if this financial crisis taught us anything, it’s that we cannot have a thriving Wall Street while Main Street suffers – in this country, we rise or fall as one nation; as one people.

Let us resist the temptation to fall back on the same partisanship and pettiness and immaturity that has poisoned our politics for so long. Let us remember that it was a man from this state who first carried the banner of the Republican Party to the White House – a party founded on the values of self-reliance, individual liberty, and national unity. Those are values we all share, and while the Democratic Party has won a great victory tonight, we do so with a measure of humility and determination to heal the divides that have held back our progress. As Lincoln said to a nation far more divided than ours, “We are not enemies, but friends…though passion may have strained it must not break our bonds of affection.” And to those Americans whose support I have yet to earn – I may not have won your vote, but I hear your voices, I need your help, and I will be your President too.

And to all those watching tonight from beyond our shores, from parliaments and palaces to those who are huddled around radios in the forgotten corners of our world – our stories are singular, but our destiny is shared, and a new dawn of American leadership is at hand. To those who would tear this world down – we will defeat you. To those who seek peace and security – we support you. And to all those who have wondered if America’s beacon still burns as bright – tonight we proved once more that the true strength of our nation comes not from our the might of our arms or the scale of our wealth, but from the enduring power of our ideals: democracy, liberty, opportunity, and unyielding hope.

For that is the true genius of America – that America can change. Our union can be perfected. And what we have already achieved gives us hope for what we can and must achieve tomorrow.

This election had many firsts and many stories that will be told for generations. But one that’s on my mind tonight is about a woman who cast her ballot in Atlanta. She’s a lot like the millions of others who stood in line to make their voice heard in this election except for one thing – Ann Nixon Cooper is 106 years old.

She was born just a generation past slavery; a time when there were no cars on the road or planes in the sky; when someone like her couldn’t vote for two reasons – because she was a woman and because of the color of her skin.

And tonight, I think about all that she’s seen throughout her century in America – the heartache and the hope; the struggle and the progress; the times we were told that we can’t, and the people who pressed on with that American creed: Yes we can.

At a time when women’s voices were silenced and their hopes dismissed, she lived to see them stand up and speak out and reach for the ballot. Yes we can.

When there was despair in the dust bowl and depression across the land, she saw a nation conquer fear itself with a New Deal, new jobs and a new sense of common purpose. Yes we can.

When the bombs fell on our harbor and tyranny threatened the world, she was there to witness a generation rise to greatness and a democracy was saved. Yes we can.

She was there for the buses in Montgomery, the hoses in Birmingham, a bridge in Selma, and a preacher from Atlanta who told a people that “We Shall Overcome.” Yes we can.

A man touched down on the moon, a wall came down in Berlin, a world was connected by our own science and imagination. And this year, in this election, she touched her finger to a screen, and cast her vote, because after 106 years in America, through the best of times and the darkest of hours, she knows how America can change. Yes we can.

America, we have come so far. We have seen so much. But there is so much more to do. So tonight, let us ask ourselves – if our children should live to see the next century; if my daughters should be so lucky to live as long as Ann Nixon Cooper, what change will they see? What progress will we have made?

This is our chance to answer that call. This is our moment. This is our time – to put our people back to work and open doors of opportunity for our kids; to restore prosperity and promote the cause of peace; to reclaim the American Dream and reaffirm that fundamental truth – that out of many, we are one; that while we breathe, we hope, and where we are met with cynicism, and doubt, and those who tell us that we can’t, we will respond with that timeless creed that sums up the spirit of a people:

Yes We Can. Thank you, God bless you, and may God Bless the United States of America.

Remarks from Senator John McCain
November 4, 2008

Thank you. Thank you, my friends. Thank you for coming here on this beautiful Arizona evening.

My friends, we have -- we have come to the end of a long journey. The American people have spoken, and they have spoken clearly. A little while ago, I had the honor of calling Senator Barack Obama to congratulate him on being elected the next president of the country that we both love.

In a contest as long and difficult as this campaign has been, his success alone commands my respect for his ability and perseverance. But that he managed to do so by inspiring the hopes of so many millions of Americans who had once wrongly believed that they had little at stake or little influence in the election of an American president is something I deeply admire and commend him for achieving.

This is an historic election, and I recognize the special significance it has for African-Americans and for the special pride that must be theirs tonight.

I've always believed that America offers opportunities to all who have the industry and will to seize it. Senator Obama believes that, too. But we both recognize that though we have come a long way from the old injustices that once stained our nation's reputation and denied some Americans the full blessings of American citizenship, the memory of them still had the power to wound.

A century ago, President Theodore Roosevelt's invitation of Booker T. Washington to dine at the White House was taken as an outrage in many quarters. America today is a world away from the cruel and prideful bigotry of that time. There is no better evidence of this than the election of an African American to the presidency of the United States. Let there be no reason now for any American to fail to cherish their citizenship in this, the greatest nation on Earth.

Senator Obama has achieved a great thing for himself and for his country. I applaud him for it, and offer in my sincere sympathy that his beloved grandmother did not live to see this day, though our faith assures us she is at rest in the presence of her creator and so very proud of the good man she helped raise.

Senator Obama and I have had and argued our differences, and he has prevailed. No doubt many of those differences remain. These are difficult times for our country, and I pledge to him tonight to do all in my power to help him lead us through the many challenges we face.

I urge all Americans who supported me to join me in not just congratulating him, but offering our next president our good will and earnest effort to find ways to come together, to find the necessary compromises, to bridge our differences, and help restore our prosperity, defend our security in a dangerous world, and leave our children and grandchildren a stronger, better country than we inherited.

Whatever our differences, we are fellow Americans. And please believe me when I say no association has ever meant more to me than that.

It is natural tonight to feel some disappointment, but tomorrow we must move beyond it and work together to get our country moving again. We fought as hard as we could.

And though we fell short, the failure is mine, not yours.

I am so deeply grateful to all of you for the great honor of your support and for all you have done for me. I wish the outcome had been different, my friends. The road was a difficult one from the outset. But your support and friendship never wavered. I cannot adequately express how deeply indebted I am to you.

I am especially grateful to my wife, Cindy, my children, my dear mother and all my family and to the many old and dear friends who have stood by my side through the many ups and downs of this long campaign. I have always been a fortunate man, and never more so for the love and encouragement you have given me.

You know, campaigns are often harder on a candidate's family than on the candidate, and that's been true in this campaign. All I can offer in compensation is my love and gratitude, and the promise of more peaceful years ahead.

I am also, of course, very thankful to Governor Sarah Palin, one of the best campaigners I have ever seen and an impressive new voice in our party for reform and the principles that have always been our greatest strength. Her husband Todd and their five beautiful children with their tireless dedication to our cause, and the courage and grace they showed in the rough-and-tumble of a presidential campaign. We can all look forward with great interest to her future service to Alaska, the Republican Party and our country.

To all my campaign comrades, from Rick Davis and Steve Schmidt and Mark Salter, to every last volunteer who fought so hard and valiantly month after month in what at times seemed to be the most challenged campaign in modern times, thank you so much. A lost election will never mean more to me than the privilege of your faith and friendship.

I don't know what more we could have done to try to win this election. I'll leave that to others to determine. Every candidate makes mistakes, and I'm sure I made my share of them. But I won't spend a moment of the future regretting what might have been.

This campaign was and will remain the great honor of my life. And my heart is filled with nothing but gratitude for the experience and to the American people for giving me a fair hearing before deciding that Senator Obama and my old friend Senator Joe Biden should have the honor of leading us for the next four years.

I would not be an American worthy of the name, should I regret a fate that has allowed me the extraordinary privilege of serving this country for a half a century. Today, I was a candidate for the highest office in the country I love so much. And tonight, I remain her servant. That is blessing enough for anyone and I thank the people of Arizona for it.

Tonight, more than any night, I hold in my heart nothing but love for this country and for all its citizens, whether they supported me or Senator Obama, I wish Godspeed to the man who was my former opponent and will be my president.

And I call on all Americans, as I have often in this campaign, to not despair of our present difficulties but to believe always in the promise and greatness of America, because nothing is inevitable here.

Americans never quit. We never surrender. We never hide from history, we make history.

Thank you, and God bless you, and God bless America. Thank you all very much.

woensdag 5 november 2008

OBAMA IS PRESIDENT: Wanneer CHANGE in België?


Obama is de nieuwe president van de Verenigde Staten. Dat kunnen we nu al (3h11; 5.11) zeggen. Belgianjournal vraagt zich af hoe onze traditionele politici die het multiculturele en meertalige België voortdurend aanvallen en afbreken dit verzoenen met hun steun aan de zwarte kandidaat. Ach, het is hetzelfde fenomeen als in België zelf: "ze" zijn voor multiculturaliteit, maar tegen "de Walen", of toch tegen het "artificiële België".

Dit gezegd zijnde, moeten we als Belgen een les nemen aan de Verenigde Staten van Amerika, waar op dit eigenste moment bewezen wordt dat een bevolkingsgroep - de zwarten - die eens oneindig (letterlijk) meer achtergesteld werden (slavernij!) dan de Vlaamse Belgen, vandaag de machtigste man ter wereld levert. Een man die bovendien spreekt over één Amerikaanse natie. Overal ter wereld worden deze mensen als progressief afgeschilderd. Overal, behalve in België!

Moge het stichtende voorbeeld van de nieuwe president, Barack Obama ook een CHANGE in ons vaderland helpen teweeg brengen!

donderdag 23 oktober 2008

Blunderboek Gravensteen, deel IV

De "Gravensteengroep" (www.gravensteengroep.org), een 'linkse' Vlaams-nationalistische denktank, geesteskind van "moraalfilosoof" E. Vermeersch, heeft – alweer – een Manifest gepubliceerd. Op 12 oktober jl. rolde het schrijfsel van de persen van De Standaard, onder de (noch begeesterende, noch geestige) titel "Wat bevat het witte blad?". Welk zijn nu de uitgangspunten die deze groep in zijn schrijven formuleert en welke kritiek valt erop te geven?

Allereerst doen deze intellectuelen alle voorstellen die ingaan tegen meer "Vlaamse autonomie" af als zijnde reactionair. Voorwaar een vreemde stelling. In alle meertalige of multiconfessionele staten wordt het verenigen van mensen met een verschillend geloof, van een verschillende taalgroep, van een diverse etnische afkomst e.d.m. net als uiterst progressief beschouwd. Denken we maar aan Noord-Ierland of aan Libanon. Zeker, dit proces gaat vaak gepaard met zeer veel moeite, maar niemand zal het in zijn hoofd halen om verenigen van mensen als "ouderwets" te bestempelen. Behalve in België. Daar zijn zogezegd enkel verzoeningsgezinden reactionairen. Het mag als een grote triomf van het nationalisme beschouwd worden dat zulke ideeën in brede (academische) kringen gemeengoed geworden zijn. We kunnen ons in dat verband de volgende vraag stellen: zal de toekomst meer of minder meertalige structuren, beslissingscentra, contacten, congressen e.d.m. brengen? De politicus of opiniemaker die meent dat dit niét het geval zal zijn, verkondigt onwaarheden. Wie wel begrijpt dat onze wereld dag na dag kleiner wordt – kijk maar naar de globale milieuproblematiek of, nog actueler, naar de dreigende, wereldwijde economische recessie – moet daaruit ook de nodige conclusies trekken. Zulks betekent dat de democratie zich ook dient aan te passen aan de mondiale dimensies van deze problemen. Die overstijgen nu eenmaal lands- en taalgrenzen. In dat opzicht soevereiniteit blijven prediken gaat gewoon in tegen de technologische en economische evolutie (of revolutie) die globaal plaatsvindt. Er is niet nood aan minder, maar net aan méér sterke, meertalige gehelen (België, Benelux, E.U.).

Ook op het niveau van de Europese Unie worden mensen en partijen die naar meer soevereiniteit ten koste van de Unie streven net daarom als zeer conservatief bestempeld. Men beelde zich maar eens in wat er zou gebeuren wanneer wekelijks of zelfs dagelijks Fransen en Duitsers, Denen en Grieken, Esten en Bulgaren zouden benadrukken hoe groot de onderlinge verschillen wel zijn...[1] Als het streven naar soevereiniteit werkelijk zeer toekomstgericht zou zijn, dan zou een partij als het Vlaams Belang op Belgisch én op Europees niveau de meest progressieve partij zijn. We menen toch te mogen stellen dat dit allerminst het geval is, wel integendeel.

Ten tweede stelt de Gravensteengroep dat voorstellen m.b.t. de staatshervorming niet mogen ingaan tegen de zogenaamde "Vlaamse resoluties". Met die "Vlaamse resoluties" bedoelt men de resoluties die in april 1999 goedgekeurd werden door het Vlaams Parlement (toen nog: Vlaamse Raad). Zij beogen een verregaande ontmanteling van de Belgische staat vanuit een exclusief tweeledig staatsstructuur. Minder geweten is dat het Vlaams parlement in deze niets te zeggen heeft. Inderdaad zijn noch de regionale, noch de communautaire parlementen (of regeringen) die ons land "rijk" zijn, bevoegd om beslissingen te nemen inzake het herverdelen van bevoegdheden. Deze bevoegdheid komt immers exclusief aan de federale grondwetgever (lees: het federale parlement) toe. Wat nog verbazender is, is dat deze groep, die zichzelf toch als intellectueel zijnde bestempelt, enerzijds akkoord gaat met onderhandelingen, maar anderzijds geen verzuchtingen toelaat die de vanzelfsprekend vrijblijvende resoluties van het Vlaams Parlement tegenspreken. Waarom dan nog onderhandelen?

Vervolgens doet de denkgroep uitschijnen dat de autonomistische politici uitermate redelijk zijn. Aan "Vlaamse kant" zou immers een "sterk aangelengde" versie van de Vlaamse resoluties bestaan zoals, de vraag om een regionale arbeidswetgeving, gedeeltelijke fiscale autonomie, gedeeltelijke regionalisering (sic, moet zijn: communautarisering) van de sociale zekerheid.

Nochtans bestaat er op heel de wereld niet een enkel (federaal) land waar het tewerkstellingsbeleid gesplitst is. Zijn de verschillen op gebied van arbeidsmarkt tussen Oost- en West-Duitsland, met zijn eengemaakt werkgelegenheidsbeleid, soms kleiner dan die tussen Vlaanderen en Wallonië? Rechtvaardigen (grote) verschillen de opdeling van een (meertalige) democratie? Bestaat democratie nu net niet omdat mensen nu eenmaal verschillen? Overigens kennen vele federale staten geen enkele vorm van fiscale autonomie. Waarom een Vlaamse of Franstalige sociale zekerheid socialer, beter, patiëntvriendelijker zijn zou, vernemen we helaas niet. Wat men in Brussel gaat doen bij een (gedeeltelijke) splitsing van de sociale zekerheid, komen we evenmin te weten. En dan zwijgen we in ons verhaal nog over de vele, reeds gesplitste bevoegdheden in België die – wederom – in geen enkele federatie buiten België op deelstatelijk niveau beheerd worden (zoals ondermeer ontwikkelingssamenwerking, buitenlandse handel en sport) maar waar niemand hier aanstoot aan schijnt te nemen.

Nochtans bestaat er op heel de wereld niet een enkel (federaal) land waar het tewerkstellingsbeleid gesplitst is. Zijn de verschillen op gebied van arbeidsmarkt tussen Oost- en West-Duitsland, met zijn eengemaakt werkgelegenheidsbeleid, soms kleiner dan die tussen Vlaanderen en Wallonië? Rechtvaardigen (grote) verschillen de opdeling van een (meertalige) democratie? Bestaat democratie nu net niet omdat mensen nu eenmaal verschillen? Overigens kennen vele federale staten geen enkele vorm van fiscale autonomie. Waarom een Vlaamse of Franstalige sociale zekerheid socialer, beter, patiëntvriendelijker zijn zou, vernemen we helaas niet. Wat men in Brussel gaat doen bij een (gedeeltelijke) splitsing van de sociale zekerheid, komen we evenmin te weten. En dan zwijgen we in ons verhaal nog over de vele, reeds gesplitste bevoegdheden in België die – wederom – in geen enkele federatie buiten België op deelstatelijk niveau beheerd worden (zoals ondermeer ontwikkelingssamenwerking, buitenlandse handel en sport) maar waar niemand hier aanstoot aan schijnt te nemen.

Etienne Vermeersch, architect van het Gravensteen-Blunderboek

Volledig te verwerpen volgens de lieden van de Gravensteengroep is dan weer de herfederalisering van bepaalde bevoegdheden, zoals geluidsnormen, ontwikkelingssamenwerking of sommige geneeskundige materies (zoals het preventiebeleid). Deze spreekwoordelijke "borrelnootjes" – om eens een modieus woordje te gebruiken – verzinken natuurlijk in het niets tegen vernoemde "aangelengde" (maar eigenlijk zeer verregaande) splitsingsvoorstellen. Maar de soevereiniteit der deelstaten wordt blijkbaar als zo onvervreemdbaar in die kringen beschouwd, dat elke aantasting ervan, hoe klein ook, als een ware schande wordt ervaren. Anderzijds wordt elke inkrimping ervan als een verraad aan de nationalistische zaak ervaren. Men waant zich in ex-Joegoslavië, maar dit is wel degelijk het welvarende België aan het begin van de 21ste eeuw. Het enige West-Europese land waar zulk een tomeloos nationalisme zelfs als "gematigd" aanzien wordt, niet in het minst door media en traditionele partijpolitiek die elke voeling met onze cultuur en geschiedenis verloren hebben en daarom de belangen van hun eigen bevolking en van Europa opofferen op het altaar van de veredelde dorpspolitiek dat men “staatshervorming” pleegt te noemen. Zullen de volgende generaties deze waanzin ooit begrijpen?

Dat federalisme en soevereiniteit overigens net haaks op mekaar staan is een redenering die bij Prof. Vermeersch en de zijnen, die zich als betrouwbare federalisten (sic) opwerpen, niet opkomt. In hun nationalistische geest is het uiteraard ondenkbaar dat reeds gesplitste bevoegdheden in Belgische en dus deels Franstalige handen zouden komen. Men lette op het feit dat het dezelfde mensen zijn die zeggen dat tussen autochtonen en allochtonen wél binnen dezelfde partijen en parlementen kan samengewerkt worden. Idem op Europees niveau, waar ze geen graten zien in samenwerking met en tussen Spanjaarden, Zweden en Montenegrijnen. Dienen in werkelijkheid zulke zelfverklaarde intellectuelen dan niet onmiddellijk de afschaffing van de Europese Unie, minstens de stopzetting van elke uitbreiding van de bevoegdheden van die Unie ten koste van de gemeenschappen en/of de gewesten, te eisen? Men kan toch immers niet volhouden dat binen een democratisch Europa – gesteld dat men dat wil – met zijn 27 lidstaten, 23 talen en drie alfabetten wel gaat lukken wat in het onooglijk kleine België voor onmogelijk gehouden wordt?



De Gravensteengroep verwerpt voorts ook een paritaire Senaat, een federale kieskring en samenvallende verkiezingen. We begrijpen eerlijk gezegd niet dat de nationalisten aanstoot nemen aan een paritaire Senaat, waarvan de leden rechtstreeks door de parlementen van de deelstaten worden aangeduid. Op die manier zouden de Vlaamse en Franse Gemeenschap rechtstreeks grip krijgen op grondwetswijzigingen [2]. Dit gezegd zijnde, is een paritaire Senaat zeker geen goede zaak met het oog op het verstevigen van de Belgische cohesie. Een paritaire Senaat zal immers uiterst polariserend werken, daar de Senatoren de facto enkel "Vlaanderen" en "Wallonië" (met een vleugje Brussel en snufje Duitstalig België) zullen vertegenwoordigen. Nieuwe communautaire conflicten staan in dat geval dus in de sterren geschreven [3].

Vanuit nationalistisch oogpunt is het natuurlijk logisch dat men een (gedeeltelijk) federale kieskring afwijst. Anderzijds lezen we in hetzelfde geschrift:

'Wat hierin [in het geval BHV] vooral stoort is dat men de afwezigheid van wederkerigheid in de staat België tot norm wil verheffen. Kandidaten uit Aarlen kunnen zich verkiesbaar stellen tot in Zemst, ten zuiden van Mechelen; omgekeerd mogen kandidaten uit Oostende of Hasselt niet eens in een Waalse gemeente met Vlaamse faciliteiten opkomen (bv Flobecq).'

Met andere woorden: de auteurs wijzen de oprichting van een federale kieskring af en vinden het tegelijk een aanfluiting van de democratie dat zulk een kieskring niet bestaat. Een sterker staaltje van intellectuele oneerlijkheid is nauwelijks denkbaar.

Het laten samenvallen van de federale en deelstatelijke verkiezingen zou tegen de "federale logica" en tegen de autonomie die deelstaten tijdens vorige staatshervormingen verworven hebben, indruisen. Is het omdat deelstaten autonomie verworven hebben dat zij, net als soevereine staten, recht zouden hebben op verkiezingen die volledig los staan van elk ander niveau? Indien zo, waarom ageren de nationalisten dan niet tegen het samenvallen van deelstatelijke en Europese verkiezingen?[4] Overigens vinden we in het denken van de Gravensteengroep weinig elementen terug die wijzen op een aanhankelijkheid aan de "federale logica". Zij misbruiken dit concept immers louter om het al sterk gedefederaliseerde België nog verder te ontmantelen.

De uitbreiding van Brussel tenslotte is volgens de Gravensteengroep onbespreekbaar en het "ongrondwettelijke" kiesarrondissement BHV moet gesplitst worden. Dat men Brussel niet wil uitbreiden – ook al beantwoordt dit aan sociaal-economische logica – valt nog (om taalkundige redenen) te begrijpen. Wat onbegrijpelijk is, is dat deze mensen zich mordicus verzetten tegen elke centripetale maatregel, in de naam van de "Vlaamse soevereiniteit". Neem nu het voorstel om een nieuw, Brabants Gewest te creëren, waarbij de taalgrens behouden blijft. Wie kan daar nu tegen zijn? Enerzijds natuurlijk francofone imperialisten die dan niet meer kunnen spreken over een "Groot-Brussel". Brabant zou in dat geval immers gedeeltelijk die functie vervullen. Maar anderzijds ook Vlaamse taalnationalisten, omdat dit de eenheid van België zou verstevigen. In die zin zijn extreme nationalisten aan beide zijden van de taalgrens trouwens elkaars objectieve bondgenoten.

Centraal in de verhouding van de Vlaamse taalnationalisten tot Brussel is het Januskopgezicht dat zij m.b.t. dit stadsgewest aannemen. Als het bijv. over taalmisstanden in Brusselse ziekenhuizen gaat, zijn zij de eerste om deze uit te bazuinen. Gaat het om "transfers" dan is Brussel plots "Franstalig België", ja zelfs "Wallonië". Eigenlijk interessseert Brussel hen gewoon om het als propagandistisch instrument te kunnen uitspelen[5]. Als ze immers werkelijk bekommerd waren om de toekomst van Brussel en die van de Nederlandstalige Brusselaars zouden ze elk separatistisch avontuur, waardoor de taalkundige rechten van deze bevolkingsgroep op een onverantwoorde wijze in acuut gevaar komen, resoluut afwijzen. En dan zouden ze zeker niet de onnoemelijke dwaasheid begaan om n.b. hun eigen hoofdstad te willen slachtofferen aan ... Frankrijk. Erg eigenlijk dat deze mensen zich als "Vlaamsgezind" bestempelen.



Over BHV blijven kan het niet voldoende herhaald worden dat deze kieskring niet ongrondwettelijk is[6]. Bovendien verbiedt de Grondwet niét het bestaan van meertalige, gewestgrensoverschrijdende kieskringen en zegt het Grondwettelijk Hof zeer duidelijk dat het enkel aan de Wetgever toekomt om de kieskringen vast te leggen. De Wetgever mag op het grondgebied van de oude provincie Brabant bovendien een uitzondering op de regel van provinciale kieskringen toelaten om aan bepaalde communautaire gevoeligheden tegemoet te komen[7]. Natuurlijk zou een Brabantse kieskring, of een nationale kieskring hier alle onduidelijkheid in één klap wegnemen, maar dat màg dan weer niet van de taalnationalisten.

Nationalisme en socialisme: verzoenbaar?

Voorts staan er nog zovele onnauwkeurigheden en veralgemeningen in dit manifest dat de toch al wankele basis ervan volledig ondergraven wordt. Zo spreekt men over de "deelstaat Vlaanderen", ofschoon "Vlaanderen" helemaal geen deelstaat is van België[8]. De auteurs hebben het ook over het feit dat bepaalde voorstellen (supra) "In strijd met de grondwet" opnieuw "de grenzen van Vlaanderen" verplaatsbaar maken. Hebben deze mensen de Grondwet al eens gelezen? Zoja, weten ze dan dat dit document enkel gewag maakt van het Vlaams Gewest en van de Vlaamse Gemeenschap? En beseffen ze, meer belangrijk, dat men krachtens art. 4 van de Belgische Grondwet weldegelijk de grenzen van taalgebieden kan wijzigen[9]? Niet dat we ervoor pleiten om dit te doen, maar de waarheid heeft ook haar rechten.

En wat te denken van dit citaat: "Franstaligen in België gaan ervan uit dat ze zomaar kunnen overschakelen van personenrechten naar territorialiteitsaanspraken, dat rechten van de persoon ertoe mogen of moeten leiden om grondgebied van de ene naar de andere deelstaat over te hevelen.".? Kan men met mensen die zulke grove veralgemeningen hanteren een ernstig gesprek aangaan? Het euvel dat deze lieden teistert is een verregaand hokjesdenken – ook al zullen ze dat zelf uiteraard in alle talen ontkennen – dat hen blind maakt voor de culturele verrijking van een meertalige democratie. Het gaat bovendien om veel meer dan België alleen, want met nationalisten valt gewoon geen democratisch (in tegenstelling tot diplomatiek) Europa op te bouwen. In die zin valt hun reactionair en neo-tribalistisch gedachtengoed, toegepast op globale schaal, zelfs een bedreiging voor de wereldvrede te noemen.

Conclusie: het gaat hier alweer om oude wijn in nieuwe vaten: België moet kapot ten gunste van een "Vlaamse" republiek, met Brussel als het kan en zonder Brussel als het moet. De groep waarschuwt ons overigens nog dat het niet aanvaarden van een autonomistische "staatshervorming" tot een "verdere radicalisering" (lees: tot meer autonomiestreven) zal leiden. Afgezien van de vraag wie zulk een chantage vandaag nog gelooft, gelet op het nog steeds zeer kleine aantal separatisten, moeten we, met andere woorden, een verdere afbraak van België en dus van onze meertalige democratie en unieke troeven binnen Europa toestaan om diezelfde afbraak te vermijden. Begrijpe wie kan! De Gravensteengroep heeft alvast haar naam niet gestolen: ze verspreidt inderdaad een ouderwets, neo-feodaal en onsamenhangend gedachtegoed…


[1] Men kan hier nog bij opmerken dat de verschillen tussen pakweg Portugezen en Finnen oneindig veel groter zijn dan die tussen Nederlands- en Franstaligen binnen België die (op het prinsbisdom Luik, d.i. het huidige Luik en Limburg die pas eind 18de eeuw tot de Zuidelijke Nederlanden gingen behoren) al meer dan 600 jaar in een sociaal-economische eenheid leven.

[2] De auteurs spreken in dat verband over "onze tweeledige staat". Weten zij dan niet dat noch op institutioneel – er bestaan drie gewesten, drie gemeenschappen, tien provincies, 589 gemeenten – noch op taalkundig vlak is België "tweeledig" is samengesteld?

[3] Het feit dat de Senaat niet meer rechtstreeks verkiesbaar is – de Senatoren worden aangeduid door de deelstaatsparlementen –, is een aanfluiting van de democratie. De deelstaten worden overigens niet eens gelijk vertegenwoordigd. De Franstalige Senatoren worden oververtegenwoordigd, de Duitstaligen moeten het stellen met één enkele Senator. Kortom, de samenstelling zelf van deze Assemblée vloekt met zijn eigen logica. Het goedwerkende systeem van dubbele deliberatie, dat ons land sedert 1831 kent, en zorgt voor een grondiger reflectie over de wetten en de werking van onze instellingen wordt vervangen door een verkapt monocameralisme.

[4] Vandaag vallen verkiezingen voor de deelstatelijke en Europese verkiezingen samen.

[5] Getuige daarvan dit citaat: "De tweede valstrik bestaat erin, dat men verwarring zaait tussen economische en taalcriteria. Wat men op taalvlak vanuit de Vlaamse Rand bij Brussel zou willen aanhechten, blijkt dan toevallig ook juist de Brusselse economische ruimte te versterken." Is deze versterking dan niet goed voor alle gewesten, ook voor het Vlaamse?

[6] Arrest 90/94 van het Arbitragehof.

[7] Arrest 73/2003 van het Arbitragehof (thans Grondwettelijk Hof).

[8] Wel bestaan er krachtens de Grondwet een Vlaams Gewest en een Vlaamse Gemeenschap.

[9] Art. 4 Belg. GW, derde lid:"De grenzen van de vier taalgebieden kunnen niet worden gewijzigd of gecorrigeerd dan bij een wet, aangenomen met de meerderheid van de stemmen in elke taalgroep van elke Kamer, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elke taalgroep aanwezig is en voor zover het totaal van de ja-stemmen in beide taalgroepen twee derden van de uitgebrachte stemmen bereikt. De grenzen van de vier taalgebieden kunnen niet worden gewijzigd of gecorrigeerd dan bij een wet, aangenomen met de meerderheid van de stemmen in elke taalgroep van elke Kamer, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elke taalgroep aanwezig is en voor zover het totaal van de ja-stemmen in beide taalgroepen twee derden van de uitgebrachte stemmen bereikt."

maandag 20 oktober 2008

ARBEIDERS ALLER LANDEN, VERDEEL U?

ARBEIDERS ALLER LANDEN, VERDEEL U?

Deze - nog steeds brandend actuele tekst - verscheen (in ingekorte versie) in "De Tijd" in de herfst van 2005

Onlangs (6 september jongstleden) verklaarde toekomstig sp.a-voorzitter Johan Vande Lanotte dat het nodig is om het Belgisch werkgelegenheidsbeleid te splitsen. De verschillen tussen de Vlaamse en de Waalse arbeidsmarkt zouden zo groot zijn, aldus de Heer Vande Lanotte, dat een regionalisering zich opdringt. Het plan werd door het Vlaams Belang –onder voorbehoud, wegens niet ver genoeg gaand[1]-, alvast enthousiast onthaald.

Allereerst dienen we ons af te vragen welke krachten om deze regionalisering vragen. Gaat zij uit van de bevolking, de werkgevers, de werknemers? Is zij het resultaat van een obscure “volksgeest” die de Belgische deelgebieden meer autonomie, zelfs soevereiniteit als lidstaten van de EU wenst te geven? Gaat het om een natuurlijke beweging die “artifiële” staten zoals België afbreekt ten gunste van zogezegd natuurlijke gehelen (Vlaanderen/Wallonië?)? Of is de splitsingswens een louter gevolg van de socialistische doctrine? De vraag om splitsing gaat alleszins niet uit van de bevolking. Belgen zijn wakkere burgers. Ze demonstreren voor loonsverhoging, tegen armoede, voor sociale gelijkheid, tegen milieuvervuiling en tegen racisme. Nergens vinden of vonden er echter massale betogingen plaats voor de splitsing van milieu, landbouw, buitenlandse handel, de sociale zekerheid enz. Er is geen maatschappelijk draagvlak voor zulke beslissingen. Dit wordt aangetoond door diverse opiniepeilingen, die aantonen dat de Belgen – in het Noorden en in het Zuiden- met een overgrote meerderheid het separatisme, en dus impliciet ook alle maatregelen die daar toe kunnen leiden, expliciet verwerpen. In het Noorden is er bovendien een belangrijke minderheid unitaristen en uniefederalisten[2] die, in tegenstelling tot een infieme groep separatisten, niet in het politieke debat betrokken wordt, wegens nauwelijks media aandacht. Ernstige wetenschappelijke studies tonen trouwens aan dat een wens tot verdere bevoegdheidherverdeling ten gunste van de deelgebieden geen verkiezingsthema is waarop stemmen gehaald worden, ook niet onder kiezers van radicaal-rechts[3]. Deze wens ligt, ten tweede, ook niet in de logica van een natuurlijke tegenbeweging tegen de toenemende globalisering en europeanisering. Er waren al nationalistische bewegingen in België toen er zelfs nog geen sprake was van Europese eenmaking. Het aanpassen van werkgelegenheid of andere bevoegdheden op maat van regio’s is dus geen tegenreactie op de groeiende beweging naar meer eenheid, zoals nationalisten vaak doen uitschijnen[4]. Gezien alle staten trouwens mensenwerk zijn, volstaat het de bewering als zouden er kunstmatige staten zijn af te doen als een contradictio in terminis[5]. Ligt de vraag tenslotte in de logica van het socialisme zelf dat deelgebieden meer autonomie moeten krijgen? Historisch gezien is het socialisme duidelijk een internationalistische beweging. Het wetenschappelijk socialisme herleidt de geschiedenis tot een strijd van klassen, niet van naties. Als antithese van de verdrukking van de arbeiders, wordt de centralisatie van alle middelen door de Staat geponeerd[6]. Volgens Lenin moest voor de overwinning van het kapitalisme de burgerij de binnenlandse markt in handen grijpen; voor hem zou de burgerij streven naar politiek verenigde territoria waar dezelfde taal gesproken wordt. Daar zou volgens hem de economische grondslag voor nationale bewegingen liggen, culminerend in de taalhomogene natiestaat [7]. Het spreekt vanzelf dat het socialisme hier tegen moet strijden. Het getuigt misschien op het eerste gezicht van een intellectuele oneerlijkheid om de huidige socialisten te taxeren op hun ideologie van decennia geleden, maar in elke ideologie blijven steeds grondkenmerken bewaard. Bij het liberalisme is er nog steeds het primaat van het vrij ondernemerschap en de individuele rechten, bij de Christen-democratie nog steeds de nadruk op verbondenheid. In België geldt deze solidariteit blijkbaar alleen tot aan de taalgrens. In Duitsland pleit de Kanselierskandidate (CDU) A. Merkel voor méér eenheid en solidariteit tussen het rijkere Westen en het armere Oosten. Zowel het Verdrag van Rome van 1957, dat de basisakte was van de latere Europese Unie, als het voorstel tot Europese Grondwet bundelen veel van deze Verlichte ideeën. Ze bevestigen deze solidaire/internationalistische kenmerken: de Unie moet streven naar een harmonisatie van alle regio’s en staten[8]. Het splitsen van het Belgisch werkgelegenheidsbeleid is hiermee uiteraard in manifeste tegenspraak. Aangezien de eis van Vande Lanotte aan geen enkele van de bovenstaande criteria beantwoordt, maakt ze deel uit van een agenda van een andere ideologie: die van het nationalisme.

Het nationalisme[9] is een ideologie, ruimer een vorm van politieke bedrijvigheid, die eigen parlementen, wetten en instellingen wenst voor een afgebakend territorium met een herkenbare bevolkingsgroep. In minimale vorm wordt er naar (culturele) bescherming en/of een zekere mate van zelfbestuur gestreefd. In haar uiterste vorm kan deze ideologie de secessie van een bestaande staat eisen. Imperialisme vormt er vrijwel altijd een onderdeel van. In België vertaalt dit zich bijvoorbeeld in de aanhechting van Brussel bij een onafhankelijk Vlaanderen of Wallonië. Nationalisme staat haaks op alle internationalistische bewegingen (socialisme, ecologisme, liberalisme, Christen-democratie). Men kan van elke aardbewoner proberen een goede socialist of liberaal te maken, maar niet een goede Vlaming, Tsjech, Duitser enz[10]. Natuurlijk kan men er wel naar streven bevolkingsgroepen te verenigen. De activiteit die erop gericht is om binnen België Franstaligen, Nederlandstaligen en Duitstaligen te verenigen is positief en toekomstgericht. Ze stemt bovendien overeen met de Europese eenmakingsgedachte. De hoger aangehaalde anti-internationalistische component van nationalisme bestaat er in dat men staten opricht om wille van kenmerken die buiten de menselijke wil liggen (zoals moedertaal[11]). Nationalisten zullen natuurlijk argumenteren dat Belgischgezinden aan net dezelfde activiteit doen als zij. Dat is echter manifest onwaar. Pleiten voor een unitair of uniefederalistisch België is geen nationalistische daad. Het categoriseert geen mensen op basis van niet-gekozen kenmerken, integendeel. Bovendien is een eengemaakt België een stap naar een eengemaakt Europa. Geen Europa van soevereine staten, maar een (hybride) staat waarin honderden taalgroepen samenleven, met een interpersonele solidariteit op een zo groot mogelijke schaal. Vlaams- (of Waals-) nationalisten pleiten overigens nu reeds voor een eigen sociale zekerheid en justitie in België, waarom zouden ze dan Europese, meertalige wetten aanvaarden? In de huidige geglobaliseerde wereld is nationalistische activiteit een levend anachronisme, dat voortteert op rancunes en collectieve grootheidswaan[12]. Ze ligt mede aan de basis van racisme, fascisme en militarisme, die overigens nooit in meertalige vorm voorkomen.

De pleitbezorger bij uitstek hiervan bij ons is het Vlaams Belang. De voorganger[13] van deze partij is opgericht ter wille van de realisatie van Vlaamse onafhankelijkheid: het is haar ultima ratio. De splitsing van het werkgelegenheidsbeleid is prioritair voor deze partij[14]. Ze vormt een cruciale stap naar de oprichting van de soevereine republiek Vlaanderen. Vraag is nu of een splitsing van de Belgische werkgelegenheid wenselijk, logisch en noodzakelijk is. Bovendien dienen we de gevolgen ervan voor elke Belg te kennen, we leven per slot van rekening in een rechtsstaat. Twee tegengestelde wereldbeelden staan hier tegenover elkaar: het ene is dat van de interculturele verwevenheid tussen taalgroepen, staten en continenten. Montesquieu met name merkte het in zijn Pensées (medio 18de eeuw) al op : Les choses sont telles en Europe que tous les États dépendent les uns des autres. La France a besoin de l'opulence de la Pologne et le la Moscovie, comme la Guyenne a besoin de la Bretagne et la Bretagne, de l'Anjou. L'Europe est un État composé de plusieurs provinces[15]. De man die de moderne politieke gedachte met zijn theorie over de scheiding der machten eindeloos beïnvloed heeft, was géén pleitbezorger van etnische soevereiniteit. Europa of, ruimer, de wereld, vormt een contactzone van meerdere culturen en streken die onvoorwaardelijk interdependent zijn. De hedendaagse filosoof Tom Nairn beschouwt de moderne, hybride samenleving -de aanvaarding van onherroepelijke vermenging als uitgangspunt in plaats van een probleem[16]. De steeds meer verweven samenlevingen binnen en tussen staten zijn met andere woorden een vertrekpunt voor het toekomstig kosmopolitisme dat de individuele vrijheid bevestigt. Willen we elkaar als mensen leren kennen, en niet als Vlamingen of Walen, moeten we bereid zijn ter wille van de humaniteit zelf minstens binnen een cultureel gedifferentieerde staat samen te leven. Deze taalverschillen zijn trouwens slechts een onderdeel van het raderwerk waarbinnen we dagelijks functioneren.

Op basis van cultuur naties bouwen –en bevoegdheden geven aan zogenaamd homogene gebieden- schijnt irrealistisch en onwenselijk omwille van twee redenen.

Allereerst omdat het begrip cultuur complexer is dan de nationalistische visie. Het is eigenlijk een grote pyramide met aan de top de menselijke beschavingscultuur die zich vertakt in onder andere de Westerse cultuur, dan bijv. de Europese cultuur, dan bijv. de Belgische cultuur, dan bijvoorbeeld de Nederlandstalige cultuur van België, dan bijvoorbeeld de Vlaamse, Antwerpse of Brabantse cultuur en dan weer bijvoorbeeld de Brusselse, Mechelse of Kampenhoutse cultuur. In elke (sub)cultuur zijn er bovendien dan nog eens evenwijdige culturele strata in bepaalde sectoren: de bedrijfscultuur, de mannencultuur, de literatuur, de cinema, de bejaardencultuur etc. Voor nationalisten daarentegen bestaat er één enkele cultuur die de bakermat is waarop politieke besluitvorming gegrond is: de eigen cultuur in de enge zin, afgebakend door religie, geschiedenis of –in België- door taal. Dit denken vertaalt zich anamorf in de politieke besluitvormingsstructuren, in de eigen parlementen en partijen, maar ook in het gangbare vocabularium. Vande Lanotte spreekt niet over een verdeling van bevoegdheden tussen willekeurige gebieden die verschillend zijn. Niet tussen stad en platteland, tussen provincies of steden, tussen metropolen en gemeenten, tussen kantons enz. Hij spreekt over een herverdeling van het werkgelegenheidsbeleid tussen gewesten, wier bestaansreden (op Brussel na) gegrond is op een taalgrens. Taal is immers tot op zekere hoogte drager van cultuur, maar is geen drager van economie, of andere ontalige bevoegdheden. Het bestaan van het Brussels, tweetalig Gewest is het levende bewijs dat de staatshervorming door haar inwerkingtreding trouwens al haar foutief paradigma (indeling in taalgebieden) toegaf. Kortom, om te schematiseren grijpen nationalisten terug naar een biculturele en simplistische hallucinatie: België bestaat louter uit een Vlaanderen en een Wallonië, of om het met de woorden van de Minister zelf te zeggen: “Een werkloze uit bijvoorbeeld La Louvière kan je niet vergelijken met een werkloze uit pakweg Roeselare”. Is een werkloze uit het rijkere Zuid-Brabant dan ook niet te vergelijken met één uit Henegouwen? Is een Antwerpse havenarbeider zonder werk dan wel te vergelijken met iemand die ontslagen is bij Ford of Philips in Hasselt?

Ten tweede is de autonomistische gedachte een onmogelijkheid die wellicht onvermijdelijk tot catastrofes leidt. Mag elk land zomaar kernwapens bezitten, walvissen doden, oorlogen uitlokken of petroleum opeisen? Wat is het criterium voor de inbeslagname van aardse rijkdommen of nationalistische prerogatieven? In de hypothese dat het taal is, is de conclusie eenvoudig. Indien elk taalgebonden gebied zélf soevereiniteit nastreeft zijn er minstens 5000 staten op de wereld. In Europa zélf zijn er trouwens maar twee totaal eentalige staten (Ijsland en Portugal). Indien men alle taalregio’s soevereiniteit verleent, heeft de wereld geen toekomst meer. De natuurlijke hulpbronnen, vandaag al schaars, zullen zo binnen 100 jaar uitgeput zijn[17], om nog maar te zwijgen van wat er worden moet van de zwaarbeproefde, mondiale veiligheid. Immers, indien iedere staat van de 5000 dan zou doen wat hij wil, zou het terrorisme welig tieren. De internationale handel zou er ook ernstig door bemoeilijkt worden, om nog maar te zwijgen van het oorlogsgevaar dat drastisch zou verhoogd worden. Indien men werkgelegenheid splitst omdat men eenzijdig overtuigd is van de onoverbrugbare tweeledigheid van België dient men met een haarscherpe consequentie de (verwrongen) redenering door te trekken. Op Belgisch niveau betekent dit de volledige splitsing van het land, op Europees en mondiaal niveau de totale balkanisering. Men kan niét pleiten tegen meertalige Belgische mechanismen, partijen en structuren, maar voor Europese partijen en een sociaal of rechtvaardig Europa. Er zijn overal verschillen, en zelfs indien de verschillen tussen Noord en Zuid in België werkelijk zo groot zijn dan moet er net méér solidariteit en eenheid zijn, niet minder. Enkel door een grotere harmonisering kan iedere Belg en elke Europeaan genieten van dezelfde kans op werkgelegenheid, minder armoede, minder sociaal onrecht enz.

Er is de wereld van de structurele onwaarheden en die van de realiteit. Staten en deelgebieden zijn ficties, enkel mensen bestaan. En gezien zoveel mogelijk mensen recht hebben op solidariteit heeft België en a fortiori de Europese Unie méér bestaansrecht dan een onafhankelijk Vlaanderen of Wallonië. Elke andere, efemere redenering is niet alleen asociaal, maar tevens ondemocratisch. Het vooraf afwijzen van de democratische dialoog met anderen, anderstaligen, kleurlingen, moslims enz. getuigt van een minachting voor andere mensen. Zodus dient de wil van de volledige bevolking te primeren op de wil van deelstaten. Geen staten moeten in dialoog treden, maar wel mensen. Dat gebeurt in parlementen die democratisch verkozen zijn door de bevolking. Niet door onverkozen schemerorganen zoals de “overlegcomités”. Bovendien leidt het illusoire, tweeledige tot een irrealistische gedachte. Immers, indien werkgelegenheid, net als zovele andere bevoegdheden gesplitst wordt op taalbasis, moet men ten eerste concluderen dat eentalige partijen, decreten enz. béter zijn dan meertalige. Niet rechtvaardiger of ethischer. Ten tweede volgt hieruit dat men de grote problemen van onze tijd zogezegd kan aanpakken door op mondiaal vlak te strijden met eentalige organisaties. Het is uiteraard onzinnig om met Vlaamse, of Waalse vakbonden te strijden tegen mondiaal (meertalig) onrecht. Past de politiek zich niet aan de dimensies (België, Europa, de wereld) aan waar de burgers inspraak in verdienen, valt ze buiten een democratisch kader. Immers, de wereld gaat niet kleiner worden na Vlaamse onafhankelijkheid, wel integendeel. Concreet betekent dit: meertalige Belgische en Europese partijen en parlementen creëren. Als het tweede kan, is het eerste uiteraard ook mogelijk. Hoeveel betekent een Europa van tientallen staten met vijf miljoen inwoners op mondiaal vlak tegenover vele niet-Europese staten met tientallen of honderden miljoenen inwoners. . Stel je trouwens eens voor dat iedere staat dan een ambassade zou hebben in een ander land: het zou uit zichzelf een migratiegolf opwekken[18].

De reden dat het nationalisme de Belgische politiek op alle vlakken domineert is te herleiden tot de diffusie van het Vlaams-nationalisme enerzijds en synergetische krachten anderzijds. Langs de ene zijde diffusie van het gedachtengoed van de Volksunie (en in mindere mate of als tegenreactie ook van het FDF of het RW) die in de jaren 60 van de 20ste eeuw gebruik maakten van bestaande problemen om hun achterban te verruimen en steeds meer politici en bestaande partijen in hun kielzog mee te trekken. Synergie omdat in deze periode de zware steenkool- en metaalindustrie in het Zuiden ten onder ging, daarbij een vacuüm achterlatend dat in vele streken (Luik, Henegouwen, maar later ook Limburg) nog steeds niet volledig ingevuld is. Op dit economisch feit plaatste zich de revolutionaire beweging van mei '68, die in België al gauw door nationalistische krachten, die decennialang gesluimerd hadden, werd gerecupereerd. Deze nationalistische krachten werden versterkt door een grote groep van opportunistische politici die in de opdeling van België een interessante mogelijkheid tot geldgewin ontwaarden. Immers, het is financieel voordeliger voor een partij om méér ministers en parlementariërs aan te stellen. Een decennium later waren er door de aanhoudende splitsingen geen nationale partijen meer en werden alle structuren gebogen naar de eisen van een minderheid van taalnationalisten. Op die manier werd het Belgisch politiek én economisch systeem langzaam ontrafeld. Immers, hoe meer men splitst, hoe meer verschillen men creëert en vice versa.

Tot slot nog enige bedenkingen bij deze nationalistische agitatie op Belgisch vlak. We merkten reeds op dat de sp.a meegaat in de logica van het Vlaams Belang. Degenen die vreemdelingen wegsturen, bewaren de autochtonen volgens deze partij van de multicriminele tijdbom. Degenen die ze hier willen houden, doen de grootsteden zogezegd verrotten en zorgen voor etnische rellen en chaos. De verbreker van eenheid en solidariteit is met andere woorden de vredelievende bestuurder. Dat is precies wat Vande Lanotte, Dewael, Leterme, enz. beweren met betrekking tot de Franstalige Belgen. “Als ieder zijn eigen beleid voert, zal het beter gaan”. De prijs voor deze politieke absurditeiten bij de burger is niettemin enorm. Het Belgisch sociaal model wordt door een splitsing van de werkgelegenheid ontrafeld. De huidige complexe situatie wordt nog verergerd. Bovendien komt de nationale/federale, sociale en dus meertalige dialoog (wet van 1968 op de CAO’s) rechtstreeks onder druk te staan[19]. Tenslotte worden de vakbonden op termijn uiteengerukt, en komt de solidariteit tussen de Belgische arbeiders op de helling gezet. Dat het Belgisch sociaal model beëeindigd wordt door zulke maatregel, ontkende Van de Lanotte overigens niet[20] Deze volgende stap in de infernale cirkel van defederaliseringen die eenzijde verschillen scheppen en uitvergroten tast tenslotte de fundamenten zelf van de Belgische staat aan. Zoals X. Verboven (ABVV) stelde, wordt de federale sociale zekerheid op die manier onvermijdelijk opgeblazen. Een sociale zekerheid die Bert Anciaux, lid van Spirit, de kartelpartner van de sp.a nota bene wil uitbreiden op Europees vlak[21].

Toch hoeft het niet zover te komen. Natuurlijk zijn er verschillen. Democratie en goed bestuur vergen het erkennen van deze, niet het negeren. Zo kunnen de gewesten perfect binnen een unitaire staat vervangen worden door de negen provincies[22]. De nationale politiek wordt zo multipolair gedecentraliseerd op basis van de provincies en op basis van de drie gemeenschappen, bevoegd voor taal, cultuur, onderwijs en media met concurrerende nationale bevoegdheid). De eenheid van de wetgeving, die zo al erg complex is, wordt hersteld. Kaderwetten laten aan iedere provincie toe om haar eigen beleid te voeren in wel afgelijnde domeinen. Dit voorgesteld meerledig beleid is oneindig veel diverser, toekomstgerichter en efficiënter dan de huidige neocentralistische en de facto tweeledige structuur Vlaanderen-Wallonië. In Nederland werkt een gelijkaardig systeem van provinciale decentralisatie reeds decennia. In het meertalige Zuid-Afrika heeft men het net ingevoerd. Wordt ons door Vlaams-nationalisten niet gezegd dat we méér naar gelijktalige gebieden moeten kijken?

Solidariteit en eenheid in verscheidenheid binnen de Belgische microkosmos is noodzakelijk. België bestaat uit burgers, niet uit zielloze sub-staten waar enkel een infieme minderheid van de bevolking affiniteit mee heeft en die hun bestaansreden ontlenen aan de Grondwet van de staat die ze wensen te vernietigen. Een eengemaakte economische politiek zorgt voor een gezond evenwicht, meer rendement, meer kansen voor iedereen en uiteindelijk ook minder verschillen. Het alternatief is ongewenst en uitermate asociaal en dus wat Vande Lanotte betreft anti-socialistisch. De arbeiders en burgers hebben geen taalpartijen of regio’s nodig om zich te verenigen, integendeel.



[1]Wij roepen dus: hoera, Johan! Maar wij hebben ook vragen bij het nummertje van Tita tovenaar. Zo verklaart de minister dat hij de regionalisering van het tewerkstellingsbeleid wil “omdat het moet”. Waarom, zegt hij er niet bij. Over de ziekteverzekering zegt hij “dat hij eerst overtuigd wil worden”. Opnieuw: waarom? Omdat tewerkstelling de gewone mensen raakt, Johan? Raakt ziekteverzekering de mensen niet?” zie “Actueel/Johan De Mosselman”, www.vlaamsbelang.be, onder “actueel”, 7.9.2005.

[2] J. BILLIET et al., De communautaire items, De opinie van de Vlamingen in 1999 over de staatsstructuur en hun (etno)territoriale identiteit , Leuven, 1999, p. 8.

[3] De opkomst van extreem-rechts is een Europees fenomeen, waar al onze buurlanden mee te kampen hebben, zie de uitslagen van de Fortuynisten in Nederland, het FN in Frankrijk, of van de NPD in Duitsland. Citeren we in dat verband Herman Van Rompuy (CD&V): “"Van het gevoel van verlatenheid maakt extreem-rechts misbruik. De vijanden zijn dan dé Walen, dé vreemdelingen, dé overheid. Extreem-rechts is niet alleen een politiek verschijnsel, het is ook een beschavingsverschijnsel.", in De Standaard, 14.09.2004.

[4] Sommigen gaan niet zover en zien de reflex naar culturele eigenheid, veruitwendigd door politieke autonomie, eerder als complementair met (dan een reactie op) de besluitvorming op een hoger (Europees) niveau, zie bijvoorbeeld STORME, M. “De Geworteld en gelaagd: Over identiteit, welvaart, solidariteit, zingeving en democratie”, in Secessie, kwartaalblad voor secessie en directe democratie, januari-maart 2003, p. 21-34. De auteur weet laat echter uitschijnen dat het om een Europa van soevereine staten zal gaan. Een antwoord op hoe zwakkere regio’s zich dan moeten beschermen tegen het zelfbeschikkingsrecht van de rijkere gebieden wordt niet geformuleerd.

[5] Hier wordt dieper op ingegaan in een artikel uit UNITAS, tijdschrift van de studiedienst van de Belgische Unie, mei 2005, p. 1-8.

[6] Zie onder andere H. GORTER (s.d.) K. MARX en F. ENGELS, Communistisch Manifest, Brussel 1848, p. 25. Zij pleitten voor voor het opheffen van verschillen tussen stad en platteland (lees: tussen regio’s) en centralisatie van alle middelen (transport, krediet, arbeidsmiddelen etc.) naar één centraal punt. De auteurs bevestigen ook dat hun streven internationalistisch is: “Dat de heersende klassen sidderen voor een communistische revolutie! De proletariërs hebben daarbij niets te verliezen dan hun ketenen. Zij hebben een wereld te winnen.PROLETARIËRS ALLER LANDEN, VERENIGT U!” (Op., Cit., p. 18). De BWP, later BSP nam dit trouwens tot na WO II aan, zie bijvoorbeeld het socialistisch partijprogramma van 1894 dat stelde in haar “verklaring van beginselen” onder 7.3: “dat de socialisten aller landen solidair moeten zijn, want de ontvoogding der arbeiders is geen nationaal, maar een internationaal werk”, cf. Programma Belgische Werklieden-Partij, aangenomen door het buitengewoon Congres van de 15de juli 1894 te Brussel, Gent, 1902, p. 2. Tot aan de balkanisering onder druk van decennialange nationalistische activiteit (1978) van de BSP-PSB bleef de partij dit unitaire standpunt aanhangen, daarna werd met de Gewest- en Gemeenschapsvorming (bijz. Wet tot hervorming der instellingen, 8 augustus 1980). Op het SP-Toekomstcongres in 1998 werd niet gepleit voor een splitsing van werkgelegenheid. Ook punt 566 van het Vlaams programma, p. 76 (2004) van de sp.a maakt slechts gewag van “verdere stappen” aangaande het tewerkstellingsbeleid. Op wat stemt de kiezer in feite wanneer deze ingrijpende beslissingen impulsief door een partijbureau of na nachtelijke onderhandelingen (zie bijvoorbeeld Lambermont/Lombard in 2000) worden aangenomen? Bovendien ontbreekt in de openbare media, die toch alle filosofische/ideologische ideeën zendtijd moet verschaffen elke tegenkanting...

[7] LENIN, V. I., Over het recht der naties op zelfbeschikking, Moskou, 1966 (heruitg.), p. 8-9.

[8] Art. III-lid 220 Voorstel tot EU-Grondwet : « Teneinde de harmonische ontwikkeling van de Unie in haar geheel te bevorderen, ontwikkelt en vervolgt de Unie haar optreden ter versterking van de economische, sociale en territoriale samenhang.” Ook in het verdrag van Rome (1958), art. 2 is deze notie opgenomen. Beide verdragen zijn door alle partijen in België, uitgezonderd het Vlaams Belang, geratificeerd.

[9] Er zijn twee stadia theoretisch denkbaar: het culturele en het politieke stadium. Met het culturele (vaderlandslievendheid) is op zich niets mis. Pas wanneer het omslaat naar politieke activiteit en wanneer er in de naam van zogenaamd homogene gebieden beslissingen worden genomen, loopt het fout. Het Vlaams-nationalisme bevindt zich in het tweede stadium.

[10] Er zijn twee stadia theoretisch denkbaar: het culturele en het politieke stadium. Met het culturele (vaderlandslievendheid) is op zich niets mis. Pas wanneer het omslaat naar politieke activiteit en wanneer er in de naam van zogenaamd homogene gebieden beslissingen worden genomen, loopt het fout. Het Vlaams-nationalisme bevindt zich in het tweede stadium.

[11] Feitelijk zijn er drie vormen van separatisme: etnisch, sociaal en territoriaal. Etnisch separatisme is hetgeen we kennen van het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Sociaal separatisme is de wens om klassen van elkaar gescheiden te houden of, de wens om klassen te bestrijden. Territoriaal separatisme is de vraag naar soevereiniteit van een bestaande staat.

[12] Dit geldt niet voor sommige separatistische bewegingen zoals in Oost-Timor, wanneer volkeren bloedig onderdrukt worden, is het uiteraard nodig zich tegen de bezetter te verweren en af te scheiden. Daarom is evenwel “afscheiding” an sich nog niet goed.

[13] Het op 9.11.2004 voor racisme veroordeelde Vlaams Belang.

[14] Zie : Vlaams Belang, programmaboek 2004, p. 18.

[15] C.LARRERE en F.WEIL, Oeuvres complètes de Montesquieu, t.2, Oxford, The Voltaire Foundation, 2000, chap.XVIII (Pensée n° 318), p.360.

[16] Zoals geciteerd door N. ASCHERSCHON, “Voorbij het multiculturalisme”, De Standaard, 4/5.09.2004, p. 22-23.

[17] R. DUNCAN en W. YOUNGQUIST toonden aan dat in de huidige situatie (42 olieproducerende staten) het piekmoment van de olieproductie al ligt in het eerste decennium van de 21ste eeuw. Tegen 2040 zou de huidige productie met 50% afgenomen zijn. Zie van deze auteurs de presentatie: ‘The World petroleum life cycle’, Los Angeles, 1998.

[18] Het Vlaams Belang is een partij die pleit voor een taalhomogeen Vlaanderen, zijn zij dan ook voor 5000 eentalige staten, met elk een ambassade in alle andere landen? Per land van enkele miljoenen inwoners komen er dan ambassades, laten we zeggen bemand met 20 man. Dat zijn honderdduizend immigranten extra. Het VB is dus de grootste pro-immigratie partij, als ze consequent zijn.

[19] Voor een uitvoerige studie van de gevolgen van de splitsing van werkgelegenheid, zie M. DUBRULLE, P. DE GROOTE et al., « de werkgelegenheid splitsen », Barsten in België/Demain le séparatisme?, mei 2003, p. 8.

[20] De Zevende Dag, VRT, 11.09.2005.

[21] ‘Onze sociale zekerheid is een van de knapste sociale stelsels. Het moet de ambitie zijn om het ooit te kunnen exporteren naar een Europees niveau’, zie De verrijkte samenleving,ideeën voor een actieve cultuurstaat, Leuven, 2002.

[22] Waarbij het relatief homogene Brabant weer tot één provincie wordt herenigd.