donderdag 23 oktober 2008

Blunderboek Gravensteen, deel IV

De "Gravensteengroep" (www.gravensteengroep.org), een 'linkse' Vlaams-nationalistische denktank, geesteskind van "moraalfilosoof" E. Vermeersch, heeft – alweer – een Manifest gepubliceerd. Op 12 oktober jl. rolde het schrijfsel van de persen van De Standaard, onder de (noch begeesterende, noch geestige) titel "Wat bevat het witte blad?". Welk zijn nu de uitgangspunten die deze groep in zijn schrijven formuleert en welke kritiek valt erop te geven?

Allereerst doen deze intellectuelen alle voorstellen die ingaan tegen meer "Vlaamse autonomie" af als zijnde reactionair. Voorwaar een vreemde stelling. In alle meertalige of multiconfessionele staten wordt het verenigen van mensen met een verschillend geloof, van een verschillende taalgroep, van een diverse etnische afkomst e.d.m. net als uiterst progressief beschouwd. Denken we maar aan Noord-Ierland of aan Libanon. Zeker, dit proces gaat vaak gepaard met zeer veel moeite, maar niemand zal het in zijn hoofd halen om verenigen van mensen als "ouderwets" te bestempelen. Behalve in België. Daar zijn zogezegd enkel verzoeningsgezinden reactionairen. Het mag als een grote triomf van het nationalisme beschouwd worden dat zulke ideeën in brede (academische) kringen gemeengoed geworden zijn. We kunnen ons in dat verband de volgende vraag stellen: zal de toekomst meer of minder meertalige structuren, beslissingscentra, contacten, congressen e.d.m. brengen? De politicus of opiniemaker die meent dat dit niét het geval zal zijn, verkondigt onwaarheden. Wie wel begrijpt dat onze wereld dag na dag kleiner wordt – kijk maar naar de globale milieuproblematiek of, nog actueler, naar de dreigende, wereldwijde economische recessie – moet daaruit ook de nodige conclusies trekken. Zulks betekent dat de democratie zich ook dient aan te passen aan de mondiale dimensies van deze problemen. Die overstijgen nu eenmaal lands- en taalgrenzen. In dat opzicht soevereiniteit blijven prediken gaat gewoon in tegen de technologische en economische evolutie (of revolutie) die globaal plaatsvindt. Er is niet nood aan minder, maar net aan méér sterke, meertalige gehelen (België, Benelux, E.U.).

Ook op het niveau van de Europese Unie worden mensen en partijen die naar meer soevereiniteit ten koste van de Unie streven net daarom als zeer conservatief bestempeld. Men beelde zich maar eens in wat er zou gebeuren wanneer wekelijks of zelfs dagelijks Fransen en Duitsers, Denen en Grieken, Esten en Bulgaren zouden benadrukken hoe groot de onderlinge verschillen wel zijn...[1] Als het streven naar soevereiniteit werkelijk zeer toekomstgericht zou zijn, dan zou een partij als het Vlaams Belang op Belgisch én op Europees niveau de meest progressieve partij zijn. We menen toch te mogen stellen dat dit allerminst het geval is, wel integendeel.

Ten tweede stelt de Gravensteengroep dat voorstellen m.b.t. de staatshervorming niet mogen ingaan tegen de zogenaamde "Vlaamse resoluties". Met die "Vlaamse resoluties" bedoelt men de resoluties die in april 1999 goedgekeurd werden door het Vlaams Parlement (toen nog: Vlaamse Raad). Zij beogen een verregaande ontmanteling van de Belgische staat vanuit een exclusief tweeledig staatsstructuur. Minder geweten is dat het Vlaams parlement in deze niets te zeggen heeft. Inderdaad zijn noch de regionale, noch de communautaire parlementen (of regeringen) die ons land "rijk" zijn, bevoegd om beslissingen te nemen inzake het herverdelen van bevoegdheden. Deze bevoegdheid komt immers exclusief aan de federale grondwetgever (lees: het federale parlement) toe. Wat nog verbazender is, is dat deze groep, die zichzelf toch als intellectueel zijnde bestempelt, enerzijds akkoord gaat met onderhandelingen, maar anderzijds geen verzuchtingen toelaat die de vanzelfsprekend vrijblijvende resoluties van het Vlaams Parlement tegenspreken. Waarom dan nog onderhandelen?

Vervolgens doet de denkgroep uitschijnen dat de autonomistische politici uitermate redelijk zijn. Aan "Vlaamse kant" zou immers een "sterk aangelengde" versie van de Vlaamse resoluties bestaan zoals, de vraag om een regionale arbeidswetgeving, gedeeltelijke fiscale autonomie, gedeeltelijke regionalisering (sic, moet zijn: communautarisering) van de sociale zekerheid.

Nochtans bestaat er op heel de wereld niet een enkel (federaal) land waar het tewerkstellingsbeleid gesplitst is. Zijn de verschillen op gebied van arbeidsmarkt tussen Oost- en West-Duitsland, met zijn eengemaakt werkgelegenheidsbeleid, soms kleiner dan die tussen Vlaanderen en Wallonië? Rechtvaardigen (grote) verschillen de opdeling van een (meertalige) democratie? Bestaat democratie nu net niet omdat mensen nu eenmaal verschillen? Overigens kennen vele federale staten geen enkele vorm van fiscale autonomie. Waarom een Vlaamse of Franstalige sociale zekerheid socialer, beter, patiëntvriendelijker zijn zou, vernemen we helaas niet. Wat men in Brussel gaat doen bij een (gedeeltelijke) splitsing van de sociale zekerheid, komen we evenmin te weten. En dan zwijgen we in ons verhaal nog over de vele, reeds gesplitste bevoegdheden in België die – wederom – in geen enkele federatie buiten België op deelstatelijk niveau beheerd worden (zoals ondermeer ontwikkelingssamenwerking, buitenlandse handel en sport) maar waar niemand hier aanstoot aan schijnt te nemen.

Nochtans bestaat er op heel de wereld niet een enkel (federaal) land waar het tewerkstellingsbeleid gesplitst is. Zijn de verschillen op gebied van arbeidsmarkt tussen Oost- en West-Duitsland, met zijn eengemaakt werkgelegenheidsbeleid, soms kleiner dan die tussen Vlaanderen en Wallonië? Rechtvaardigen (grote) verschillen de opdeling van een (meertalige) democratie? Bestaat democratie nu net niet omdat mensen nu eenmaal verschillen? Overigens kennen vele federale staten geen enkele vorm van fiscale autonomie. Waarom een Vlaamse of Franstalige sociale zekerheid socialer, beter, patiëntvriendelijker zijn zou, vernemen we helaas niet. Wat men in Brussel gaat doen bij een (gedeeltelijke) splitsing van de sociale zekerheid, komen we evenmin te weten. En dan zwijgen we in ons verhaal nog over de vele, reeds gesplitste bevoegdheden in België die – wederom – in geen enkele federatie buiten België op deelstatelijk niveau beheerd worden (zoals ondermeer ontwikkelingssamenwerking, buitenlandse handel en sport) maar waar niemand hier aanstoot aan schijnt te nemen.

Etienne Vermeersch, architect van het Gravensteen-Blunderboek

Volledig te verwerpen volgens de lieden van de Gravensteengroep is dan weer de herfederalisering van bepaalde bevoegdheden, zoals geluidsnormen, ontwikkelingssamenwerking of sommige geneeskundige materies (zoals het preventiebeleid). Deze spreekwoordelijke "borrelnootjes" – om eens een modieus woordje te gebruiken – verzinken natuurlijk in het niets tegen vernoemde "aangelengde" (maar eigenlijk zeer verregaande) splitsingsvoorstellen. Maar de soevereiniteit der deelstaten wordt blijkbaar als zo onvervreemdbaar in die kringen beschouwd, dat elke aantasting ervan, hoe klein ook, als een ware schande wordt ervaren. Anderzijds wordt elke inkrimping ervan als een verraad aan de nationalistische zaak ervaren. Men waant zich in ex-Joegoslavië, maar dit is wel degelijk het welvarende België aan het begin van de 21ste eeuw. Het enige West-Europese land waar zulk een tomeloos nationalisme zelfs als "gematigd" aanzien wordt, niet in het minst door media en traditionele partijpolitiek die elke voeling met onze cultuur en geschiedenis verloren hebben en daarom de belangen van hun eigen bevolking en van Europa opofferen op het altaar van de veredelde dorpspolitiek dat men “staatshervorming” pleegt te noemen. Zullen de volgende generaties deze waanzin ooit begrijpen?

Dat federalisme en soevereiniteit overigens net haaks op mekaar staan is een redenering die bij Prof. Vermeersch en de zijnen, die zich als betrouwbare federalisten (sic) opwerpen, niet opkomt. In hun nationalistische geest is het uiteraard ondenkbaar dat reeds gesplitste bevoegdheden in Belgische en dus deels Franstalige handen zouden komen. Men lette op het feit dat het dezelfde mensen zijn die zeggen dat tussen autochtonen en allochtonen wél binnen dezelfde partijen en parlementen kan samengewerkt worden. Idem op Europees niveau, waar ze geen graten zien in samenwerking met en tussen Spanjaarden, Zweden en Montenegrijnen. Dienen in werkelijkheid zulke zelfverklaarde intellectuelen dan niet onmiddellijk de afschaffing van de Europese Unie, minstens de stopzetting van elke uitbreiding van de bevoegdheden van die Unie ten koste van de gemeenschappen en/of de gewesten, te eisen? Men kan toch immers niet volhouden dat binen een democratisch Europa – gesteld dat men dat wil – met zijn 27 lidstaten, 23 talen en drie alfabetten wel gaat lukken wat in het onooglijk kleine België voor onmogelijk gehouden wordt?



De Gravensteengroep verwerpt voorts ook een paritaire Senaat, een federale kieskring en samenvallende verkiezingen. We begrijpen eerlijk gezegd niet dat de nationalisten aanstoot nemen aan een paritaire Senaat, waarvan de leden rechtstreeks door de parlementen van de deelstaten worden aangeduid. Op die manier zouden de Vlaamse en Franse Gemeenschap rechtstreeks grip krijgen op grondwetswijzigingen [2]. Dit gezegd zijnde, is een paritaire Senaat zeker geen goede zaak met het oog op het verstevigen van de Belgische cohesie. Een paritaire Senaat zal immers uiterst polariserend werken, daar de Senatoren de facto enkel "Vlaanderen" en "Wallonië" (met een vleugje Brussel en snufje Duitstalig België) zullen vertegenwoordigen. Nieuwe communautaire conflicten staan in dat geval dus in de sterren geschreven [3].

Vanuit nationalistisch oogpunt is het natuurlijk logisch dat men een (gedeeltelijk) federale kieskring afwijst. Anderzijds lezen we in hetzelfde geschrift:

'Wat hierin [in het geval BHV] vooral stoort is dat men de afwezigheid van wederkerigheid in de staat België tot norm wil verheffen. Kandidaten uit Aarlen kunnen zich verkiesbaar stellen tot in Zemst, ten zuiden van Mechelen; omgekeerd mogen kandidaten uit Oostende of Hasselt niet eens in een Waalse gemeente met Vlaamse faciliteiten opkomen (bv Flobecq).'

Met andere woorden: de auteurs wijzen de oprichting van een federale kieskring af en vinden het tegelijk een aanfluiting van de democratie dat zulk een kieskring niet bestaat. Een sterker staaltje van intellectuele oneerlijkheid is nauwelijks denkbaar.

Het laten samenvallen van de federale en deelstatelijke verkiezingen zou tegen de "federale logica" en tegen de autonomie die deelstaten tijdens vorige staatshervormingen verworven hebben, indruisen. Is het omdat deelstaten autonomie verworven hebben dat zij, net als soevereine staten, recht zouden hebben op verkiezingen die volledig los staan van elk ander niveau? Indien zo, waarom ageren de nationalisten dan niet tegen het samenvallen van deelstatelijke en Europese verkiezingen?[4] Overigens vinden we in het denken van de Gravensteengroep weinig elementen terug die wijzen op een aanhankelijkheid aan de "federale logica". Zij misbruiken dit concept immers louter om het al sterk gedefederaliseerde België nog verder te ontmantelen.

De uitbreiding van Brussel tenslotte is volgens de Gravensteengroep onbespreekbaar en het "ongrondwettelijke" kiesarrondissement BHV moet gesplitst worden. Dat men Brussel niet wil uitbreiden – ook al beantwoordt dit aan sociaal-economische logica – valt nog (om taalkundige redenen) te begrijpen. Wat onbegrijpelijk is, is dat deze mensen zich mordicus verzetten tegen elke centripetale maatregel, in de naam van de "Vlaamse soevereiniteit". Neem nu het voorstel om een nieuw, Brabants Gewest te creëren, waarbij de taalgrens behouden blijft. Wie kan daar nu tegen zijn? Enerzijds natuurlijk francofone imperialisten die dan niet meer kunnen spreken over een "Groot-Brussel". Brabant zou in dat geval immers gedeeltelijk die functie vervullen. Maar anderzijds ook Vlaamse taalnationalisten, omdat dit de eenheid van België zou verstevigen. In die zin zijn extreme nationalisten aan beide zijden van de taalgrens trouwens elkaars objectieve bondgenoten.

Centraal in de verhouding van de Vlaamse taalnationalisten tot Brussel is het Januskopgezicht dat zij m.b.t. dit stadsgewest aannemen. Als het bijv. over taalmisstanden in Brusselse ziekenhuizen gaat, zijn zij de eerste om deze uit te bazuinen. Gaat het om "transfers" dan is Brussel plots "Franstalig België", ja zelfs "Wallonië". Eigenlijk interessseert Brussel hen gewoon om het als propagandistisch instrument te kunnen uitspelen[5]. Als ze immers werkelijk bekommerd waren om de toekomst van Brussel en die van de Nederlandstalige Brusselaars zouden ze elk separatistisch avontuur, waardoor de taalkundige rechten van deze bevolkingsgroep op een onverantwoorde wijze in acuut gevaar komen, resoluut afwijzen. En dan zouden ze zeker niet de onnoemelijke dwaasheid begaan om n.b. hun eigen hoofdstad te willen slachtofferen aan ... Frankrijk. Erg eigenlijk dat deze mensen zich als "Vlaamsgezind" bestempelen.



Over BHV blijven kan het niet voldoende herhaald worden dat deze kieskring niet ongrondwettelijk is[6]. Bovendien verbiedt de Grondwet niét het bestaan van meertalige, gewestgrensoverschrijdende kieskringen en zegt het Grondwettelijk Hof zeer duidelijk dat het enkel aan de Wetgever toekomt om de kieskringen vast te leggen. De Wetgever mag op het grondgebied van de oude provincie Brabant bovendien een uitzondering op de regel van provinciale kieskringen toelaten om aan bepaalde communautaire gevoeligheden tegemoet te komen[7]. Natuurlijk zou een Brabantse kieskring, of een nationale kieskring hier alle onduidelijkheid in één klap wegnemen, maar dat màg dan weer niet van de taalnationalisten.

Nationalisme en socialisme: verzoenbaar?

Voorts staan er nog zovele onnauwkeurigheden en veralgemeningen in dit manifest dat de toch al wankele basis ervan volledig ondergraven wordt. Zo spreekt men over de "deelstaat Vlaanderen", ofschoon "Vlaanderen" helemaal geen deelstaat is van België[8]. De auteurs hebben het ook over het feit dat bepaalde voorstellen (supra) "In strijd met de grondwet" opnieuw "de grenzen van Vlaanderen" verplaatsbaar maken. Hebben deze mensen de Grondwet al eens gelezen? Zoja, weten ze dan dat dit document enkel gewag maakt van het Vlaams Gewest en van de Vlaamse Gemeenschap? En beseffen ze, meer belangrijk, dat men krachtens art. 4 van de Belgische Grondwet weldegelijk de grenzen van taalgebieden kan wijzigen[9]? Niet dat we ervoor pleiten om dit te doen, maar de waarheid heeft ook haar rechten.

En wat te denken van dit citaat: "Franstaligen in België gaan ervan uit dat ze zomaar kunnen overschakelen van personenrechten naar territorialiteitsaanspraken, dat rechten van de persoon ertoe mogen of moeten leiden om grondgebied van de ene naar de andere deelstaat over te hevelen.".? Kan men met mensen die zulke grove veralgemeningen hanteren een ernstig gesprek aangaan? Het euvel dat deze lieden teistert is een verregaand hokjesdenken – ook al zullen ze dat zelf uiteraard in alle talen ontkennen – dat hen blind maakt voor de culturele verrijking van een meertalige democratie. Het gaat bovendien om veel meer dan België alleen, want met nationalisten valt gewoon geen democratisch (in tegenstelling tot diplomatiek) Europa op te bouwen. In die zin valt hun reactionair en neo-tribalistisch gedachtengoed, toegepast op globale schaal, zelfs een bedreiging voor de wereldvrede te noemen.

Conclusie: het gaat hier alweer om oude wijn in nieuwe vaten: België moet kapot ten gunste van een "Vlaamse" republiek, met Brussel als het kan en zonder Brussel als het moet. De groep waarschuwt ons overigens nog dat het niet aanvaarden van een autonomistische "staatshervorming" tot een "verdere radicalisering" (lees: tot meer autonomiestreven) zal leiden. Afgezien van de vraag wie zulk een chantage vandaag nog gelooft, gelet op het nog steeds zeer kleine aantal separatisten, moeten we, met andere woorden, een verdere afbraak van België en dus van onze meertalige democratie en unieke troeven binnen Europa toestaan om diezelfde afbraak te vermijden. Begrijpe wie kan! De Gravensteengroep heeft alvast haar naam niet gestolen: ze verspreidt inderdaad een ouderwets, neo-feodaal en onsamenhangend gedachtegoed…


[1] Men kan hier nog bij opmerken dat de verschillen tussen pakweg Portugezen en Finnen oneindig veel groter zijn dan die tussen Nederlands- en Franstaligen binnen België die (op het prinsbisdom Luik, d.i. het huidige Luik en Limburg die pas eind 18de eeuw tot de Zuidelijke Nederlanden gingen behoren) al meer dan 600 jaar in een sociaal-economische eenheid leven.

[2] De auteurs spreken in dat verband over "onze tweeledige staat". Weten zij dan niet dat noch op institutioneel – er bestaan drie gewesten, drie gemeenschappen, tien provincies, 589 gemeenten – noch op taalkundig vlak is België "tweeledig" is samengesteld?

[3] Het feit dat de Senaat niet meer rechtstreeks verkiesbaar is – de Senatoren worden aangeduid door de deelstaatsparlementen –, is een aanfluiting van de democratie. De deelstaten worden overigens niet eens gelijk vertegenwoordigd. De Franstalige Senatoren worden oververtegenwoordigd, de Duitstaligen moeten het stellen met één enkele Senator. Kortom, de samenstelling zelf van deze Assemblée vloekt met zijn eigen logica. Het goedwerkende systeem van dubbele deliberatie, dat ons land sedert 1831 kent, en zorgt voor een grondiger reflectie over de wetten en de werking van onze instellingen wordt vervangen door een verkapt monocameralisme.

[4] Vandaag vallen verkiezingen voor de deelstatelijke en Europese verkiezingen samen.

[5] Getuige daarvan dit citaat: "De tweede valstrik bestaat erin, dat men verwarring zaait tussen economische en taalcriteria. Wat men op taalvlak vanuit de Vlaamse Rand bij Brussel zou willen aanhechten, blijkt dan toevallig ook juist de Brusselse economische ruimte te versterken." Is deze versterking dan niet goed voor alle gewesten, ook voor het Vlaamse?

[6] Arrest 90/94 van het Arbitragehof.

[7] Arrest 73/2003 van het Arbitragehof (thans Grondwettelijk Hof).

[8] Wel bestaan er krachtens de Grondwet een Vlaams Gewest en een Vlaamse Gemeenschap.

[9] Art. 4 Belg. GW, derde lid:"De grenzen van de vier taalgebieden kunnen niet worden gewijzigd of gecorrigeerd dan bij een wet, aangenomen met de meerderheid van de stemmen in elke taalgroep van elke Kamer, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elke taalgroep aanwezig is en voor zover het totaal van de ja-stemmen in beide taalgroepen twee derden van de uitgebrachte stemmen bereikt. De grenzen van de vier taalgebieden kunnen niet worden gewijzigd of gecorrigeerd dan bij een wet, aangenomen met de meerderheid van de stemmen in elke taalgroep van elke Kamer, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elke taalgroep aanwezig is en voor zover het totaal van de ja-stemmen in beide taalgroepen twee derden van de uitgebrachte stemmen bereikt."

maandag 20 oktober 2008

ARBEIDERS ALLER LANDEN, VERDEEL U?

ARBEIDERS ALLER LANDEN, VERDEEL U?

Deze - nog steeds brandend actuele tekst - verscheen (in ingekorte versie) in "De Tijd" in de herfst van 2005

Onlangs (6 september jongstleden) verklaarde toekomstig sp.a-voorzitter Johan Vande Lanotte dat het nodig is om het Belgisch werkgelegenheidsbeleid te splitsen. De verschillen tussen de Vlaamse en de Waalse arbeidsmarkt zouden zo groot zijn, aldus de Heer Vande Lanotte, dat een regionalisering zich opdringt. Het plan werd door het Vlaams Belang –onder voorbehoud, wegens niet ver genoeg gaand[1]-, alvast enthousiast onthaald.

Allereerst dienen we ons af te vragen welke krachten om deze regionalisering vragen. Gaat zij uit van de bevolking, de werkgevers, de werknemers? Is zij het resultaat van een obscure “volksgeest” die de Belgische deelgebieden meer autonomie, zelfs soevereiniteit als lidstaten van de EU wenst te geven? Gaat het om een natuurlijke beweging die “artifiële” staten zoals België afbreekt ten gunste van zogezegd natuurlijke gehelen (Vlaanderen/Wallonië?)? Of is de splitsingswens een louter gevolg van de socialistische doctrine? De vraag om splitsing gaat alleszins niet uit van de bevolking. Belgen zijn wakkere burgers. Ze demonstreren voor loonsverhoging, tegen armoede, voor sociale gelijkheid, tegen milieuvervuiling en tegen racisme. Nergens vinden of vonden er echter massale betogingen plaats voor de splitsing van milieu, landbouw, buitenlandse handel, de sociale zekerheid enz. Er is geen maatschappelijk draagvlak voor zulke beslissingen. Dit wordt aangetoond door diverse opiniepeilingen, die aantonen dat de Belgen – in het Noorden en in het Zuiden- met een overgrote meerderheid het separatisme, en dus impliciet ook alle maatregelen die daar toe kunnen leiden, expliciet verwerpen. In het Noorden is er bovendien een belangrijke minderheid unitaristen en uniefederalisten[2] die, in tegenstelling tot een infieme groep separatisten, niet in het politieke debat betrokken wordt, wegens nauwelijks media aandacht. Ernstige wetenschappelijke studies tonen trouwens aan dat een wens tot verdere bevoegdheidherverdeling ten gunste van de deelgebieden geen verkiezingsthema is waarop stemmen gehaald worden, ook niet onder kiezers van radicaal-rechts[3]. Deze wens ligt, ten tweede, ook niet in de logica van een natuurlijke tegenbeweging tegen de toenemende globalisering en europeanisering. Er waren al nationalistische bewegingen in België toen er zelfs nog geen sprake was van Europese eenmaking. Het aanpassen van werkgelegenheid of andere bevoegdheden op maat van regio’s is dus geen tegenreactie op de groeiende beweging naar meer eenheid, zoals nationalisten vaak doen uitschijnen[4]. Gezien alle staten trouwens mensenwerk zijn, volstaat het de bewering als zouden er kunstmatige staten zijn af te doen als een contradictio in terminis[5]. Ligt de vraag tenslotte in de logica van het socialisme zelf dat deelgebieden meer autonomie moeten krijgen? Historisch gezien is het socialisme duidelijk een internationalistische beweging. Het wetenschappelijk socialisme herleidt de geschiedenis tot een strijd van klassen, niet van naties. Als antithese van de verdrukking van de arbeiders, wordt de centralisatie van alle middelen door de Staat geponeerd[6]. Volgens Lenin moest voor de overwinning van het kapitalisme de burgerij de binnenlandse markt in handen grijpen; voor hem zou de burgerij streven naar politiek verenigde territoria waar dezelfde taal gesproken wordt. Daar zou volgens hem de economische grondslag voor nationale bewegingen liggen, culminerend in de taalhomogene natiestaat [7]. Het spreekt vanzelf dat het socialisme hier tegen moet strijden. Het getuigt misschien op het eerste gezicht van een intellectuele oneerlijkheid om de huidige socialisten te taxeren op hun ideologie van decennia geleden, maar in elke ideologie blijven steeds grondkenmerken bewaard. Bij het liberalisme is er nog steeds het primaat van het vrij ondernemerschap en de individuele rechten, bij de Christen-democratie nog steeds de nadruk op verbondenheid. In België geldt deze solidariteit blijkbaar alleen tot aan de taalgrens. In Duitsland pleit de Kanselierskandidate (CDU) A. Merkel voor méér eenheid en solidariteit tussen het rijkere Westen en het armere Oosten. Zowel het Verdrag van Rome van 1957, dat de basisakte was van de latere Europese Unie, als het voorstel tot Europese Grondwet bundelen veel van deze Verlichte ideeën. Ze bevestigen deze solidaire/internationalistische kenmerken: de Unie moet streven naar een harmonisatie van alle regio’s en staten[8]. Het splitsen van het Belgisch werkgelegenheidsbeleid is hiermee uiteraard in manifeste tegenspraak. Aangezien de eis van Vande Lanotte aan geen enkele van de bovenstaande criteria beantwoordt, maakt ze deel uit van een agenda van een andere ideologie: die van het nationalisme.

Het nationalisme[9] is een ideologie, ruimer een vorm van politieke bedrijvigheid, die eigen parlementen, wetten en instellingen wenst voor een afgebakend territorium met een herkenbare bevolkingsgroep. In minimale vorm wordt er naar (culturele) bescherming en/of een zekere mate van zelfbestuur gestreefd. In haar uiterste vorm kan deze ideologie de secessie van een bestaande staat eisen. Imperialisme vormt er vrijwel altijd een onderdeel van. In België vertaalt dit zich bijvoorbeeld in de aanhechting van Brussel bij een onafhankelijk Vlaanderen of Wallonië. Nationalisme staat haaks op alle internationalistische bewegingen (socialisme, ecologisme, liberalisme, Christen-democratie). Men kan van elke aardbewoner proberen een goede socialist of liberaal te maken, maar niet een goede Vlaming, Tsjech, Duitser enz[10]. Natuurlijk kan men er wel naar streven bevolkingsgroepen te verenigen. De activiteit die erop gericht is om binnen België Franstaligen, Nederlandstaligen en Duitstaligen te verenigen is positief en toekomstgericht. Ze stemt bovendien overeen met de Europese eenmakingsgedachte. De hoger aangehaalde anti-internationalistische component van nationalisme bestaat er in dat men staten opricht om wille van kenmerken die buiten de menselijke wil liggen (zoals moedertaal[11]). Nationalisten zullen natuurlijk argumenteren dat Belgischgezinden aan net dezelfde activiteit doen als zij. Dat is echter manifest onwaar. Pleiten voor een unitair of uniefederalistisch België is geen nationalistische daad. Het categoriseert geen mensen op basis van niet-gekozen kenmerken, integendeel. Bovendien is een eengemaakt België een stap naar een eengemaakt Europa. Geen Europa van soevereine staten, maar een (hybride) staat waarin honderden taalgroepen samenleven, met een interpersonele solidariteit op een zo groot mogelijke schaal. Vlaams- (of Waals-) nationalisten pleiten overigens nu reeds voor een eigen sociale zekerheid en justitie in België, waarom zouden ze dan Europese, meertalige wetten aanvaarden? In de huidige geglobaliseerde wereld is nationalistische activiteit een levend anachronisme, dat voortteert op rancunes en collectieve grootheidswaan[12]. Ze ligt mede aan de basis van racisme, fascisme en militarisme, die overigens nooit in meertalige vorm voorkomen.

De pleitbezorger bij uitstek hiervan bij ons is het Vlaams Belang. De voorganger[13] van deze partij is opgericht ter wille van de realisatie van Vlaamse onafhankelijkheid: het is haar ultima ratio. De splitsing van het werkgelegenheidsbeleid is prioritair voor deze partij[14]. Ze vormt een cruciale stap naar de oprichting van de soevereine republiek Vlaanderen. Vraag is nu of een splitsing van de Belgische werkgelegenheid wenselijk, logisch en noodzakelijk is. Bovendien dienen we de gevolgen ervan voor elke Belg te kennen, we leven per slot van rekening in een rechtsstaat. Twee tegengestelde wereldbeelden staan hier tegenover elkaar: het ene is dat van de interculturele verwevenheid tussen taalgroepen, staten en continenten. Montesquieu met name merkte het in zijn Pensées (medio 18de eeuw) al op : Les choses sont telles en Europe que tous les États dépendent les uns des autres. La France a besoin de l'opulence de la Pologne et le la Moscovie, comme la Guyenne a besoin de la Bretagne et la Bretagne, de l'Anjou. L'Europe est un État composé de plusieurs provinces[15]. De man die de moderne politieke gedachte met zijn theorie over de scheiding der machten eindeloos beïnvloed heeft, was géén pleitbezorger van etnische soevereiniteit. Europa of, ruimer, de wereld, vormt een contactzone van meerdere culturen en streken die onvoorwaardelijk interdependent zijn. De hedendaagse filosoof Tom Nairn beschouwt de moderne, hybride samenleving -de aanvaarding van onherroepelijke vermenging als uitgangspunt in plaats van een probleem[16]. De steeds meer verweven samenlevingen binnen en tussen staten zijn met andere woorden een vertrekpunt voor het toekomstig kosmopolitisme dat de individuele vrijheid bevestigt. Willen we elkaar als mensen leren kennen, en niet als Vlamingen of Walen, moeten we bereid zijn ter wille van de humaniteit zelf minstens binnen een cultureel gedifferentieerde staat samen te leven. Deze taalverschillen zijn trouwens slechts een onderdeel van het raderwerk waarbinnen we dagelijks functioneren.

Op basis van cultuur naties bouwen –en bevoegdheden geven aan zogenaamd homogene gebieden- schijnt irrealistisch en onwenselijk omwille van twee redenen.

Allereerst omdat het begrip cultuur complexer is dan de nationalistische visie. Het is eigenlijk een grote pyramide met aan de top de menselijke beschavingscultuur die zich vertakt in onder andere de Westerse cultuur, dan bijv. de Europese cultuur, dan bijv. de Belgische cultuur, dan bijvoorbeeld de Nederlandstalige cultuur van België, dan bijvoorbeeld de Vlaamse, Antwerpse of Brabantse cultuur en dan weer bijvoorbeeld de Brusselse, Mechelse of Kampenhoutse cultuur. In elke (sub)cultuur zijn er bovendien dan nog eens evenwijdige culturele strata in bepaalde sectoren: de bedrijfscultuur, de mannencultuur, de literatuur, de cinema, de bejaardencultuur etc. Voor nationalisten daarentegen bestaat er één enkele cultuur die de bakermat is waarop politieke besluitvorming gegrond is: de eigen cultuur in de enge zin, afgebakend door religie, geschiedenis of –in België- door taal. Dit denken vertaalt zich anamorf in de politieke besluitvormingsstructuren, in de eigen parlementen en partijen, maar ook in het gangbare vocabularium. Vande Lanotte spreekt niet over een verdeling van bevoegdheden tussen willekeurige gebieden die verschillend zijn. Niet tussen stad en platteland, tussen provincies of steden, tussen metropolen en gemeenten, tussen kantons enz. Hij spreekt over een herverdeling van het werkgelegenheidsbeleid tussen gewesten, wier bestaansreden (op Brussel na) gegrond is op een taalgrens. Taal is immers tot op zekere hoogte drager van cultuur, maar is geen drager van economie, of andere ontalige bevoegdheden. Het bestaan van het Brussels, tweetalig Gewest is het levende bewijs dat de staatshervorming door haar inwerkingtreding trouwens al haar foutief paradigma (indeling in taalgebieden) toegaf. Kortom, om te schematiseren grijpen nationalisten terug naar een biculturele en simplistische hallucinatie: België bestaat louter uit een Vlaanderen en een Wallonië, of om het met de woorden van de Minister zelf te zeggen: “Een werkloze uit bijvoorbeeld La Louvière kan je niet vergelijken met een werkloze uit pakweg Roeselare”. Is een werkloze uit het rijkere Zuid-Brabant dan ook niet te vergelijken met één uit Henegouwen? Is een Antwerpse havenarbeider zonder werk dan wel te vergelijken met iemand die ontslagen is bij Ford of Philips in Hasselt?

Ten tweede is de autonomistische gedachte een onmogelijkheid die wellicht onvermijdelijk tot catastrofes leidt. Mag elk land zomaar kernwapens bezitten, walvissen doden, oorlogen uitlokken of petroleum opeisen? Wat is het criterium voor de inbeslagname van aardse rijkdommen of nationalistische prerogatieven? In de hypothese dat het taal is, is de conclusie eenvoudig. Indien elk taalgebonden gebied zélf soevereiniteit nastreeft zijn er minstens 5000 staten op de wereld. In Europa zélf zijn er trouwens maar twee totaal eentalige staten (Ijsland en Portugal). Indien men alle taalregio’s soevereiniteit verleent, heeft de wereld geen toekomst meer. De natuurlijke hulpbronnen, vandaag al schaars, zullen zo binnen 100 jaar uitgeput zijn[17], om nog maar te zwijgen van wat er worden moet van de zwaarbeproefde, mondiale veiligheid. Immers, indien iedere staat van de 5000 dan zou doen wat hij wil, zou het terrorisme welig tieren. De internationale handel zou er ook ernstig door bemoeilijkt worden, om nog maar te zwijgen van het oorlogsgevaar dat drastisch zou verhoogd worden. Indien men werkgelegenheid splitst omdat men eenzijdig overtuigd is van de onoverbrugbare tweeledigheid van België dient men met een haarscherpe consequentie de (verwrongen) redenering door te trekken. Op Belgisch niveau betekent dit de volledige splitsing van het land, op Europees en mondiaal niveau de totale balkanisering. Men kan niét pleiten tegen meertalige Belgische mechanismen, partijen en structuren, maar voor Europese partijen en een sociaal of rechtvaardig Europa. Er zijn overal verschillen, en zelfs indien de verschillen tussen Noord en Zuid in België werkelijk zo groot zijn dan moet er net méér solidariteit en eenheid zijn, niet minder. Enkel door een grotere harmonisering kan iedere Belg en elke Europeaan genieten van dezelfde kans op werkgelegenheid, minder armoede, minder sociaal onrecht enz.

Er is de wereld van de structurele onwaarheden en die van de realiteit. Staten en deelgebieden zijn ficties, enkel mensen bestaan. En gezien zoveel mogelijk mensen recht hebben op solidariteit heeft België en a fortiori de Europese Unie méér bestaansrecht dan een onafhankelijk Vlaanderen of Wallonië. Elke andere, efemere redenering is niet alleen asociaal, maar tevens ondemocratisch. Het vooraf afwijzen van de democratische dialoog met anderen, anderstaligen, kleurlingen, moslims enz. getuigt van een minachting voor andere mensen. Zodus dient de wil van de volledige bevolking te primeren op de wil van deelstaten. Geen staten moeten in dialoog treden, maar wel mensen. Dat gebeurt in parlementen die democratisch verkozen zijn door de bevolking. Niet door onverkozen schemerorganen zoals de “overlegcomités”. Bovendien leidt het illusoire, tweeledige tot een irrealistische gedachte. Immers, indien werkgelegenheid, net als zovele andere bevoegdheden gesplitst wordt op taalbasis, moet men ten eerste concluderen dat eentalige partijen, decreten enz. béter zijn dan meertalige. Niet rechtvaardiger of ethischer. Ten tweede volgt hieruit dat men de grote problemen van onze tijd zogezegd kan aanpakken door op mondiaal vlak te strijden met eentalige organisaties. Het is uiteraard onzinnig om met Vlaamse, of Waalse vakbonden te strijden tegen mondiaal (meertalig) onrecht. Past de politiek zich niet aan de dimensies (België, Europa, de wereld) aan waar de burgers inspraak in verdienen, valt ze buiten een democratisch kader. Immers, de wereld gaat niet kleiner worden na Vlaamse onafhankelijkheid, wel integendeel. Concreet betekent dit: meertalige Belgische en Europese partijen en parlementen creëren. Als het tweede kan, is het eerste uiteraard ook mogelijk. Hoeveel betekent een Europa van tientallen staten met vijf miljoen inwoners op mondiaal vlak tegenover vele niet-Europese staten met tientallen of honderden miljoenen inwoners. . Stel je trouwens eens voor dat iedere staat dan een ambassade zou hebben in een ander land: het zou uit zichzelf een migratiegolf opwekken[18].

De reden dat het nationalisme de Belgische politiek op alle vlakken domineert is te herleiden tot de diffusie van het Vlaams-nationalisme enerzijds en synergetische krachten anderzijds. Langs de ene zijde diffusie van het gedachtengoed van de Volksunie (en in mindere mate of als tegenreactie ook van het FDF of het RW) die in de jaren 60 van de 20ste eeuw gebruik maakten van bestaande problemen om hun achterban te verruimen en steeds meer politici en bestaande partijen in hun kielzog mee te trekken. Synergie omdat in deze periode de zware steenkool- en metaalindustrie in het Zuiden ten onder ging, daarbij een vacuüm achterlatend dat in vele streken (Luik, Henegouwen, maar later ook Limburg) nog steeds niet volledig ingevuld is. Op dit economisch feit plaatste zich de revolutionaire beweging van mei '68, die in België al gauw door nationalistische krachten, die decennialang gesluimerd hadden, werd gerecupereerd. Deze nationalistische krachten werden versterkt door een grote groep van opportunistische politici die in de opdeling van België een interessante mogelijkheid tot geldgewin ontwaarden. Immers, het is financieel voordeliger voor een partij om méér ministers en parlementariërs aan te stellen. Een decennium later waren er door de aanhoudende splitsingen geen nationale partijen meer en werden alle structuren gebogen naar de eisen van een minderheid van taalnationalisten. Op die manier werd het Belgisch politiek én economisch systeem langzaam ontrafeld. Immers, hoe meer men splitst, hoe meer verschillen men creëert en vice versa.

Tot slot nog enige bedenkingen bij deze nationalistische agitatie op Belgisch vlak. We merkten reeds op dat de sp.a meegaat in de logica van het Vlaams Belang. Degenen die vreemdelingen wegsturen, bewaren de autochtonen volgens deze partij van de multicriminele tijdbom. Degenen die ze hier willen houden, doen de grootsteden zogezegd verrotten en zorgen voor etnische rellen en chaos. De verbreker van eenheid en solidariteit is met andere woorden de vredelievende bestuurder. Dat is precies wat Vande Lanotte, Dewael, Leterme, enz. beweren met betrekking tot de Franstalige Belgen. “Als ieder zijn eigen beleid voert, zal het beter gaan”. De prijs voor deze politieke absurditeiten bij de burger is niettemin enorm. Het Belgisch sociaal model wordt door een splitsing van de werkgelegenheid ontrafeld. De huidige complexe situatie wordt nog verergerd. Bovendien komt de nationale/federale, sociale en dus meertalige dialoog (wet van 1968 op de CAO’s) rechtstreeks onder druk te staan[19]. Tenslotte worden de vakbonden op termijn uiteengerukt, en komt de solidariteit tussen de Belgische arbeiders op de helling gezet. Dat het Belgisch sociaal model beëeindigd wordt door zulke maatregel, ontkende Van de Lanotte overigens niet[20] Deze volgende stap in de infernale cirkel van defederaliseringen die eenzijde verschillen scheppen en uitvergroten tast tenslotte de fundamenten zelf van de Belgische staat aan. Zoals X. Verboven (ABVV) stelde, wordt de federale sociale zekerheid op die manier onvermijdelijk opgeblazen. Een sociale zekerheid die Bert Anciaux, lid van Spirit, de kartelpartner van de sp.a nota bene wil uitbreiden op Europees vlak[21].

Toch hoeft het niet zover te komen. Natuurlijk zijn er verschillen. Democratie en goed bestuur vergen het erkennen van deze, niet het negeren. Zo kunnen de gewesten perfect binnen een unitaire staat vervangen worden door de negen provincies[22]. De nationale politiek wordt zo multipolair gedecentraliseerd op basis van de provincies en op basis van de drie gemeenschappen, bevoegd voor taal, cultuur, onderwijs en media met concurrerende nationale bevoegdheid). De eenheid van de wetgeving, die zo al erg complex is, wordt hersteld. Kaderwetten laten aan iedere provincie toe om haar eigen beleid te voeren in wel afgelijnde domeinen. Dit voorgesteld meerledig beleid is oneindig veel diverser, toekomstgerichter en efficiënter dan de huidige neocentralistische en de facto tweeledige structuur Vlaanderen-Wallonië. In Nederland werkt een gelijkaardig systeem van provinciale decentralisatie reeds decennia. In het meertalige Zuid-Afrika heeft men het net ingevoerd. Wordt ons door Vlaams-nationalisten niet gezegd dat we méér naar gelijktalige gebieden moeten kijken?

Solidariteit en eenheid in verscheidenheid binnen de Belgische microkosmos is noodzakelijk. België bestaat uit burgers, niet uit zielloze sub-staten waar enkel een infieme minderheid van de bevolking affiniteit mee heeft en die hun bestaansreden ontlenen aan de Grondwet van de staat die ze wensen te vernietigen. Een eengemaakte economische politiek zorgt voor een gezond evenwicht, meer rendement, meer kansen voor iedereen en uiteindelijk ook minder verschillen. Het alternatief is ongewenst en uitermate asociaal en dus wat Vande Lanotte betreft anti-socialistisch. De arbeiders en burgers hebben geen taalpartijen of regio’s nodig om zich te verenigen, integendeel.



[1]Wij roepen dus: hoera, Johan! Maar wij hebben ook vragen bij het nummertje van Tita tovenaar. Zo verklaart de minister dat hij de regionalisering van het tewerkstellingsbeleid wil “omdat het moet”. Waarom, zegt hij er niet bij. Over de ziekteverzekering zegt hij “dat hij eerst overtuigd wil worden”. Opnieuw: waarom? Omdat tewerkstelling de gewone mensen raakt, Johan? Raakt ziekteverzekering de mensen niet?” zie “Actueel/Johan De Mosselman”, www.vlaamsbelang.be, onder “actueel”, 7.9.2005.

[2] J. BILLIET et al., De communautaire items, De opinie van de Vlamingen in 1999 over de staatsstructuur en hun (etno)territoriale identiteit , Leuven, 1999, p. 8.

[3] De opkomst van extreem-rechts is een Europees fenomeen, waar al onze buurlanden mee te kampen hebben, zie de uitslagen van de Fortuynisten in Nederland, het FN in Frankrijk, of van de NPD in Duitsland. Citeren we in dat verband Herman Van Rompuy (CD&V): “"Van het gevoel van verlatenheid maakt extreem-rechts misbruik. De vijanden zijn dan dé Walen, dé vreemdelingen, dé overheid. Extreem-rechts is niet alleen een politiek verschijnsel, het is ook een beschavingsverschijnsel.", in De Standaard, 14.09.2004.

[4] Sommigen gaan niet zover en zien de reflex naar culturele eigenheid, veruitwendigd door politieke autonomie, eerder als complementair met (dan een reactie op) de besluitvorming op een hoger (Europees) niveau, zie bijvoorbeeld STORME, M. “De Geworteld en gelaagd: Over identiteit, welvaart, solidariteit, zingeving en democratie”, in Secessie, kwartaalblad voor secessie en directe democratie, januari-maart 2003, p. 21-34. De auteur weet laat echter uitschijnen dat het om een Europa van soevereine staten zal gaan. Een antwoord op hoe zwakkere regio’s zich dan moeten beschermen tegen het zelfbeschikkingsrecht van de rijkere gebieden wordt niet geformuleerd.

[5] Hier wordt dieper op ingegaan in een artikel uit UNITAS, tijdschrift van de studiedienst van de Belgische Unie, mei 2005, p. 1-8.

[6] Zie onder andere H. GORTER (s.d.) K. MARX en F. ENGELS, Communistisch Manifest, Brussel 1848, p. 25. Zij pleitten voor voor het opheffen van verschillen tussen stad en platteland (lees: tussen regio’s) en centralisatie van alle middelen (transport, krediet, arbeidsmiddelen etc.) naar één centraal punt. De auteurs bevestigen ook dat hun streven internationalistisch is: “Dat de heersende klassen sidderen voor een communistische revolutie! De proletariërs hebben daarbij niets te verliezen dan hun ketenen. Zij hebben een wereld te winnen.PROLETARIËRS ALLER LANDEN, VERENIGT U!” (Op., Cit., p. 18). De BWP, later BSP nam dit trouwens tot na WO II aan, zie bijvoorbeeld het socialistisch partijprogramma van 1894 dat stelde in haar “verklaring van beginselen” onder 7.3: “dat de socialisten aller landen solidair moeten zijn, want de ontvoogding der arbeiders is geen nationaal, maar een internationaal werk”, cf. Programma Belgische Werklieden-Partij, aangenomen door het buitengewoon Congres van de 15de juli 1894 te Brussel, Gent, 1902, p. 2. Tot aan de balkanisering onder druk van decennialange nationalistische activiteit (1978) van de BSP-PSB bleef de partij dit unitaire standpunt aanhangen, daarna werd met de Gewest- en Gemeenschapsvorming (bijz. Wet tot hervorming der instellingen, 8 augustus 1980). Op het SP-Toekomstcongres in 1998 werd niet gepleit voor een splitsing van werkgelegenheid. Ook punt 566 van het Vlaams programma, p. 76 (2004) van de sp.a maakt slechts gewag van “verdere stappen” aangaande het tewerkstellingsbeleid. Op wat stemt de kiezer in feite wanneer deze ingrijpende beslissingen impulsief door een partijbureau of na nachtelijke onderhandelingen (zie bijvoorbeeld Lambermont/Lombard in 2000) worden aangenomen? Bovendien ontbreekt in de openbare media, die toch alle filosofische/ideologische ideeën zendtijd moet verschaffen elke tegenkanting...

[7] LENIN, V. I., Over het recht der naties op zelfbeschikking, Moskou, 1966 (heruitg.), p. 8-9.

[8] Art. III-lid 220 Voorstel tot EU-Grondwet : « Teneinde de harmonische ontwikkeling van de Unie in haar geheel te bevorderen, ontwikkelt en vervolgt de Unie haar optreden ter versterking van de economische, sociale en territoriale samenhang.” Ook in het verdrag van Rome (1958), art. 2 is deze notie opgenomen. Beide verdragen zijn door alle partijen in België, uitgezonderd het Vlaams Belang, geratificeerd.

[9] Er zijn twee stadia theoretisch denkbaar: het culturele en het politieke stadium. Met het culturele (vaderlandslievendheid) is op zich niets mis. Pas wanneer het omslaat naar politieke activiteit en wanneer er in de naam van zogenaamd homogene gebieden beslissingen worden genomen, loopt het fout. Het Vlaams-nationalisme bevindt zich in het tweede stadium.

[10] Er zijn twee stadia theoretisch denkbaar: het culturele en het politieke stadium. Met het culturele (vaderlandslievendheid) is op zich niets mis. Pas wanneer het omslaat naar politieke activiteit en wanneer er in de naam van zogenaamd homogene gebieden beslissingen worden genomen, loopt het fout. Het Vlaams-nationalisme bevindt zich in het tweede stadium.

[11] Feitelijk zijn er drie vormen van separatisme: etnisch, sociaal en territoriaal. Etnisch separatisme is hetgeen we kennen van het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Sociaal separatisme is de wens om klassen van elkaar gescheiden te houden of, de wens om klassen te bestrijden. Territoriaal separatisme is de vraag naar soevereiniteit van een bestaande staat.

[12] Dit geldt niet voor sommige separatistische bewegingen zoals in Oost-Timor, wanneer volkeren bloedig onderdrukt worden, is het uiteraard nodig zich tegen de bezetter te verweren en af te scheiden. Daarom is evenwel “afscheiding” an sich nog niet goed.

[13] Het op 9.11.2004 voor racisme veroordeelde Vlaams Belang.

[14] Zie : Vlaams Belang, programmaboek 2004, p. 18.

[15] C.LARRERE en F.WEIL, Oeuvres complètes de Montesquieu, t.2, Oxford, The Voltaire Foundation, 2000, chap.XVIII (Pensée n° 318), p.360.

[16] Zoals geciteerd door N. ASCHERSCHON, “Voorbij het multiculturalisme”, De Standaard, 4/5.09.2004, p. 22-23.

[17] R. DUNCAN en W. YOUNGQUIST toonden aan dat in de huidige situatie (42 olieproducerende staten) het piekmoment van de olieproductie al ligt in het eerste decennium van de 21ste eeuw. Tegen 2040 zou de huidige productie met 50% afgenomen zijn. Zie van deze auteurs de presentatie: ‘The World petroleum life cycle’, Los Angeles, 1998.

[18] Het Vlaams Belang is een partij die pleit voor een taalhomogeen Vlaanderen, zijn zij dan ook voor 5000 eentalige staten, met elk een ambassade in alle andere landen? Per land van enkele miljoenen inwoners komen er dan ambassades, laten we zeggen bemand met 20 man. Dat zijn honderdduizend immigranten extra. Het VB is dus de grootste pro-immigratie partij, als ze consequent zijn.

[19] Voor een uitvoerige studie van de gevolgen van de splitsing van werkgelegenheid, zie M. DUBRULLE, P. DE GROOTE et al., « de werkgelegenheid splitsen », Barsten in België/Demain le séparatisme?, mei 2003, p. 8.

[20] De Zevende Dag, VRT, 11.09.2005.

[21] ‘Onze sociale zekerheid is een van de knapste sociale stelsels. Het moet de ambitie zijn om het ooit te kunnen exporteren naar een Europees niveau’, zie De verrijkte samenleving,ideeën voor een actieve cultuurstaat, Leuven, 2002.

[22] Waarbij het relatief homogene Brabant weer tot één provincie wordt herenigd.

zondag 19 oktober 2008

EEN LEZENSWAARDIG BERICHT!

Tegen de splitsing van het amateurvoetbal

9/10/2008

Guy Vanhengel

De Brusselse minister Guy Vanhengel is het helemaal niet eens met de splitsing van het Belgische amateurvoetbal die de Belgische voetbalbond overweegt. Hij is vooral zeer ongerust over de sportieve, culturele en financiële gevolgen die een dergelijk voornemen zouden kunnen hebben voor de Brusselse clubs.

«De Brusselse clubs willen niet kiezen tussen Franstalige en Nederlandse liga's. Dat is normaal. Sport is universeel. In Brussel is het ideaal om mensen van diverse taalgroepen en culturele achtergronden samen te brengen. Bovendien vind ik het niet aan de politieke wereld om van de sportwereld te verlangen dat die zich aanpast aan hen. Nee, het is net omgekeerd. De politieke wereld moet zijn best doen om de sportwereld te ondersteunen. »

Sommige voetbalclubs overwegen toch om in te gaan op de chantage van Bert Anciaux omdat hij geld belooft. Vanhengel raadt hen toch aan om goed te bekijken wat het Brussels Gewest en de gemeenten voor hen kunnen betekenen alvorens een beslissing te nemen.

Volgens Vanhengel lieten de Vlaamse en Franstalige Gemeenschap tot nog toe na om in de sportinfrastructuur van het Brussels Gewest te investeren. « Het Brussels Gewest zelf zal deze legislatuur bijna 25 miljoen euro geïnvesteerd hebben. Bovendien zijn er 26 kunstgraspleinen aangelegd. Nu Anciaux zwaait met 1,5 miljoen euro, moeten de sportclubs eens goed kijken wie hun belangen werkelijk dient.»

Op donderdag 9 oktober is er een bijeenkomst samen met de Brusselse « Entente » met haar 44 clubs om de huidige situatie te analyseren en een andere toekomst te bekijken voor het voetbal in het Gewest.

Na deze vergadering zullen de ministers, de Brusselse « Entente » en haar 44 voetbalclubs een reeks eisen uitspreken die gericht zijn op het behoud van de kosmopolitische en culturele eigenheid van Brussel.

lees ook een vroegere reactie van Guy Vanhengel : "Is het toeval dat de enige sportploegen waarvan de Federatie nog nationaal is, naar Peking gaan?"

dinsdag 14 oktober 2008

VOOR EEN VERNIEUWD BELGIË

VOOR EEN VERNIEUWD BELGIË

Deze tekst is een niet-partijgebonden manifest.

Dit manifest verscheen voor de verkiezingen in De Standaard en is nog steeds brandend actueel en ondertekenbaar, klik hier

Volgens de nationalisten zijn de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië al meteen een reden tot splitsing van het land. Dat er verschillen bestaan tussen de Belgische gewesten klopt en is normaal. Er bestaan ook verschillen tussen Limburg en Antwerpen. In alle staten zijn er trouwens gelijkaardige divergenties tussen streken - denken we maar aan één significant voorbeeld: Noord- en Zuid-Italië. Moeten alle Europese landen, behalve het eentalige IJsland en Portugal, dan ook maar desintegreren?

De vlag van de Brabantse Revolutie in 1789

Het is een intellectuele dwaling om, zoals de nationalisten dat doen, alle verschillen te benaderen vanuit een exclusief Vlaams-Waalse invalshoek. Die dient om de burger de realiteit vanuit een nationalistische bril te doen zien. Wanneer men de beleidsdomeinen uitsplitst op subregionaal niveau blijkt dat een aantal Franstalige provincies eerder aanleunt bij het Vlaams dan bij het Waals gemiddelde. Bovendien zwijgt men in alle talen over politieke breuklijnen binnen het Vlaams Gewest, alsof de Antwerpse grootstad hetzelfde beleid zou nodig hebben als de landelijke Westhoek.

Omgaan met verschillen is de bestaansreden van een democratie. Het is veel verrijkender om meer dan één kijk op hetzelfde probleem te hebben en vervolgens naar democratische akkoorden te zoeken. De vicieuze cirkel is bekend: hoe meer men splitst, hoe meer verschillen men creëert en vice versa. De voorgestelde uitbouw van de confederale structuren zal die nefaste dynamiek uiteraard versterken. Wie bekommerd is om zijn medemens, maakt andere keuzes.

Dan geldt dat hoe groter de kloof is tussen deelgebieden, hoe hoger de nood wordt aan meer federaal gecontroleerde solidariteit. Die brede harmonisering staat trouwens ingeschreven in het Verdrag van Rome (1957), dat aan de basis van de Europese Unie ligt. Nochtans zeggen de nationalisten dat uitgerekend het meertalige Brussel een grote toekomst tegemoet gaat, als het tenminste de contraproductieve interne bestuursgrenzen opheft. Daar kan dat dus vreemd genoeg wel.



Inzake gezondheidsbeleid stelt men voor in het Brussels Gewest beide gemeenschappen autonoom te laten optreden. Gaat men pleiten voor een subnationaliteit? Wat zal de EU, die alleen staten erkent, daarvan vinden? De nationalisten wensen Brussel onder voogdij te plaatsen van de twee grote deelstaten. Wie had het weer over Franstalig imperialisme? De nationalisten kiezen voor een multiculturele Europese Unie, terwijl de Belgische meertalige samenleving maar moet barsten. Zijn zij voorstander van een Europa dat bestaat uit 400 onafhankelijke taalregio's of vinden ze gewoon dat meertalige gehelen niet democratisch kunnen functioneren? Wat ook hun optie is, ze moeten alvast zeker de EU opdoeken.

Dat de deelstaten meer fiscale slagkracht zouden nodig hebben is een opmerkelijke stellingname, te meer omdat de kabinetschef van de premier nog maar net heeft geoordeeld dat de deelstaten al te veel geld krijgen en de federale staat te weinig. De achteruitgang van Justitie, de verwaarlozing van de openbare diensten zoals de brandweer zijn daarvan sprekende bewijzen.

Met de responsabilisering waarvoor de nationalisten pleiten, doelen ze eigenlijk op machtsuitbreiding van de gemeenschappen, zonder democratische controle van de staat, die net als het algemeen belang een louter ceremoniële functie toebedeeld krijgt. Een belangrijke reden voor deze hervorming zou zijn dat de deelstaten zich nu niet moeten verantwoorden voor hun kiezerskorps, gelet op het federale karakter van hun dotaties. Een rationele geest zou dan pleiten voor nationale partijen en één federale kieskring. De eersten die dit pleidooi zouden moeten toejuichen zijn overigens voornoemde nationalisten. De zogenaamde ondoorzichtigheid van de transfers die ze aanklagen kan immers alleen maar bestaan door een gesplitst kiessysteem dat ervoor zorgt dat politici van het ene deel van het land geen verantwoording dienen af te leggen aan de bevolking van het andere landsdeel.

Het transferplaatje van de nationalisten is tweeledig gekleurd. Over de geldstromen naar het Brussels Gewest, over die tussen provincies, rijken en armen, mannen en vrouwen of tussen stad en platteland wordt met geen woord gerept. Het voorstel van de nationalisten om de solidariteit tussen de Belgische burgers te vervangen door een solidariteit tussen deelstaten kadert in een gezagslogica. De rijkere regio kan immers, vanuit haar actuele machtspositie, steeds weer bepalen hoe 'solidair' ze zal zijn.

Solidariteit wordt dus onderhandeld. Er is geen federale controle meer. De parlementaire democratie wordt gekortwiekt, het veelbesproken democratisch deficit zal toenemen. De rijkere deelstaat zal in staat zijn om chantage te plegen door bijvoorbeeld ermee te dreigen de geldkraan toe te draaien als de andere partner zijn politiek niet wenst te volgen. De welvaart bewaren door het zwakkere zuiden af te stoten is een uiterst kortzichtige en zelfs asociale stellingname.

Zal ,,Vlaanderen'' een betere rechtsbedeling garanderen? Lijkt een defederalisering van Justitie niet eerder op een nodeloze versnippering van krachten en een uitholling van de fundamentele rechtsgelijkheid tussen de Belgische burgers? Gaan we meer middelen hebben wanneer overheidsbudgetten gesplitst worden? Hoe zullen een gesplitste arbeidsmarktpolitiek, gesplitste loononderhandelingen en dergelijke de solidariteit tussen mensen versterken? En waarom zouden de deelstaten een beter beleid voeren? De catastrofale toestand van onder meer het 'Vlaamse' milieu, erkend op internationaal niveau, is in elk geval geen toonbeeld van goed bestuur. Het voorgestelde Vlaamse beleid is gewoonweg niet aantoonbaar beter, socialer of ethischer. De enige 'verdienste' van dat beleid zal zijn dat het zogezegd eigen is.

De manier waarop men deze zoveelste staatshervorming wil realiseren is trouwens allesbehalve democratisch, aangezien ze een oproep bevat aan de Vlaamse partijen om niet in een regering te stappen als aan de radicale eisen van de nationalisten niet voldaan wordt. Over de verpletterende meerderheid van de mensen die geen splitsing van het land wil, wordt blindelings heen gewalst. Het is voorts hallucinant dat mensen die als intellectueel wensen beschouwd te worden enerzijds pleiten voor een opsplitsing van België in twee volledig soevereine (deel)staten en anderzijds zeggen dat een status-quo de snelste weg tot separatisme is. Men moet dus, volgens de nationalisten, kiezen voor secessie om separatisme tegen te gaan. Immobilisme is natuurlijk niet gewenst. Het federale niveau mag integendeel niet langer aan de gratie van dubieuze mechanismen overgeleverd zijn. Denken we maar aan samenwerkingsakkoorden die gesloten worden in overlegcomités die zich geruisloos onttrekken aan de parlementaire democratie.

Het taalregionalistisch verhaal is door de feiten achterhaald. Steeds meer politici en zeker burgers slopen voor het eerst in decennia openlijk nationalistische taboes en willen een versterkt België. Zij die de Belgische meertalige democratie verdedigen binnen grotere meertalige cirkels zijn de ware vooruitstrevenden, Europees denkenden en, zelfs, de enige échte Vlaamsgezinden. Het beogen van een versnippering van de Zuidelijke Nederlanden is immers niet alleen bijzonder naïef maar speelt bovenal het imperialisme van de grote staten in de kaart. Willen voorgaande nationalisten soms een Franse staat aan de grenzen van Vlaanderen waardoor de gerechtvaardigde strijd voor het behoud van het Nederlands volledig in het gedrang komt? Willen zij dat Brussel en zijn Rand worden gereduceerd tot een Frans departement in de onzekere veronderstelling dat ze deze status wordt toebedeeld?

We weten dat ons democratisch pleidooi op hevige weerstand zal stuiten van taalregionalisten en nationalisten, zowel ten noorden als ten zuiden van de taalgrens. De tijd is niettemin rijp voor een nieuw meertalig denken gebaseerd op taalneutrale solidariteit. Het zou goed zijn het volledige politieke denken eindelijk te democratiseren door definitief afstand te nemen van de irrationele, tweeledige en gevaarlijke taallogica.

DE ONDERTEKENAARS


    1. Frederick Abeloos
    2. Christian Absil
    3. Michel Ancora
    4. Timothy Anthonis
    5. Peter Algoet
    6. Bernadette Ancion
    7. Rob Anthonissen
    8. Joël Arens
    9. Jean-Pierre Arnolds
    10. Prof. Paul Aron
    11. Robert Avonds
    12. Liliane Azou
    13. Philippe Bachès
    14. Gael Baert
    15. Dirk Baert
    16. Dominique Baeyens
    17. Philippe Baeyens
    18. Astrid Bammens
    19. Patrick Bancu
    20. Louis Banneux
    21. Xavier Bara
    22. Jan-Willem Barbier
    23. Benno Barnard
    24. Jean Bartholomé
    25. Marcel Bas
    26. Guy Bastiaenssen
    27. Julos Beaucarne
    28. Joseph Beaufays
    29. Daniel Beauvois
    30. Lorena Beeckmans
    31. Arno Bellengé
    32. Sabrina Benoit
    33. Joris Bens
    34. Thijs Bernolet
    35. Bruno Berruyer
    36. Frédéric Berteau
    37. Diane Bessemans
    38. Vincent Beuten
    39. Bram Beutels
    40. Ingrid Bierebeeck
    41. Hugo Biets
    42. Eric Biltiau
    43. Marie-Pierre Binamé
    44. Marie-Claire Binet
    45. Nicolas Biondollilo
    46. Aude Blase
    47. Pierre Blaise
    48. Johnny Blomme
    49. Alain Bock
    50. Anne-Marie Bodart
    51. Pierre Emmanuel Bodart
    52. Tommy Boerema
    53. Jacques Boesmans
    54. Joelle Boet
    55. Willy Bogaert
    56. Mike Bogemans
    57. Kathy Bognar
    58. Michèle Boitte
    59. Claude-Irène Boland
    60. Jacqelie Bonny
    61. Federica Bono
    62. Johnny Bonte
    63. Melissa Bonte
    64. Annie Boogaerdts
    65. Thomas Boone
    66. Ronny Boonen
    67. Adriano Boremanse
    68. Philippe Borremans
    69. Tim Borremans
    70. Michel Bossaers
    71. Johan Bosmans
    72. Laurent Botilde
    73. Daniël Bouckaert
    74. Frans Dino Boudewijn
    75. Thijs Boudewijn
    76. Catherine Bourgeois
    77. Claire Bouvy
    78. Xavier Browet
    79. Philippe Boufioux
    80. Jacques Bouhon
    81. Claude-Henri Bourgeois
    82. Eddy Boutmans
    83. Denis Bouwen
    84. Françoise Bouzin
    85. Barbara Bracquiné
    86. Daniel Brackman
    87. Dr. Mie Branders
    88. Anaïs Brasseur
    89. Patrick Bricmont
    90. Marc Bronkart
    91. Jeroen Brouwers
    92. Jonas Brugs
    93. Caroline Brunin
    94. Patrick Bruylants
    95. Marc Bruyneel
    96. Ruud Bruyns
    97. Johan Buck
    98. Alex Burie
    99. Jean-Cristophe Buyssens
    100. Jantien Caes
    101. Jean-Michel Campanella
    102. Jean-Cristophe Caestecker
    103. Dorothée Caille
    104. Maurits Cailliau
    105. Marie-France Callens
    106. Koen Calliauw
    107. Victor Cambier
    108. Chris Cambré
    109. Yannick Cams
    110. Frédéric Canon
    111. Christine Canton
    112. Emmanuel Capart
    113. Jean-Pierre Carpentiez
    114. Irène Cardinaels
    115. Marc Castel
    116. Peter Castermans
    117. Béatrice Cateaux
    118. Jean-Cristophe Cavalier
    119. Sébastien Cavalier
    120. Bernard Céline
    121. Laurent Chabeau
    122. Eliane Challe
    123. Jean-Claude Chamart
    124. Pascal Chanet
    125. Roger Chapelle
    126. Alexandre Charlier
    127. David Charlier
    128. Frédéric Charlier
    129. Marie Chevalier
    130. Antonio Centurione
    131. Yves Chantraine
    132. Geraldine Charlier
    133. Alessandra Chiardo
    134. Emanuelle Chmielewski
    135. Justin Claes
    136. Virginie Clariet
    137. Isabelle Clavie
    138. Guy Cleyman
    139. Leon Cloquet
    140. Patricia Cocquyt
    141. Chantal Cockx
    142. Koen Coeckelberghs
    143. Olivier Coene
    144. Nelly Coenen
    145. Etienne Cogels
    146. Denys-Louis Colaux
    147. Bruno Colet
    148. Aurélie Collard
    149. Claude Colle
    150. Marie Jeanne Collette
    151. Dimitri Collignon
    152. Jean-Marie Collignon
    153. Frédéric Collin
    154. Jehan Colette
    155. Boudewijn Coolen
    156. Geoffroy Coomans
    157. Kresten Cools
    158. Matthieu Coopmans
    159. Eric Cooremans
    160. Tim Corbeel
    161. Jean Cordier
    162. Claude Cornil
    163. Guillaume Cota
    164. Martin Cottenjé
    165. Ruben Cottenjé
    166. Hubert Couneson
    167. Davy Courteaux
    168. Marie-Christine Courtoy
    169. Hubert Courtoy
    170. Jean-Louis Couvreur
    171. Guy Covent
    172. Bruno Crombez
    173. François Cubbedu
    174. Angelo Cucovaz
    175. Leon Cuvelier
    176. Frans Cuykens
    177. Carine Dachet
    178. Pierre D’Ans
    179. Pierre D’Haeseleer
    180. Alida Daelemans
    181. Liliane Daniels
    182. Paul Danloy
    183. Muriel Dardenne
    184. Gérard Daubie
    185. Jean-Pierre Debandt
    186. Aurélien De Bauw
    187. Erik De Bruyn
    188. Paulette De Groef
    189. Brigitte Dechambre
    190. Jacques Deckers
    191. Leo Deckers
    192. Liesbeth Degand
    193. Marc Degroux
    194. Nathalie Delaleeuwe
    195. Antoine Delforge
    196. Marcel Delgoffe
    197. Brigitte Delmeire
    198. Michel Delporte
    199. Robert Derese
    200. Guy De Boeck
    201. Nicolas De Cock
    202. Willem De Graeve
    203. Jean-Maxime de Beauffort
    204. Yves de Beauffort
    205. Arnaud de Coninck
    206. Jan De Geest
    207. Stéphanie de Lannoy
    208. Jeroen De Vliegher
    209. Karen Deceuninck
    210. Jacky Decombel
    211. Jacques Deckers
    212. Richard Degheselle
    213. Bertrand De Meire
    214. Marc Degroux
    215. Katrien Degryse
    216. Stéphane Delaere
    217. Jean-Marie Delforge
    218. Frederic Demartin
    219. Christina Dengis
    220. Mady Depienne
    221. Emmanuelle Deproost
    222. Isabelle Deproost
    223. Pieter De Praetere
    224. Jeanne Marie Descamps
    225. Monique Destrée
    226. Mireille Devriendt
    227. Iwein De Baetselier
    228. Hubert de Beco
    229. José de Boose
    230. Sarah De Clerq
    231. Marie de Clippele
    232. Filip De Cauwer
    233. Laura da Silva Ferreira
    234. Alexis de Crombrugghe
    235. Thierry della Faille
    236. Sebastien de Fooz
    237. Blanche de Looz-Corswarem
    238. François de Looz-Corswarem
    239. Julien de Fraipont
    240. Marc De Grove
    241. Christina de Harenne
    242. Madeleine de Heusch
    243. Lieven Deflandre
    244. Philippe de Looz-Corswarem
    245. Nicolas de Rosée
    246. Marie de Moerloose
    247. Sandrine de Moerloose
    248. Christian De Greef
    249. Nikita de Heering
    250. Frans De Haes
    251. Guibert de Jamblinne de Meux
    252. Gravin/Comtesse Josine de Hemptinne
    253. Pascale De Jonckheere
    254. André de Kerckhove
    255. Charles-Henri de la Vallée-Poussin
    256. Philippe de Limburg
    257. Charles-Edouard de Terwanghe
    258. Alain De Laet
    259. Daniel De Laet
    260. Peter De Laet
    261. Geert De Martelaere
    262. François de Bellefroid
    263. Rodolphe de Monie
    264. Florence de Montblanc
    265. Arnaud de Liedekerke
    266. Jeroen De Mets
    267. Dominique De Schutter
    268. Amélie Desclée
    269. Bernard Desclée
    270. Baudouin Desclée
    271. Renaud Desclée
    272. Didier de Laveleye
    273. Dominique De Meulder
    274. Prinses/Princesse Rosalie de Mérode
    275. Matthieu de Meeus
    276. Yvette de Pierpont
    277. Gilles de Rosmorduc
    278. Philippe de Séjournet
    279. Michaël d’Ursel
    280. Rodolphe d’Ursel
    281. Joseph de Lovinfosse
    282. Thomas de Looz
    283. Jozef De Moor
    284. Catherine de Potter
    285. Jean de Potter
    286. Sophie de Potter
    287. Jan de Roeck
    288. Pascal de Roubaix
    289. Baudouin de Terwangne
    290. Paul Descamps
    291. Claude Desmet
    292. Gaël de Sauvage
    293. Andrée De Schepper
    294. Cécile De Smedt
    295. Godfried De Winne
    296. Grégory D’Hallewyn
    297. Frederik Dhondt
    298. Coraline d’Otricoli
    299. Stéphanie d’Otreppe
    300. Evrard d'Ursel
    301. Jean Charles de Fauconval
    302. Leen De Valck
    303. Jean-François De Vos
    304. Matthieu De Waen
    305. Alexandre De Wulf
    306. Willem De Witte
    307. Willy De Witte
    308. Anne de Wouters
    309. Bibiane de Wouters
    310. Christiane de Wouters
    311. Lionel de Wouters de Bouchout
    312. Marlène de Wouters
    313. Dirk De Zutter
    314. Joris Daems
    315. Guénaëlle Declerq
    316. Georges Decoster
    317. Sigrid Daum
    318. Eddy Decreton
    319. Ere-Professor, Professeur d’Honneur Pierre Decroly
    320. Jacques Defrère
    321. Jean-Pierre Dehan
    322. Guy De Hainaut
    323. Martin Dekeyser
    324. Sebastien Delbar
    325. Thomas Delfosse
    326. Pierre Delhasse
    327. Gregory Demarcin
    328. Laurent Demaret
    329. Caroline Demeurisse
    330. Monique Derdelinckx
    331. Johan Derycke
    332. Cristophe Desmet
    333. Richard Dessart
    334. Alex Deurinck
    335. Luc Devos
    336. Georges Dewaelheyns
    337. Jan D'Hertefelt
    338. Adhémar Dequeker
    339. Yvan Dheur
    340. Alex Didion
    341. Alfons Diels
    342. Pierre Digneffe
    343. Eresenator/Sénateur d’honneur Ludo Dierickx
    344. Joëlle Dieu
    345. Danièle Dirkx
    346. Cyril Divoul
    347. Anne Dispas
    348. Joris Docx
    349. Rudolph Dogenik
    350. Emilie Dohet
    351. Valentine Donck
    352. Claude Doumier
    353. Gilles Doumont
    354. Serge Draux
    355. Anja Drogenbrood
    356. Fred Dubois
    357. Anne-Catherine Dubois
    358. Christian Dubuisson
    359. Xavier Dubuisson
    360. Frank Duhamel
    361. Christophe Dumont
    362. Patrick Dupont
    363. Robert Dupont
    364. Philippe Duquenne
    365. Roland Dussart
    366. Richard Eeckhout
    367. Valérie Eeckhout
    368. Chris Elshout
    369. Prof. Vincent Engel
    370. Marie-Denise Eriche
    371. Jean-Marc Etienne
    372. Maurits Duyck
    373. Claude Emsens
    374. Willy Ferny
    375. Albane Flamant
    376. Bertrand Fontaine
    377. Damien Fortan
    378. Albert Francis
    379. Didier Frémal
    380. Claude Ganhi
    381. José Gavilan
    382. Daniel Geluyckens
    383. David Gembala
    384. Krzysztof Gembala
    385. Evelyn Gessler
    386. Baudouin Gillès de Pélichy
    387. Bruno Gillès de Pélichy
    388. Didier Gillès de Pélichy
    389. Jean-Marie Gillès de Pélichy
    390. Guillaume Gilbert
    391. Gisèle Gorbitz
    392. Elizabeth Govaerts
    393. Brigitte Guillaume
    394. Josiane Guillaume
    395. Paul Gustin
    396. Mireille Devriendt
    397. Geert Deledicque
    398. Stéphane Delaere
    399. Loïc Delhaye
    400. Bavo Demol
    401. Willem Demonie
    402. Patrick Denis
    403. Denise Deschampheleire
    404. Fernand Deschampheleire
    405. Dr. Harrie Dewitte
    406. Prof. Paul Dirkx
    407. Pierre Dubar
    408. Mark Dubrulle
    409. Luc Duhayon
    410. Senator/Sénatrice Isabelle Durant
    411. Michel Eeckhout
    412. Vik Eggermont
    413. Frank Ehmann
    414. Hinda El Attar
    415. Hassan El Jaouhari
    416. Claude Emsens
    417. Guy Escarmelle
    418. Peter Everaerts
    419. Paul Fairon
    420. Kristine Fauconnier
    421. Stefanie Fauconnier
    422. Georges Ferir
    423. Béatrice Fierens Gevaert
    424. François Fierens Gevaert
    425. Laurent Fierens Gevaert
    426. Xavier Fierens Gevaert
    427. Jean Firre
    428. Jochen Flossie
    429. Magalie Foret
    430. Charles-Frederic Fouss
    431. Tim Francis
    432. Melchior François
    433. Johnny Frans
    434. Tiffanie Frenkel
    435. Sam Friedman
    436. Edgard Gabriel
    437. Julie Galand
    438. Joachim Ganseman
    439. Otto Ganz
    440. Ferdinand Geboers
    441. Otthon Geelhand de Merxem
    442. Annelies Geeraerts
    443. Dirk Geeraerts
    444. Timmy Geertsen
    445. Paulette Genson
    446. Claude Gerryn
    447. Thomas Gets
    448. Marie-Christine Gevaert
    449. Patrick Giebens
    450. Aurélie Gillès
    451. Hughes Gillès de Pélichy
    452. Priscilla Gillès de Pélichy
    453. Charles Göbel
    454. André Godefroid
    455. Hans Goddé
    456. Robert Goedertier
    457. Bjorn Goemare
    458. Ludovic Goffinet
    459. Luc Golvers
    460. Denis Goossens
    461. Jacques Goossens
    462. Martine Goossens
    463. Sofiane Gouigah
    464. Fabrice Gräbe
    465. Jacques Gregory
    466. Philippe Grutman
    467. Luc Gubbels
    468. Stijn Guetens
    469. Baron/Generaal-Général Emmanuel Greindl
    470. Renaud Greindl
    471. Pieter Guetens
    472. Thomas Guéry
    473. Mathieu Guilmin
    474. Annick Guiot
    475. Luc Gulinck
    476. Siegrid Gyselinck
    477. Robert Hache
    478. Robby Haegedorens
    479. Bart Hanson
    480. Alain Hantsche
    481. Mathieu Hardy
    482. Jean Harvent
    483. Michaël Hastir
    484. Gilbert Hautem
    485. Françoise Hatré
    486. Mike Haven
    487. Prof. Pierre Halen
    488. Hubert Hedebouw
    489. Marjo Hellondoorn
    490. Pierre Hemptinne
    491. Ir. François Hendrickx
    492. Maxime Hendrickx
    493. Jean-Pierre Henry
    494. Anaële Hermans
    495. Guy Herremans
    496. Leon Hermans
    497. Rudy Hermans
    498. Pascale Hermant
    499. Cathy Heyndrickx
    500. Jef Heyvaerts
    501. Marie Hiernaux
    502. Florence Higuet
    503. Marguerite Higuet
    504. Katelijne Hoeven
    505. guy holthof
    506. Maggy Hoogsteyn
    507. Dries Horions
    508. Dominique Horickx
    509. Tom Hoste
    510. Marie-Claire Houard
    511. François Van Houtryve
    512. Benoît Hoyas
    513. Françoise Huart
    514. Lionel Hubeau
    515. André Hubert
    516. Jean-François Hupe
    517. Jérôme Hupé
    518. Robert Huybrechts
    519. Emanuelle Indekeu
    520. Benoît Ivars
    521. Marc Jacob
    522. Christina Jacobs
    523. Irma Jacobs
    524. Julie Jacobs
    525. Micheline Jacobs
    526. Nadine Jacobs
    527. Robert Jacobs
    528. Yvan Jacobs
    529. Vincent Jacque
    530. Nicolas Jamin
    531. Davy Jans
    532. Philippe Janssens
    533. Guy Janssens
    534. Jo Janssens
    535. Jean Janssens de Bisthoven
    536. André Jardon
    537. Gisèle Jennen
    538. Louis-Dorsan Jolly
    539. François Joly
    540. Marie Joly
    541. Noël Jonckheere
    542. Garrit Joos
    543. Bernard Jorion
    544. Martin Joris
    545. Nelly Joris
    546. Olivier Joris
    547. Sarah Juchtmans
    548. Mule Kasonge Ndunga
    549. Nooshin Katami
    550. Niels Kemels
    551. Erik Kennes
    552. Kevin Kerckx
    553. Hilde Keteleer
    554. Boris Kozyreff
    555. Alain Hubleau
    556. Caroline Kamers
    557. Lien Kennis
    558. Julien Kestens
    559. Laurent Kiebooms
    560. Alain Klein
    561. Roger Klein
    562. Thierry Klein
    563. Marie-Paule Koller
    564. Michel Koller
    565. Philippe Koller
    566. Irène Kortleven
    567. Raphaël Krings
    568. Kevin Kuppens
    569. Nicolas Lacroix
    570. Jean-Marie Lacrosse
    571. Eugène Lafaille
    572. Stijn Lafaille
    573. Francis Lafosse
    574. Julian Lageard
    575. Susanne Lageard
    576. Pierre Lalemant
    577. Richard Lamard
    578. Nicolaas Lambers
    579. Edmée Lambert
    580. Auriane Lamine
    581. Ilse Langenbergh
    582. Mélanie Larsille
    583. Maria Cristina Barnechea Landa
    584. André Landsberg
    585. Bruno Lantonnois
    586. Manoëlle Lantonnois
    587. Dieter Lasat
    588. Sébastien Laurent
    589. Philippe Lauwers
    590. Marie-Christine Lefebvre
    591. Thierry Légère
    592. Jean Lekens
    593. Stijn Lammers
    594. Steven Lannoo
    595. Gwenaëlle Lambin
    596. Laurent Lantonnois
    597. Tessa Lantonnois
    598. Henri Laurent
    599. Michel Laurent
    600. Marie-Claude Laurent
    601. Simon Leblanc
    602. Virginie Leblon
    603. José Lebrun
    604. Catherine Lefevre
    605. Timothy Lelièvre
    606. Alice Lemaître
    607. Prof. Elisabeth Leijnse
    608. Timothy Lelièvre
    609. Cédric Lemeunier
    610. Bruno Leté
    611. Michaël Menu
    612. Sébastien Moons
    613. Karen Leonard
    614. Cedric Le Févère
    615. Raymonde Le Lepvrier
    616. Liliane Lepas
    617. Nicolas Lepine
    618. Vincent Leroy
    619. Stephane Lejeune
    620. Roger Lettens
    621. François Levaque
    622. Pierre L’Hoest
    623. Charles Liebenguth
    624. Johan Lievens
    625. Yun-Sun Limet
    626. Julie Lindemans
    627. David Lipkens
    628. Mélanie Lisse
    629. Jentl Lodewyckx
    630. Jonathan Logghe
    631. Vlaams Parlementslid/Membre du Parlement flamand Marcel Logist
    632. Emile Lolivier
    633. Chantal Lollin
    634. Davy Lowies
    635. Jean-Paul Lowies
    636. Julie-Anna Lowey-Ball
    637. Jérémy Longheval
    638. Jonas Loos
    639. Axelle Loriaux
    640. Diane Louwyck
    641. Jacques Lukumwena Kabengele
    642. Herman Luyckx
    643. Tom Luyten
    644. Pieter Maes
    645. Henri Maetens
    646. Philippe Magnant
    647. Christophe Mahaut
    648. Guido Mahieu
    649. Fanny Maistriaux
    650. Ineke Malcorps
    651. Marc Malfait
    652. Michaël Mallien
    653. Ico Maly
    654. Caroline Marchal
    655. Gil Mariën
    656. Prof. Jacques Marx
    657. Antonio Marti
    658. Charles Martin
    659. Kevin Maselis
    660. Christine Masson
    661. Marie-Louise Masson
    662. Jonathan Masson
    663. Jacques Matagne
    664. Suzanne Matagne
    665. Lucien Materne
    666. Etienne Matagné
    667. Olivier Mathy
    668. Cédric Mattelaer
    669. Jean-Luc Marchal
    670. Martin Maxime
    671. Sanne Meert
    672. Claire Meeus
    673. Julienne Menten
    674. Peter Mertens
    675. Prof. Laurence Mettewie
    676. Sophie Mestdag
    677. Martine Meyer
    678. Marie-José Meyers
    679. Lorraine Michel
    680. Simone Michiels
    681. Thomas Michiels
    682. Julie Monnoyer
    683. Manuel Morais
    684. Dirk Michiels
    685. Jos Michiels
    686. Guus Michielsen
    687. Monique Missant
    688. Frank Missiaen
    689. Jean Misson
    690. Guy Missoul
    691. Hamed Mobasser
    692. Alexander Mobouck
    693. Jochen Moeskops
    694. Bart Moeyaert
    695. Ghislaine Molai
    696. Hendy Molenbruch
    697. Rafaël Mondelaers
    698. Nicolas Moniotte
    699. Adrien Monsieur
    700. Prof. Anne Morelli
    701. Valérie Mosseray
    702. Mathieu Motrie
    703. Boudewijn Moelans
    704. Germain Mulowayi-Kayemba
    705. François Mullier
    706. Christian Mylemans
    707. Sven Naessens
    708. Jean Nagant
    709. Christian Naveau
    710. Jean-Claude Naveau
    711. Patrick N’Siala Kiese
    712. Jean-Marie Nolf
    713. Robert Marks
    714. Patrick Martinus
    715. Hilde Mertens
    716. Vincent Meunier
    717. Jonas Morreel
    718. Jeremy Mottoulle
    719. Benni Müller
    720. Nicolas Nachtergaele
    721. Sven Naessens
    722. Josée Necken
    723. Valentine Nemery de Bellevaux
    724. Peter Nies
    725. Laurence Nieuwland
    726. Suzanne Nkusuba Misenga
    727. Laetitia Nolet de Brauwere
    728. Dominique Neetens
    729. Nghiem Bao Duy Nguyen
    730. Norbert Mbumputu
    731. Dany Neudt
    732. Edouard Notte
    733. Maartje Nuyens
    734. Jean-Claude Nys
    735. Martine Olivet
    736. Joseph Olthof
    737. Ellen Oomsels
    738. Anja Oosterlynck
    739. Filip Oosterlynck
    740. Jean-Marie Opdebeeck
    741. Reza Opdebeeck
    742. Suzanne Op de beeck
    743. Fabian Orfinger
    744. Josef Ostyn
    745. Muriel Ortmans
    746. Christine Oth
    747. Nicole Page
    748. Frédéric Pain
    749. Maarten Panis
    750. Vincent Papaleo
    751. Julie Paquay
    752. Julien Paquet
    753. Laurent Pardon
    754. Joseph Paulus
    755. Boudewijn Peeters
    756. Jimmy Peeters
    757. Thierry Peeters
    758. Tom Peeters
    759. Yves Pepermans
    760. Michel Pervé
    761. David Pestieau
    762. Wouter Peters
    763. Denise Petit
    764. Sébastien Petrolito
    765. Gunter Pfeiffer
    766. Simonne Pierrard
    767. Ronald Piers de Raveschoot
    768. François Piers
    769. Christiane Pietrons
    770. Maggy Pieyre
    771. Joris Piette
    772. Philippe Pillet
    773. Jasper Pillen
    774. Olivier Pintelon
    775. Michaël Pioge
    776. Amaury Pirlet
    777. Marie Pironet
    778. Jean-Jacques Pisano
    779. Jeroen Pittoors
    780. Doumic Plettinx
    781. Jean Luc Pleunes
    782. Elise Poelaert
    783. Joël Poelaert
    784. Nilüfer Polat
    785. Kevin Polfliet
    786. Stijn Polfliet
    787. Lien Possemiers
    788. Kervin Praxede
    789. Nathalie Preudhomme
    790. Philippe Prové
    791. Brecht Putman
    792. Bart Puttens
    793. Corinne Putterie
    794. Yves Putzeys
    795. José Quiévy
    796. Anne-Catherine Quintens
    797. France Rademaekers
    798. Jean-Marie Rakotosolofo
    799. Pascal Ramoisiaux
    800. Marie-Christine Remy
    801. Luc Remy
    802. Abel Renard
    803. André Renaux
    804. Tom Renders
    805. Jean-Michel Rigo
    806. Charles Rigoli
    807. Sam Rijnders
    808. Tim Roef
    809. Theo Roefkens
    810. John Roels
    811. Geoffrey Rolin
    812. Guy Rondiat
    813. Serge Rondou
    814. Francis Ronval
    815. Jean Roosen
    816. Georges Rousseau
    817. Nick Roskams
    818. Kim Rothuys
    819. Patrick Ryckier
    820. Jelle Ryckoort
    821. Urbain Robert
    822. Marcel Robertz
    823. Lore Robeyns
    824. Frederik Ronse
    825. Eric Rosseel schrijver
    826. Cedric Roulent
    827. Xavier Rouget
    828. Kim Roovers
    829. Bruno Sacré
    830. Yves Saintenoy
    831. Danielle Sarton
    832. Jean-Pol Sarteur
    833. Zahra Sameni
    834. Dorian Sansbury
    835. Catherine Sarot
    836. Franz Sarteel
    837. Prof. Em. Anne-Marie Schaerlaekens
    838. Mark Schaevers
    839. Rita Scheers
    840. Geneviève Schins
    841. Cristophe Schotte
    842. Steven Schoukens
    843. Philippe Schumacker
    844. Jan Slootmaekers
    845. Matthias Somers
    846. Vanessa Sprong
    847. Françoise Stas
    848. Liliane Stellings
    849. Sébastien Thomas
    850. Emiel Torfs
    851. Luc Schrijvers
    852. Herman Schrooten
    853. Willem Segers
    854. Michel Sergent
    855. Luc Simonet
    856. Edwine Simons
    857. Roger Simons
    858. Madeleine Siret
    859. René Smette
    860. Bart Soens
    861. Wim Somers
    862. Nico Souillierd
    863. David Soors
    864. Estelle Spotto
    865. Sébastien Squevin
    866. Maxime Standaert
    867. Frank Stappaerts
    868. Jost Stappers
    869. Valérie Stégen
    870. Liliane Stellings
    871. Ludovic Steurs
    872. Francis Stevens
    873. Matthias Stevens
    874. Laurence Steverlynck
    875. Michel Steyns
    876. Roland Steyns
    877. Camiel Stoop
    878. Jérémy Stoquart
    879. Robert Struyf
    880. Daniel Struys
    881. Mathieu Stulens
    882. Cristophe Stylemans
    883. Christophe Suykerbuyck
    884. Marie-Paule Tacq
    885. Olivier Tallon
    886. Bernard Taziaux
    887. Seçil Tarhan
    888. Louis Thery
    889. Emmanuel Théry
    890. Marie Thery
    891. Joachim Theuwen
    892. Ruben Theuwen
    893. Tanguy Thibaut de Maisières
    894. Patricia Thonus
    895. Claude Thome
    896. Eric Tielmans
    897. Marc Tilmant
    898. Djamila Timmermans
    899. Pieter Timmermans
    900. Mares Titouan
    901. Stéphanie Toelen
    902. Philippe Thollembeck
    903. Pierre Thuymans
    904. Esmeralda Tobing
    905. Fabien Tordeur
    906. Damien Trigaux
    907. Hélène Trigaux
    908. Régine Trouillet
    909. Björn Trompet
    910. Stella Trujillo
    911. Sebastiano Tudisco
    912. Vera Turpyn
    913. Nicolas Urbin-Choffray
    914. Pierre-Alexandre de Cartier d’Yves
    915. Gonzague d'Ursel
    916. André-Marie Vallée
    917. Dr. Frans Van Acoleyen
    918. Carlos van Caeneghem
    919. Liliane van Caeneghem
    920. Vincent Van Calck
    921. Valérie van Caloen
    922. Pascal Van Campe
    923. Dany Van Cauwenbergh
    924. Geert Vancauwenbergs
    925. Freddy Vancoppenolle
    926. Rita Van Coillie
    927. Marie Van Cranenbroeck
    928. Vic van Cutsem
    929. Gladys Vancuyl
    930. Daan Vanandenroye
    931. Armand Van Damme
    932. Kristel Vandamme
    933. Wouter Vandamme
    934. Marie-Joseph Van de Maele
    935. Annick Van de Maele
    936. Eric van Delft
    937. Roel Van De Pol
    938. Thomas Van De Pol
    939. Louise van de Werve
    940. Patricia Vanderpooten
    941. Hugo Van Den Broeck
    942. Fabrice Van Der Bracht
    943. Dimitri Vanderus
    944. Guido Van Droogenbroeck
    945. Sarah Van der Auwera
    946. Jean-Charles van der Bruggen
    947. Wouter Van Dyck
    948. Dr. Johan Vandepaer
    949. Maarten Vandercammen
    950. Christian Vanderlinck
    951. Michel Van den Bossche
    952. Leopold Vandenbogaerde
    953. Nico Vandevoorde
    954. Jean-Pierre Van Doninck
    955. Dr. Dirk Van Duppen
    956. Dirk Van Hoef
    957. Jules Van Eetvelt
    958. Andy Van Eghdom
    959. Andy Van Eeghem
    960. Werner Van Ginneken
    961. Géry Vander Goten
    962. Elise Beau Vangeel
    963. Frank Van Herck
    964. Johan Van Hoorde
    965. Bob Vangeel
    966. Daniëlle Vandenabeele
    967. Johnny Vandenabeele
    968. Pierre Vandenabeele
    969. Charles Van Den Eynde
    970. David Van den Eynde
    971. Charles van Wilder
    972. Elise Van de Catsyne
    973. Annelies Vandenbergh
    974. Corine Vandenbussche
    975. Peter Van De Ven
    976. Evelien van den Driessche
    977. Kenny Vanden Berghe
    978. Marc Van den Broecke
    979. André Van den Eynde
    980. Charles van den Eynde
    981. Sigried Van den Eynden
    982. Wouter van den Meersch
    983. Luc van de Walle
    984. Diederik Vandevelde
    985. Eduard van Eghdom
    986. Annelies van Eeghem
    987. Philippe van Eeghem
    988. Rachel van Engel
    989. Sonja Van Hoed
    990. Jean-Cristophe Vanderhaegen
    991. Jacqueline Vandermeer
    992. Michel Vanhaeleweyck
    993. Franky Vanhaecke
    994. Bernard Vanheule
    995. Kamiel Vanhole
    996. Michel Vanhoorne
    997. Anne van Houtte
    998. Ita Van Meer
    999. Augustin van Rijckevorsel
    1000. Mathilde van Rijckevorsel
    1001. Lin Van Rompaey
    1002. Wim van Rooy
    1003. Andries Van den Abeele
    1004. Guillebert van Derton
    1005. Hans Van de Cauter
    1006. Amaury van der Beken
    1007. Eric Van der Smissen
    1008. Marie-Jean Vandecaesbeek
    1009. Martine Vandermeulen
    1010. Dimitri Vanderus
    1011. Adélaide van de Werve
    1012. Léon Van den Bon
    1013. Sigried Van Den Eynden
    1014. Christian Vandermeer
    1015. Denis Vandersteene
    1016. Emma Vandevoorde
    1017. Prof. Eric Van der Schueren
    1018. Geoffrey Van Dille
    1019. André Van Ekelenburg
    1020. Octavia Van Leemput
    1021. Liesbeth Vankelecom
    1022. Frédéric Vereecke
    1023. Eléonore van der Gracht
    1024. Eddy Vandeput
    1025. Marc Van Gysel
    1026. Gilles Van Haelst
    1027. Véronique Vanhaelen
    1028. Werner Vanham
    1029. Anna Fabiola Van Horenbeeck
    1030. Jan Van Laere
    1031. Joseph Van Vlasselaer
    1032. Thibaut van Landegem
    1033. Patrick van Houtyve
    1034. Rita Vanlangendonck
    1035. Thomas Vanlinter
    1036. Valérie Vanpée
    1037. Kasper Vanpoucke
    1038. Lucille Vantomme
    1039. Dirk Van Mulders
    1040. Wouter Van Rompaye
    1041. Jean Vanstichel
    1042. Jan Vansevenant
    1043. Cédric Van Vlem
    1044. Antoine Veldekens
    1045. Christina Venetis
    1046. Frank Venmans
    1047. Bas Verdin
    1048. Ben Verheyen
    1049. Gert Verhoeven
    1050. Quentin Verwacht
    1051. Laura Verheyden
    1052. Hendrik Vermeersch
    1053. Dimitri Verschueren
    1054. Agnes Verscuren
    1055. Alexandre Vervoort
    1056. Thomas van Tichelen
    1057. Hervé van Wassenhove
    1058. Jan Vansevenant
    1059. Jean Vanstichel
    1060. Wim Vanzeire
    1061. Emmanuel Vanzeveren
    1062. Jonathan Vausort
    1063. Guy Verberckmoes
    1064. Yannick Verberckmoes
    1065. Annie Verbert
    1066. Christian Verburgh
    1067. Simon Vercauteren
    1068. Jan Vergouwen
    1069. Ghislain Vermassen
    1070. Andy Vermaut
    1071. Suzanne Vermeire
    1072. Sylvie Vermeiren
    1073. Marie-Thérèse Vermeren
    1074. Jaak Verpoorten
    1075. Mileen Verpoorten Pauwels
    1076. Christine Verpoucke
    1077. Jeanne Verstraelen
    1078. Gilles Verstraeten
    1079. Joëlle Verwacht
    1080. Paul Verwacht
    1081. Quentin Verwacht
    1082. Jan Veulemans
    1083. Veronique Viane
    1084. Carine Vicat
    1085. Agnes Viérin
    1086. Pieter Vierstraete
    1087. André Vincent
    1088. Harmonie Viroux
    1089. Johan Viroux
    1090. Loriane Visart
    1091. Wendy Vlaeminck
    1092. Raf Vlummens
    1093. Monica Vodita
    1094. Thierry Vossen
    1095. Françoise Vousure
    1096. Vincent Vranckx
    1097. Annelies Vrijdag
    1098. Stefaan Vrombout
    1099. Virginie Vuylsteke
    1100. Claudine Vyncke
    1101. Francis Vyncke
    1102. John Walus
    1103. Jacqueline Wargny
    1104. Prof. Myriam Watthée-Delmotte
    1105. Ludo Watthé
    1106. Joelle Watticant
    1107. Samuel Wauthier
    1108. Ignace Weemaes
    1109. Yannic Weitz
    1110. Philippe Wellens
    1111. Georges Wetz
    1112. Hans Weygers
    1113. Myriam Wezel
    1114. Jeroen Wijnendaele
    1115. Ben Willems
    1116. Charles Williams
    1117. Marina Willius
    1118. Etienne Wilmots
    1119. Nicolas Wilmus
    1120. Dominique Wislez
    1121. Thomas Witdouck
    1122. Tom Wittesaele
    1123. Michel Wolters
    1124. Anne Wolters
    1125. François Wolters
    1126. Patricia Wolters
    1127. Robert Wouters
    1128. Simon Wouters
    1129. Jeroen Wijnendaele
    1130. Yves Willemaers
    1131. Bruno Yammine
    1132. Sameni Zahra
    1133. Tom Zwaenepoel