vrijdag 9 januari 2009

EEN BEDENKING BIJ 'C'D&V

CD&V zou zich dringend eens moeten bezinnen waar het voor wil staan. Ofwel wil deze partij de christen-democratische waarden prediken en dan vormt ze een tweetalige Belgische partij die voor eenheid en solidariteit is. De christelijke boodschap kent immers geen landsgrenzen, laat staan taalgrenzen.

We weten het wel, de Belgische traditionele partijen zijn vanaf het eind van de jaren 60 gesplitst op taalbasis, maar daarom was dit nog geen goede, onomkeerbare of christelijke daad. Ofwel gaat de partij verder op het ingeslagen pad, waarbij het communautaire programma van het xenofobe Vlaams Belang voor het grootste deel overgenomen wordt en in de naam van soevereiniteit, van het integrale volksnationalisme en van deelstatelijke autonomie alle christelijke waarden overboord gegooid worden.



Op zich is dat een keuze die perfect mogelijk is in een rechtsstaat, maar dan zouden de leden zich niet langer "christendemocratisch" mogen noemen daar ze dat desgevallend per definitie niét kunnen zijn. Deze discussie, overigens ook toepasbaar op liberalen, groenen en socialisten, is oneindig meer fundamenteel dan het gebakkelei over de termijn die een regering moet doen of over wie al-dan-niet een ministerpost toebedeeld krijgt...

1 opmerking:

Anoniem zei

Er is al langer dan vandaag een ontchristelijkingsproces aan de gang bij CD&V.

In de kolommen van het christelijk weekblad Tertio werd in de maanden juni en juli van het voorbije jaar een polemiek gevoerd tussen Guido Dierickx (Prof. UA, jezuiët en broer van….) en Wouter Beke (senator, huisideoloog van CD&V en de nummer 2 binnen de partij.

De titel van de bijdrage van Beke van 25 juni 2008 is veelzeggend : “Van christelijke naar Vlaamse volkspartij” .



Vlaamse volkspartij ? Hebben we dat niet al gehad ? Wie profileerde zich na de oorlog als zijnde Vlaamse volkspartij ? Inderdaad de VU of de Volksunie. De CD&V vervelt dus naar een soort van nieuwe VU. Zij kiezen dus steeds meer voor de nationalistische ideologie en verwerpen daarbij steeds nadrukkelijker het christelijke element. Er ontstaat dus een politiek vacuum aan de christelijke zijde.



Ik erger mij ook erg aan de foto en de bijhorende zin die bij dit artikel werd gepubliceerd “Volksgevoel tijdens de Ronde van Vlaanderen” waarop enkele leeuwenvlaggen (let wel geen Vlaamse vlaggen maar wel de ultra-nationalistische vervangvlag) te zien zijn die gezwaaid worden door een drietal leden van een commando (van Vlaanderen vlagt - dat daarvoor zelfs vergoedingen uitkeert), dat, zoals bekend, systematisch opduikt bij alle wielerwedstrijden. De tekst bij de foto geeft de indruk dat het hier gaat over een spontane actie van de bevolking. Terwijl de vele Belgische vlaggen die er ook waren moedwillig niet besproken worden terwijl die wel degelijk een spontane oorzaak hebben