KRITISCHE VRAGEN

Zowat iedereen in de Wetstraat schijnt België in vraag te stellen, maar niemand vraagt zich af waarom de huidige deelstaten niet kunnen vervangen worden door neutrale entiteiten, zoals de provincies en de gemeenten. Elke meertalige en multiculturele staat werkt met minstens zes entiteiten. Al onze buurlanden zijn meerpolig. Waarom zou wat mogelijk is in Nederland, Canada of Zwitserland onmogelijk zijn in België? Welke natuurwet verplicht ons te opteren voor een polariserend staatsmodel?

Ten tweede: is het geregionaliseerde en gecommunautariseerde België democratischer dan het unitaire België van weleer? Indien men op deze vraag geneigd is positief te antwoorden, aanvaardt men dan dat niet-sanctioneerbare overlegcomités, grendels, pariteiten, samenwerkingsakkoorden en eenzijdige vetorechten democratischer zijn dan verkozen parlementen, regeringen, parlementaire stemmingen en referenda? Men zegt dat eigen bestuur kleinschaliger is en meer aangepast aan de noden van de bevolking. Het zijn geen extremisten die het monopolie hebben op dit soort uitspraken, men hoort ze in alle partijen. Logisch gevolg van deze abstruse redenering: het Vlaams Belang, dat staat op volledige zelfbeschikking, garandeert het beste bestuur. Ander gevolg: eentalige vakbonden en eentalige partijen zijn beter gewapend tegen mondiale economische crises.

Tenslotte kan men zich afvragen of dit "Belgique des patries" een voorbeeld is voor de Europese Unie. Sommigen zeggen van wel. Zijn zij het dan ook eens dat de Europese Unie kan functioneren met 400 taalhomogene lidstaatjes die elk het recht hebben, hoe klein ze ook zijn in oppervlakte of qua aantal inwoners, het geheel te blokkeren? De Belgische problematiek biedt een unieke kans op een ongewoon kritisch debat. Maar men heeft het liever over "deadlines", "vette vissen" en "spijkerharde garanties"...