STAATSHERVORMING of APPEASEMENT?

In 1970 heeft men een hybride federaal model ingevoerd met culturele autonomie voor taalgemeenschappen. Het zou, zo dacht "men" althans, de eisen van Vlaamse en Waalse nationalisten milderen. Hetzelfde verhaal voor 1980: een federaal model op basis van taalgemeenschappen zou, zozegd, communautaire pacificatiebrengen.

Vanaf de jaren 60 van de 20ste eeuw hebben mensen er echter op gewezen dat een dualistisch

federalisme leidt naar separatisme. Weinigen weten het, maar het stond zelfs in die woorden in CVP-programma's een goede 40 jaar terug. Al die verstandige opmerkingen werden echter naar de prullenmand verwezen door steeds verdere toegevingen aan nationalisten aan beide zijden van de taalgrens. Ook en vooral omdat de "staatshervormingen" beslist een goede zaak waren voor onze politici. Is het niet interessanter 60 ministers te hebben dan 10?

En zo volgde staatshervorming na staatshervorming, zonder dat ooit die vervelende burger geraadpleegd werd. Ook door zogezegde Belgischgezinden werden en worden deze ontmantelingen van België afgeschilderd als "noodzakelijk".

Onzinnige argumenten als "we kunnen de klok niet terugdraaien", maar vooral "laten we de nationalisten hun zin

geven dan is er weer een tijdlang communautaire rust" maakten opgeld. Vandaag is dit systeem volledig failliet. Oplossing van onze politici? Maak van België een bond van onafhankelijke staten maar zeg niet openlijk dat we voor separatisme zijn, oftewel "confederalisme". Dezelfde partijen die in 1993 het "dak op het federale huis" gezet hadden willen het land nu opblazen. Dat bekom je dus door nationalisten na te praten.