vrijdag 24 oktober 2008

Prachtige Blik op Expo '58

donderdag 23 oktober 2008

Blunderboek Gravensteen, deel IV

De "Gravensteengroep" (www.gravensteengroep.org), een 'linkse' Vlaams-nationalistische denktank, geesteskind van "moraalfilosoof" E. Vermeersch, heeft – alweer – een Manifest gepubliceerd. Op 12 oktober jl. rolde het schrijfsel van de persen van De Standaard, onder de (noch begeesterende, noch geestige) titel "Wat bevat het witte blad?". Welk zijn nu de uitgangspunten die deze groep in zijn schrijven formuleert en welke kritiek valt erop te geven?

Allereerst doen deze intellectuelen alle voorstellen die ingaan tegen meer "Vlaamse autonomie" af als zijnde reactionair. Voorwaar een vreemde stelling. In alle meertalige of multiconfessionele staten wordt het verenigen van mensen met een verschillend geloof, van een verschillende taalgroep, van een diverse etnische afkomst e.d.m. net als uiterst progressief beschouwd. Denken we maar aan Noord-Ierland of aan Libanon. Zeker, dit proces gaat vaak gepaard met zeer veel moeite, maar niemand zal het in zijn hoofd halen om verenigen van mensen als "ouderwets" te bestempelen. Behalve in België. Daar zijn zogezegd enkel verzoeningsgezinden reactionairen. Het mag als een grote triomf van het nationalisme beschouwd worden dat zulke ideeën in brede (academische) kringen gemeengoed geworden zijn. We kunnen ons in dat verband de volgende vraag stellen: zal de toekomst meer of minder meertalige structuren, beslissingscentra, contacten, congressen e.d.m. brengen? De politicus of opiniemaker die meent dat dit niét het geval zal zijn, verkondigt onwaarheden. Wie wel begrijpt dat onze wereld dag na dag kleiner wordt – kijk maar naar de globale milieuproblematiek of, nog actueler, naar de dreigende, wereldwijde economische recessie – moet daaruit ook de nodige conclusies trekken. Zulks betekent dat de democratie zich ook dient aan te passen aan de mondiale dimensies van deze problemen. Die overstijgen nu eenmaal lands- en taalgrenzen. In dat opzicht soevereiniteit blijven prediken gaat gewoon in tegen de technologische en economische evolutie (of revolutie) die globaal plaatsvindt. Er is niet nood aan minder, maar net aan méér sterke, meertalige gehelen (België, Benelux, E.U.).

Ook op het niveau van de Europese Unie worden mensen en partijen die naar meer soevereiniteit ten koste van de Unie streven net daarom als zeer conservatief bestempeld. Men beelde zich maar eens in wat er zou gebeuren wanneer wekelijks of zelfs dagelijks Fransen en Duitsers, Denen en Grieken, Esten en Bulgaren zouden benadrukken hoe groot de onderlinge verschillen wel zijn...[1] Als het streven naar soevereiniteit werkelijk zeer toekomstgericht zou zijn, dan zou een partij als het Vlaams Belang op Belgisch én op Europees niveau de meest progressieve partij zijn. We menen toch te mogen stellen dat dit allerminst het geval is, wel integendeel.

Ten tweede stelt de Gravensteengroep dat voorstellen m.b.t. de staatshervorming niet mogen ingaan tegen de zogenaamde "Vlaamse resoluties". Met die "Vlaamse resoluties" bedoelt men de resoluties die in april 1999 goedgekeurd werden door het Vlaams Parlement (toen nog: Vlaamse Raad). Zij beogen een verregaande ontmanteling van de Belgische staat vanuit een exclusief tweeledig staatsstructuur. Minder geweten is dat het Vlaams parlement in deze niets te zeggen heeft. Inderdaad zijn noch de regionale, noch de communautaire parlementen (of regeringen) die ons land "rijk" zijn, bevoegd om beslissingen te nemen inzake het herverdelen van bevoegdheden. Deze bevoegdheid komt immers exclusief aan de federale grondwetgever (lees: het federale parlement) toe. Wat nog verbazender is, is dat deze groep, die zichzelf toch als intellectueel zijnde bestempelt, enerzijds akkoord gaat met onderhandelingen, maar anderzijds geen verzuchtingen toelaat die de vanzelfsprekend vrijblijvende resoluties van het Vlaams Parlement tegenspreken. Waarom dan nog onderhandelen?

Vervolgens doet de denkgroep uitschijnen dat de autonomistische politici uitermate redelijk zijn. Aan "Vlaamse kant" zou immers een "sterk aangelengde" versie van de Vlaamse resoluties bestaan zoals, de vraag om een regionale arbeidswetgeving, gedeeltelijke fiscale autonomie, gedeeltelijke regionalisering (sic, moet zijn: communautarisering) van de sociale zekerheid.

Nochtans bestaat er op heel de wereld niet een enkel (federaal) land waar het tewerkstellingsbeleid gesplitst is. Zijn de verschillen op gebied van arbeidsmarkt tussen Oost- en West-Duitsland, met zijn eengemaakt werkgelegenheidsbeleid, soms kleiner dan die tussen Vlaanderen en Wallonië? Rechtvaardigen (grote) verschillen de opdeling van een (meertalige) democratie? Bestaat democratie nu net niet omdat mensen nu eenmaal verschillen? Overigens kennen vele federale staten geen enkele vorm van fiscale autonomie. Waarom een Vlaamse of Franstalige sociale zekerheid socialer, beter, patiëntvriendelijker zijn zou, vernemen we helaas niet. Wat men in Brussel gaat doen bij een (gedeeltelijke) splitsing van de sociale zekerheid, komen we evenmin te weten. En dan zwijgen we in ons verhaal nog over de vele, reeds gesplitste bevoegdheden in België die – wederom – in geen enkele federatie buiten België op deelstatelijk niveau beheerd worden (zoals ondermeer ontwikkelingssamenwerking, buitenlandse handel en sport) maar waar niemand hier aanstoot aan schijnt te nemen.

Etienne Vermeersch, architect van het Gravensteen-Blunderboek

Volledig te verwerpen volgens de lieden van de Gravensteengroep is dan weer de herfederalisering van bepaalde bevoegdheden, zoals geluidsnormen, ontwikkelingssamenwerking of sommige geneeskundige materies (zoals het preventiebeleid). Deze spreekwoordelijke "borrelnootjes" – om eens een modieus woordje te gebruiken – verzinken natuurlijk in het niets tegen vernoemde "aangelengde" (maar eigenlijk zeer verregaande) splitsingsvoorstellen. Maar de soevereiniteit der deelstaten wordt blijkbaar als zo onvervreemdbaar in die kringen beschouwd, dat elke aantasting ervan, hoe klein ook, als een ware schande wordt ervaren. Anderzijds wordt elke inkrimping ervan als een verraad aan de nationalistische zaak ervaren. Men waant zich in ex-Joegoslavië, maar dit is wel degelijk het welvarende België aan het begin van de 21^ste eeuw. Het enige West-Europese land waar zulk een tomeloos nationalisme zelfs als "gematigd" aanzien wordt, niet in het minst door media en traditionele partijpolitiek die elke voeling met onze cultuur en geschiedenis verloren hebben en daarom de belangen van hun eigen bevolking en van Europa opofferen op het altaar van de veredelde dorpspolitiek dat men “staatshervorming” pleegt te noemen. Zullen de volgende generaties deze waanzin ooit begrijpen?

Dat federalisme en soevereiniteit overigens net haaks op mekaar staan is een redenering die bij Prof. Vermeersch en de zijnen, die zich als betrouwbare federalisten (sic) opwerpen, niet opkomt. In hun nationalistische geest is het uiteraard ondenkbaar dat reeds gesplitste bevoegdheden in Belgische en dus deels Franstalige handen zouden komen. Men lette op het feit dat het dezelfde mensen zijn die zeggen dat tussen autochtonen en allochtonen wél binnen dezelfde partijen en parlementen kan samengewerkt worden. Idem op Europees niveau, waar ze geen graten zien in samenwerking met en tussen Spanjaarden, Zweden en Montenegrijnen. Dienen in werkelijkheid zulke zelfverklaarde intellectuelen dan niet onmiddellijk de afschaffing van de Europese Unie, minstens de stopzetting van elke uitbreiding van de bevoegdheden van die Unie ten koste van de gemeenschappen en/of de gewesten, te eisen? Men kan toch immers niet volhouden dat binen een democratisch Europa – gesteld dat men dat wil – met zijn 27 lidstaten, 23 talen en drie alfabetten wel gaat lukken wat in het onooglijk kleine België voor onmogelijk gehouden wordt?

De Gravensteengroep verwerpt voorts ook een paritaire Senaat, een federale kieskring en samenvallende verkiezingen. We begrijpen eerlijk gezegd niet dat de nationalisten aanstoot nemen aan een paritaire Senaat, waarvan de leden rechtstreeks door de parlementen van de deelstaten worden aangeduid. Op die manier zouden de Vlaamse en Franse Gemeenschap rechtstreeks grip krijgen op grondwetswijzigingen [2]. Dit gezegd zijnde, is een paritaire Senaat zeker geen goede zaak met het oog op het verstevigen van de Belgische cohesie. Een paritaire Senaat zal immers uiterst polariserend werken, daar de Senatoren de facto enkel "Vlaanderen" en "Wallonië" (met een vleugje Brussel en snufje Duitstalig België) zullen vertegenwoordigen. Nieuwe communautaire conflicten staan in dat geval dus in de sterren geschreven [3].

Vanuit nationalistisch oogpunt is het natuurlijk logisch dat men een (gedeeltelijk) federale kieskring afwijst. Anderzijds lezen we in hetzelfde geschrift:

'Wat hierin [in het geval BHV] vooral stoort is dat men de afwezigheid van wederkerigheid in de staat België tot norm wil verheffen. Kandidaten uit Aarlen kunnen zich verkiesbaar stellen tot in Zemst, ten zuiden van Mechelen; omgekeerd mogen kandidaten uit Oostende of Hasselt niet eens in een Waalse gemeente met Vlaamse faciliteiten opkomen (bv Flobecq).'

Met andere woorden: de auteurs wijzen de oprichting van een federale kieskring af en vinden het tegelijk een aanfluiting van de democratie dat zulk een kieskring niet bestaat. Een sterker staaltje van intellectuele oneerlijkheid is nauwelijks denkbaar.

Het laten samenvallen van de federale en deelstatelijke verkiezingen zou tegen de "federale logica" en tegen de autonomie die deelstaten tijdens vorige staatshervormingen verworven hebben, indruisen. Is het omdat deelstaten autonomie verworven hebben dat zij, net als soevereine staten, recht zouden hebben op verkiezingen die volledig los staan van elk ander niveau? Indien zo, waarom ageren de nationalisten dan niet tegen het samenvallen van deelstatelijke en Europese verkiezingen?[4] Overigens vinden we in het denken van de Gravensteengroep weinig elementen terug die wijzen op een aanhankelijkheid aan de "federale logica". Zij misbruiken dit concept immers louter om het al sterk gedefederaliseerde België nog verder te ontmantelen.

De uitbreiding van Brussel tenslotte is volgens de Gravensteengroep onbespreekbaar en het "ongrondwettelijke" kiesarrondissement BHV moet gesplitst worden. Dat men Brussel niet wil uitbreiden – ook al beantwoordt dit aan sociaal-economische logica – valt nog (om taalkundige redenen) te begrijpen. Wat onbegrijpelijk is, is dat deze mensen zich mordicus verzetten tegen elke centripetale maatregel, in de naam van de "Vlaamse soevereiniteit". Neem nu het voorstel om een nieuw, Brabants Gewest te creëren, waarbij de taalgrens behouden blijft. Wie kan daar nu tegen zijn? Enerzijds natuurlijk francofone imperialisten die dan niet meer kunnen spreken over een "Groot-Brussel". Brabant zou in dat geval immers gedeeltelijk die functie vervullen. Maar anderzijds ook Vlaamse taalnationalisten, omdat dit de eenheid van België zou verstevigen. In die zin zijn extreme nationalisten aan beide zijden van de taalgrens trouwens elkaars objectieve bondgenoten.

Centraal in de verhouding van de Vlaamse taalnationalisten tot Brussel is het Januskopgezicht dat zij m.b.t. dit stadsgewest aannemen. Als het bijv. over taalmisstanden in Brusselse ziekenhuizen gaat, zijn zij de eerste om deze uit te bazuinen. Gaat het om "transfers" dan is Brussel plots "Franstalig België", ja zelfs "Wallonië". Eigenlijk interessseert Brussel hen gewoon om het als propagandistisch instrument te kunnen uitspelen[5]. Als ze immers werkelijk bekommerd waren om de toekomst van Brussel en die van de Nederlandstalige Brusselaars zouden ze elk separatistisch avontuur, waardoor de taalkundige rechten van deze bevolkingsgroep op een onverantwoorde wijze in acuut gevaar komen, resoluut afwijzen. En dan zouden ze zeker niet de onnoemelijke dwaasheid begaan om n.b. hun eigen hoofdstad te willen slachtofferen aan ... Frankrijk. Erg eigenlijk dat deze mensen zich als "Vlaamsgezind" bestempelen.

Over BHV blijven kan het niet voldoende herhaald worden dat deze kieskring niet ongrondwettelijk is[6]. Bovendien verbiedt de Grondwet niét het bestaan van meertalige, gewestgrensoverschrijdende kieskringen en zegt het Grondwettelijk Hof zeer duidelijk dat het enkel aan de Wetgever toekomt om de kieskringen vast te leggen. De Wetgever mag op het grondgebied van de oude provincie Brabant bovendien een uitzondering op de regel van provinciale kieskringen toelaten om aan bepaalde communautaire gevoeligheden tegemoet te komen[7]. Natuurlijk zou een Brabantse kieskring, of een nationale kieskring hier alle onduidelijkheid in één klap wegnemen, maar dat màg dan weer niet van de taalnationalisten.

Nationalisme en socialisme: verzoenbaar?

Voorts staan er nog zovele onnauwkeurigheden en veralgemeningen in dit manifest dat de toch al wankele basis ervan volledig ondergraven wordt. Zo spreekt men over de "deelstaat Vlaanderen", ofschoon "Vlaanderen" helemaal geen deelstaat is van België[8]. De auteurs hebben het ook over het feit dat bepaalde voorstellen (supra) "In strijd met de grondwet" opnieuw "de grenzen van Vlaanderen" verplaatsbaar maken. Hebben deze mensen de Grondwet al eens gelezen? Zoja, weten ze dan dat dit document enkel gewag maakt van het Vlaams Gewest en van de Vlaamse Gemeenschap? En beseffen ze, meer belangrijk, dat men krachtens art. 4 van de Belgische Grondwet weldegelijk de grenzen van taalgebieden kan wijzigen[9]? Niet dat we ervoor pleiten om dit te doen, maar de waarheid heeft ook haar rechten.

En wat te denken van dit citaat: "Franstaligen in België gaan ervan uit dat ze zomaar kunnen overschakelen van personenrechten naar territorialiteitsaanspraken, dat rechten van de persoon ertoe mogen of moeten leiden om grondgebied van de ene naar de andere deelstaat over te hevelen.".? Kan men met mensen die zulke grove veralgemeningen hanteren een ernstig gesprek aangaan? Het euvel dat deze lieden teistert is een verregaand hokjesdenken – ook al zullen ze dat zelf uiteraard in alle talen ontkennen – dat hen blind maakt voor de culturele verrijking van een meertalige democratie. Het gaat bovendien om veel meer dan België alleen, want met nationalisten valt gewoon geen democratisch (in tegenstelling tot diplomatiek) Europa op te bouwen. In die zin valt hun reactionair en neo-tribalistisch gedachtengoed, toegepast op globale schaal, zelfs een bedreiging voor de wereldvrede te noemen.

Conclusie: het gaat hier alweer om oude wijn in nieuwe vaten: België moet kapot ten gunste van een "Vlaamse" republiek, met Brussel als het kan en zonder Brussel als het moet. De groep waarschuwt ons overigens nog dat het niet aanvaarden van een autonomistische "staatshervorming" tot een "verdere radicalisering" (lees: tot meer autonomiestreven) zal leiden. Afgezien van de vraag wie zulk een chantage vandaag nog gelooft, gelet op het nog steeds zeer kleine aantal separatisten, moeten we, met andere woorden, een verdere afbraak van België en dus van onze meertalige democratie en unieke troeven binnen Europa toestaan om diezelfde afbraak te vermijden. Begrijpe wie kan! De Gravensteengroep heeft alvast haar naam niet gestolen: ze verspreidt inderdaad een ouderwets, neo-feodaal en onsamenhangend gedachtegoed…

[1] Men kan hier nog bij opmerken dat de verschillen tussen pakweg Portugezen en Finnen oneindig veel groter zijn dan die tussen Nederlands- en Franstaligen binnen België die (op het prinsbisdom Luik, d.i. het huidige Luik en Limburg die pas eind 18^de eeuw tot de Zuidelijke Nederlanden gingen behoren) al meer dan 600 jaar in een sociaal-economische eenheid leven.

[2] De auteurs spreken in dat verband over "onze tweeledige staat". Weten zij dan niet dat noch op institutioneel – er bestaan drie gewesten, drie gemeenschappen, tien provincies, 589 gemeenten – noch op taalkundig vlak is België "tweeledig" is samengesteld?

[3] Het feit dat de Senaat niet meer rechtstreeks verkiesbaar is – de Senatoren worden aangeduid door de deelstaatsparlementen –, is een aanfluiting van de democratie. De deelstaten worden overigens niet eens gelijk vertegenwoordigd. De Franstalige Senatoren worden oververtegenwoordigd, de Duitstaligen moeten het stellen met één enkele Senator. Kortom, de samenstelling zelf van deze Assemblée vloekt met zijn eigen logica. Het goedwerkende systeem van dubbele deliberatie, dat ons land sedert 1831 kent, en zorgt voor een grondiger reflectie over de wetten en de werking van onze instellingen wordt vervangen door een verkapt monocameralisme.

[4] Vandaag vallen verkiezingen voor de deelstatelijke en Europese verkiezingen samen.

[5] Getuige daarvan dit citaat: "De tweede valstrik bestaat erin, dat men verwarring zaait tussen economische en taalcriteria. Wat men op taalvlak vanuit de Vlaamse Rand bij Brussel zou willen aanhechten, blijkt dan toevallig ook juist de Brusselse economische ruimte te versterken." Is deze versterking dan niet goed voor alle gewesten, ook voor het Vlaamse?

[6] Arrest 90/94 van het Arbitragehof.

[7] Arrest 73/2003 van het Arbitragehof (thans Grondwettelijk Hof).

[8] Wel bestaan er krachtens de Grondwet een Vlaams Gewest en een Vlaamse Gemeenschap.

[9] Art. 4 Belg. GW, derde lid:"De grenzen van de vier taalgebieden kunnen niet worden gewijzigd of gecorrigeerd dan bij een wet, aangenomen met de meerderheid van de stemmen in elke taalgroep van elke Kamer, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elke taalgroep aanwezig is en voor zover het totaal van de ja-stemmen in beide taalgroepen twee derden van de uitgebrachte stemmen bereikt. De grenzen van de vier taalgebieden kunnen niet worden gewijzigd of gecorrigeerd dan bij een wet, aangenomen met de meerderheid van de stemmen in elke taalgroep van elke Kamer, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elke taalgroep aanwezig is en voor zover het totaal van de ja-stemmen in beide taalgroepen twee derden van de uitgebrachte stemmen bereikt."

maandag 20 oktober 2008

ARBEIDERS ALLER LANDEN, VERDEEL U?

Deze - nog steeds brandend actuele tekst - verscheen (in ingekorte versie) in "De Tijd" in de herfst van 2005

Onlangs (6 september jongstleden) verklaarde toekomstig sp.a-voorzitter Johan Vande Lanotte dat het nodig is om het Belgisch werkgelegenheidsbeleid te splitsen. De verschillen tussen de Vlaamse en de Waalse arbeidsmarkt zouden zo groot zijn, aldus de Heer Vande Lanotte, dat een regionalisering zich opdringt. Het plan werd door het Vlaams Belang –onder voorbehoud, wegens niet ver genoeg gaand[1]-, alvast enthousiast onthaald.

Allereerst dienen we ons af te vragen welke krachten om deze regionalisering vragen. Gaat zij uit van de bevolking, de werkgevers, de werknemers? Is zij het resultaat van een obscure “volksgeest” die de Belgische deelgebieden meer autonomie, zelfs soevereiniteit als lidstaten van de EU wenst te geven? Gaat het om een natuurlijke beweging die “artifiële” staten zoals België afbreekt ten gunste van zogezegd natuurlijke gehelen (Vlaanderen/Wallonië?)? Of is de splitsingswens een louter gevolg van de socialistische doctrine? De vraag om splitsing gaat alleszins niet uit van de bevolking. Belgen zijn wakkere burgers. Ze demonstreren voor loonsverhoging, tegen armoede, voor sociale gelijkheid, tegen milieuvervuiling en tegen racisme. Nergens vinden of vonden er echter massale betogingen plaats voor de splitsing van milieu, landbouw, buitenlandse handel, de sociale zekerheid enz. Er is geen maatschappelijk draagvlak voor zulke beslissingen. Dit wordt aangetoond door diverse opiniepeilingen, die aantonen dat de Belgen – in het Noorden en in het Zuiden- met een overgrote meerderheid het separatisme, en dus impliciet ook alle maatregelen die daar toe kunnen leiden, expliciet verwerpen. In het Noorden is er bovendien een belangrijke minderheid unitaristen en uniefederalisten[2] die, in tegenstelling tot een infieme groep separatisten, niet in het politieke debat betrokken wordt, wegens nauwelijks media aandacht. Ernstige wetenschappelijke studies tonen trouwens aan dat een wens tot verdere bevoegdheidherverdeling ten gunste van de deelgebieden geen verkiezingsthema is waarop stemmen gehaald worden, ook niet onder kiezers van radicaal-rechts[3]. Deze wens ligt, ten tweede, ook niet in de logica van een natuurlijke tegenbeweging tegen de toenemende globalisering en europeanisering. Er waren al nationalistische bewegingen in België toen er zelfs nog geen sprake was van Europese eenmaking. Het aanpassen van werkgelegenheid of andere bevoegdheden op maat van regio’s is dus geen tegenreactie op de groeiende beweging naar meer eenheid, zoals nationalisten vaak doen uitschijnen[4]. Gezien alle staten trouwens mensenwerk zijn, volstaat het de bewering als zouden er kunstmatige staten zijn af te doen als een contradictio in terminis[5]. Ligt de vraag tenslotte in de logica van het socialisme zelf dat deelgebieden meer autonomie moeten krijgen? Historisch gezien is het socialisme duidelijk een internationalistische beweging. Het wetenschappelijk socialisme herleidt de geschiedenis tot een strijd van klassen, niet van naties. Als antithese van de verdrukking van de arbeiders, wordt de centralisatie van alle middelen door de Staat geponeerd[6]. Volgens Lenin moest voor de overwinning van het kapitalisme de burgerij de binnenlandse markt in handen grijpen; voor hem zou de burgerij streven naar politiek verenigde territoria waar dezelfde taal gesproken wordt. Daar zou volgens hem de economische grondslag voor nationale bewegingen liggen, culminerend in de taalhomogene natiestaat [7]. Het spreekt vanzelf dat het socialisme hier tegen moet strijden. Het getuigt misschien op het eerste gezicht van een intellectuele oneerlijkheid om de huidige socialisten te taxeren op hun ideologie van decennia geleden, maar in elke ideologie blijven steeds grondkenmerken bewaard. Bij het liberalisme is er nog steeds het primaat van het vrij ondernemerschap en de individuele rechten, bij de Christen-democratie nog steeds de nadruk op verbondenheid. In België geldt deze solidariteit blijkbaar alleen tot aan de taalgrens. In Duitsland pleit de Kanselierskandidate (CDU) A. Merkel voor méér eenheid en solidariteit tussen het rijkere Westen en het armere Oosten. Zowel het Verdrag van Rome van 1957, dat de basisakte was van de latere Europese Unie, als het voorstel tot Europese Grondwet bundelen veel van deze Verlichte ideeën. Ze bevestigen deze solidaire/internationalistische kenmerken: de Unie moet streven naar een harmonisatie van alle regio’s en staten[8]. Het splitsen van het Belgisch werkgelegenheidsbeleid is hiermee uiteraard in manifeste tegenspraak. Aangezien de eis van Vande Lanotte aan geen enkele van de bovenstaande criteria beantwoordt, maakt ze deel uit van een agenda van een andere ideologie: die van het nationalisme.

Het nationalisme[9] is een ideologie, ruimer een vorm van politieke bedrijvigheid, die eigen parlementen, wetten en instellingen wenst voor een afgebakend territorium met een herkenbare bevolkingsgroep. In minimale vorm wordt er naar (culturele) bescherming en/of een zekere mate van zelfbestuur gestreefd. In haar uiterste vorm kan deze ideologie de secessie van een bestaande staat eisen. Imperialisme vormt er vrijwel altijd een onderdeel van. In België vertaalt dit zich bijvoorbeeld in de aanhechting van Brussel bij een onafhankelijk Vlaanderen of Wallonië. Nationalisme staat haaks op alle internationalistische bewegingen (socialisme, ecologisme, liberalisme, Christen-democratie). Men kan van elke aardbewoner proberen een goede socialist of liberaal te maken, maar niet een goede Vlaming, Tsjech, Duitser enz[10]. Natuurlijk kan men er wel naar streven bevolkingsgroepen te verenigen. De activiteit die erop gericht is om binnen België Franstaligen, Nederlandstaligen en Duitstaligen te verenigen is positief en toekomstgericht. Ze stemt bovendien overeen met de Europese eenmakingsgedachte. De hoger aangehaalde anti-internationalistische component van nationalisme bestaat er in dat men staten opricht om wille van kenmerken die buiten de menselijke wil liggen (zoals moedertaal[11]). Nationalisten zullen natuurlijk argumenteren dat Belgischgezinden aan net dezelfde activiteit doen als zij. Dat is echter manifest onwaar. Pleiten voor een unitair of uniefederalistisch België is geen nationalistische daad. Het categoriseert geen mensen op basis van niet-gekozen kenmerken, integendeel. Bovendien is een eengemaakt België een stap naar een eengemaakt Europa. Geen Europa van soevereine staten, maar een (hybride) staat waarin honderden taalgroepen samenleven, met een interpersonele solidariteit op een zo groot mogelijke schaal. Vlaams- (of Waals-) nationalisten pleiten overigens nu reeds voor een eigen sociale zekerheid en justitie in België, waarom zouden ze dan Europese, meertalige wetten aanvaarden? In de huidige geglobaliseerde wereld is nationalistische activiteit een levend anachronisme, dat voortteert op rancunes en collectieve grootheidswaan[12]. Ze ligt mede aan de basis van racisme, fascisme en militarisme, die overigens nooit in meertalige vorm voorkomen.

De pleitbezorger bij uitstek hiervan bij ons is het Vlaams Belang. De voorganger[13] van deze partij is opgericht ter wille van de realisatie van Vlaamse onafhankelijkheid: het is haar ultima ratio. De splitsing van het werkgelegenheidsbeleid is prioritair voor deze partij[14]. Ze vormt een cruciale stap naar de oprichting van de soevereine republiek Vlaanderen. Vraag is nu of een splitsing van de Belgische werkgelegenheid wenselijk, logisch en noodzakelijk is. Bovendien dienen we de gevolgen ervan voor elke Belg te kennen, we leven per slot van rekening in een rechtsstaat. Twee tegengestelde wereldbeelden staan hier tegenover elkaar: het ene is dat van de interculturele verwevenheid tussen taalgroepen, staten en continenten. Montesquieu met name merkte het in zijn Pensées (medio 18de eeuw) al op : Les choses sont telles en Europe que tous les États dépendent les uns des autres. La France a besoin de l'opulence de la Pologne et le la Moscovie, comme la Guyenne a besoin de la Bretagne et la Bretagne, de l'Anjou. L'Europe est un État composé de plusieurs provinces[15]. De man die de moderne politieke gedachte met zijn theorie over de scheiding der machten eindeloos beïnvloed heeft, was géén pleitbezorger van etnische soevereiniteit. Europa of, ruimer, de wereld, vormt een contactzone van meerdere culturen en streken die onvoorwaardelijk interdependent zijn. De hedendaagse filosoof Tom Nairn beschouwt de moderne, hybride samenleving -de aanvaarding van onherroepelijke vermenging als uitgangspunt in plaats van een probleem[16]. De steeds meer verweven samenlevingen binnen en tussen staten zijn met andere woorden een vertrekpunt voor het toekomstig kosmopolitisme dat de individuele vrijheid bevestigt. Willen we elkaar als mensen leren kennen, en niet als Vlamingen of Walen, moeten we bereid zijn ter wille van de humaniteit zelf minstens binnen een cultureel gedifferentieerde staat samen te leven. Deze taalverschillen zijn trouwens slechts een onderdeel van het raderwerk waarbinnen we dagelijks functioneren.

Op basis van cultuur naties bouwen –en bevoegdheden geven aan zogenaamd homogene gebieden- schijnt irrealistisch en onwenselijk omwille van twee redenen.

Allereerst omdat het begrip cultuur complexer is dan de nationalistische visie. Het is eigenlijk een grote pyramide met aan de top de menselijke beschavingscultuur die zich vertakt in onder andere de Westerse cultuur, dan bijv. de Europese cultuur, dan bijv. de Belgische cultuur, dan bijvoorbeeld de Nederlandstalige cultuur van België, dan bijvoorbeeld de Vlaamse, Antwerpse of Brabantse cultuur en dan weer bijvoorbeeld de Brusselse, Mechelse of Kampenhoutse cultuur. In elke (sub)cultuur zijn er bovendien dan nog eens evenwijdige culturele strata in bepaalde sectoren: de bedrijfscultuur, de mannencultuur, de literatuur, de cinema, de bejaardencultuur etc. Voor nationalisten daarentegen bestaat er één enkele cultuur die de bakermat is waarop politieke besluitvorming gegrond is: de eigen cultuur in de enge zin, afgebakend door religie, geschiedenis of –in België- door taal. Dit denken vertaalt zich anamorf in de politieke besluitvormingsstructuren, in de eigen parlementen en partijen, maar ook in het gangbare vocabularium. Vande Lanotte spreekt niet over een verdeling van bevoegdheden tussen willekeurige gebieden die verschillend zijn. Niet tussen stad en platteland, tussen provincies of steden, tussen metropolen en gemeenten, tussen kantons enz. Hij spreekt over een herverdeling van het werkgelegenheidsbeleid tussen gewesten, wier bestaansreden (op Brussel na) gegrond is op een taalgrens. Taal is immers tot op zekere hoogte drager van cultuur, maar is geen drager van economie, of andere ontalige bevoegdheden. Het bestaan van het Brussels, tweetalig Gewest is het levende bewijs dat de staatshervorming door haar inwerkingtreding trouwens al haar foutief paradigma (indeling in taalgebieden) toegaf. Kortom, om te schematiseren grijpen nationalisten terug naar een biculturele en simplistische hallucinatie: België bestaat louter uit een Vlaanderen en een Wallonië, of om het met de woorden van de Minister zelf te zeggen: “Een werkloze uit bijvoorbeeld La Louvière kan je niet vergelijken met een werkloze uit pakweg Roeselare”. Is een werkloze uit het rijkere Zuid-Brabant dan ook niet te vergelijken met één uit Henegouwen? Is een Antwerpse havenarbeider zonder werk dan wel te vergelijken met iemand die ontslagen is bij Ford of Philips in Hasselt?

Ten tweede is de autonomistische gedachte een onmogelijkheid die wellicht onvermijdelijk tot catastrofes leidt. Mag elk land zomaar kernwapens bezitten, walvissen doden, oorlogen uitlokken of petroleum opeisen? Wat is het criterium voor de inbeslagname van aardse rijkdommen of nationalistische prerogatieven? In de hypothese dat het taal is, is de conclusie eenvoudig. Indien elk taalgebonden gebied zélf soevereiniteit nastreeft zijn er minstens 5000 staten op de wereld. In Europa zélf zijn er trouwens maar twee totaal eentalige staten (Ijsland en Portugal). Indien men alle taalregio’s soevereiniteit verleent, heeft de wereld geen toekomst meer. De natuurlijke hulpbronnen, vandaag al schaars, zullen zo binnen 100 jaar uitgeput zijn[17], om nog maar te zwijgen van wat er worden moet van de zwaarbeproefde, mondiale veiligheid. Immers, indien iedere staat van de 5000 dan zou doen wat hij wil, zou het terrorisme welig tieren. De internationale handel zou er ook ernstig door bemoeilijkt worden, om nog maar te zwijgen van het oorlogsgevaar dat drastisch zou verhoogd worden. Indien men werkgelegenheid splitst omdat men eenzijdig overtuigd is van de onoverbrugbare tweeledigheid van België dient men met een haarscherpe consequentie de (verwrongen) redenering door te trekken. Op Belgisch niveau betekent dit de volledige splitsing van het land, op Europees en mondiaal niveau de totale balkanisering. Men kan niét pleiten tegen meertalige Belgische mechanismen, partijen en structuren, maar voor Europese partijen en een sociaal of rechtvaardig Europa. Er zijn overal verschillen, en zelfs indien de verschillen tussen Noord en Zuid in België werkelijk zo groot zijn dan moet er net méér solidariteit en eenheid zijn, niet minder. Enkel door een grotere harmonisering kan iedere Belg en elke Europeaan genieten van dezelfde kans op werkgelegenheid, minder armoede, minder sociaal onrecht enz.

Er is de wereld van de structurele onwaarheden en die van de realiteit. Staten en deelgebieden zijn ficties, enkel mensen bestaan. En gezien zoveel mogelijk mensen recht hebben op solidariteit heeft België en a fortiori de Europese Unie méér bestaansrecht dan een onafhankelijk Vlaanderen of Wallonië. Elke andere, efemere redenering is niet alleen asociaal, maar tevens ondemocratisch. Het vooraf afwijzen van de democratische dialoog met anderen, anderstaligen, kleurlingen, moslims enz. getuigt van een minachting voor andere mensen. Zodus dient de wil van de volledige bevolking te primeren op de wil van deelstaten. Geen staten moeten in dialoog treden, maar wel mensen. Dat gebeurt in parlementen die democratisch verkozen zijn door de bevolking. Niet door onverkozen schemerorganen zoals de “overlegcomités”. Bovendien leidt het illusoire, tweeledige tot een irrealistische gedachte. Immers, indien werkgelegenheid, net als zovele andere bevoegdheden gesplitst wordt op taalbasis, moet men ten eerste concluderen dat eentalige partijen, decreten enz. béter zijn dan meertalige. Niet rechtvaardiger of ethischer. Ten tweede volgt hieruit dat men de grote problemen van onze tijd zogezegd kan aanpakken door op mondiaal vlak te strijden met eentalige organisaties. Het is uiteraard onzinnig om met Vlaamse, of Waalse vakbonden te strijden tegen mondiaal (meertalig) onrecht. Past de politiek zich niet aan de dimensies (België, Europa, de wereld) aan waar de burgers inspraak in verdienen, valt ze buiten een democratisch kader. Immers, de wereld gaat niet kleiner worden na Vlaamse onafhankelijkheid, wel integendeel. Concreet betekent dit: meertalige Belgische en Europese partijen en parlementen creëren. Als het tweede kan, is het eerste uiteraard ook mogelijk. Hoeveel betekent een Europa van tientallen staten met vijf miljoen inwoners op mondiaal vlak tegenover vele niet-Europese staten met tientallen of honderden miljoenen inwoners. . Stel je trouwens eens voor dat iedere staat dan een ambassade zou hebben in een ander land: het zou uit zichzelf een migratiegolf opwekken[18].

De reden dat het nationalisme de Belgische politiek op alle vlakken domineert is te herleiden tot de diffusie van het Vlaams-nationalisme enerzijds en synergetische krachten anderzijds. Langs de ene zijde diffusie van het gedachtengoed van de Volksunie (en in mindere mate of als tegenreactie ook van het FDF of het RW) die in de jaren 60 van de 20^ste eeuw gebruik maakten van bestaande problemen om hun achterban te verruimen en steeds meer politici en bestaande partijen in hun kielzog mee te trekken. Synergie omdat in deze periode de zware steenkool- en metaalindustrie in het Zuiden ten onder ging, daarbij een vacuüm achterlatend dat in vele streken (Luik, Henegouwen, maar later ook Limburg) nog steeds niet volledig ingevuld is. Op dit economisch feit plaatste zich de revolutionaire beweging van mei '68, die in België al gauw door nationalistische krachten, die decennialang gesluimerd hadden, werd gerecupereerd. Deze nationalistische krachten werden versterkt door een grote groep van opportunistische politici die in de opdeling van België een interessante mogelijkheid tot geldgewin ontwaarden. Immers, het is financieel voordeliger voor een partij om méér ministers en parlementariërs aan te stellen. Een decennium later waren er door de aanhoudende splitsingen geen nationale partijen meer en werden alle structuren gebogen naar de eisen van een minderheid van taalnationalisten. Op die manier werd het Belgisch politiek én economisch systeem langzaam ontrafeld. Immers, hoe meer men splitst, hoe meer verschillen men creëert en vice versa.

Tot slot nog enige bedenkingen bij deze nationalistische agitatie op Belgisch vlak. We merkten reeds op dat de sp.a meegaat in de logica van het Vlaams Belang. Degenen die vreemdelingen wegsturen, bewaren de autochtonen volgens deze partij van de multicriminele tijdbom. Degenen die ze hier willen houden, doen de grootsteden zogezegd verrotten en zorgen voor etnische rellen en chaos. De verbreker van eenheid en solidariteit is met andere woorden de vredelievende bestuurder. Dat is precies wat Vande Lanotte, Dewael, Leterme, enz. beweren met betrekking tot de Franstalige Belgen. “Als ieder zijn eigen beleid voert, zal het beter gaan”. De prijs voor deze politieke absurditeiten bij de burger is niettemin enorm. Het Belgisch sociaal model wordt door een splitsing van de werkgelegenheid ontrafeld. De huidige complexe situatie wordt nog verergerd. Bovendien komt de nationale/federale, sociale en dus meertalige dialoog (wet van 1968 op de CAO’s) rechtstreeks onder druk te staan[19]. Tenslotte worden de vakbonden op termijn uiteengerukt, en komt de solidariteit tussen de Belgische arbeiders op de helling gezet. Dat het Belgisch sociaal model beëeindigd wordt door zulke maatregel, ontkende Van de Lanotte overigens niet[20] Deze volgende stap in de infernale cirkel van defederaliseringen die eenzijde verschillen scheppen en uitvergroten tast tenslotte de fundamenten zelf van de Belgische staat aan. Zoals X. Verboven (ABVV) stelde, wordt de federale sociale zekerheid op die manier onvermijdelijk opgeblazen. Een sociale zekerheid die Bert Anciaux, lid van Spirit, de kartelpartner van de sp.a nota bene wil uitbreiden op Europees vlak[21].

Toch hoeft het niet zover te komen. Natuurlijk zijn er verschillen. Democratie en goed bestuur vergen het erkennen van deze, niet het negeren. Zo kunnen de gewesten perfect binnen een unitaire staat vervangen worden door de negen provincies[22]. De nationale politiek wordt zo multipolair gedecentraliseerd op basis van de provincies en op basis van de drie gemeenschappen, bevoegd voor taal, cultuur, onderwijs en media met concurrerende nationale bevoegdheid). De eenheid van de wetgeving, die zo al erg complex is, wordt hersteld. Kaderwetten laten aan iedere provincie toe om haar eigen beleid te voeren in wel afgelijnde domeinen. Dit voorgesteld meerledig beleid is oneindig veel diverser, toekomstgerichter en efficiënter dan de huidige neocentralistische en de facto tweeledige structuur Vlaanderen-Wallonië. In Nederland werkt een gelijkaardig systeem van provinciale decentralisatie reeds decennia. In het meertalige Zuid-Afrika heeft men het net ingevoerd. Wordt ons door Vlaams-nationalisten niet gezegd dat we méér naar gelijktalige gebieden moeten kijken?

Solidariteit en eenheid in verscheidenheid binnen de Belgische microkosmos is noodzakelijk. België bestaat uit burgers, niet uit zielloze sub-staten waar enkel een infieme minderheid van de bevolking affiniteit mee heeft en die hun bestaansreden ontlenen aan de Grondwet van de staat die ze wensen te vernietigen. Een eengemaakte economische politiek zorgt voor een gezond evenwicht, meer rendement, meer kansen voor iedereen en uiteindelijk ook minder verschillen. Het alternatief is ongewenst en uitermate asociaal en dus wat Vande Lanotte betreft anti-socialistisch. De arbeiders en burgers hebben geen taalpartijen of regio’s nodig om zich te verenigen, integendeel.

[1] “Wij roepen dus: hoera, Johan! Maar wij hebben ook vragen bij het nummertje van Tita tovenaar. Zo verklaart de minister dat hij de regionalisering van het tewerkstellingsbeleid wil “omdat het moet”. Waarom, zegt hij er niet bij. Over de ziekteverzekering zegt hij “dat hij eerst overtuigd wil worden”. Opnieuw: waarom? Omdat tewerkstelling de gewone mensen raakt, Johan? Raakt ziekteverzekering de mensen niet?” zie “Actueel/Johan De Mosselman”, www.vlaamsbelang.be, onder “actueel”, 7.9.2005.

[2] J. BILLIET et al., De communautaire items, De opinie van de Vlamingen in 1999 over de staatsstructuur en hun (etno)territoriale identiteit , Leuven, 1999, p. 8.

[3] De opkomst van extreem-rechts is een Europees fenomeen, waar al onze buurlanden mee te kampen hebben, zie de uitslagen van de Fortuynisten in Nederland, het FN in Frankrijk, of van de NPD in Duitsland. Citeren we in dat verband Herman Van Rompuy (CD&V): “"Van het gevoel van verlatenheid maakt extreem-rechts misbruik. De vijanden zijn dan dé Walen, dé vreemdelingen, dé overheid. Extreem-rechts is niet alleen een politiek verschijnsel, het is ook een beschavingsverschijnsel.", in De Standaard, 14.09.2004.

[4] Sommigen gaan niet zover en zien de reflex naar culturele eigenheid, veruitwendigd door politieke autonomie, eerder als complementair met (dan een reactie op) de besluitvorming op een hoger (Europees) niveau, zie bijvoorbeeld STORME, M. “De Geworteld en gelaagd: Over identiteit, welvaart, solidariteit, zingeving en democratie”, in Secessie, kwartaalblad voor secessie en directe democratie, januari-maart 2003, p. 21-34. De auteur weet laat echter uitschijnen dat het om een Europa van soevereine staten zal gaan. Een antwoord op hoe zwakkere regio’s zich dan moeten beschermen tegen het zelfbeschikkingsrecht van de rijkere gebieden wordt niet geformuleerd.

[5] Hier wordt dieper op ingegaan in een artikel uit UNITAS, tijdschrift van de studiedienst van de Belgische Unie, mei 2005, p. 1-8.

[6] Zie onder andere H. GORTER (s.d.) K. MARX en F. ENGELS, Communistisch Manifest, Brussel 1848, p. 25. Zij pleitten voor voor het opheffen van verschillen tussen stad en platteland (lees: tussen regio’s) en centralisatie van alle middelen (transport, krediet, arbeidsmiddelen etc.) naar één centraal punt. De auteurs bevestigen ook dat hun streven internationalistisch is: “Dat de heersende klassen sidderen voor een communistische revolutie! De proletariërs hebben daarbij niets te verliezen dan hun ketenen. Zij hebben een wereld te winnen.PROLETARIËRS ALLER LANDEN, VERENIGT U!” (Op., Cit., p. 18). De BWP, later BSP nam dit trouwens tot na WO II aan, zie bijvoorbeeld het socialistisch partijprogramma van 1894 dat stelde in haar “verklaring van beginselen” onder 7.3: “dat de socialisten aller landen solidair moeten zijn, want de ontvoogding der arbeiders is geen nationaal, maar een internationaal werk”, cf. Programma Belgische Werklieden-Partij, aangenomen door het buitengewoon Congres van de 15^de juli 1894 te Brussel, Gent, 1902, p. 2. Tot aan de balkanisering onder druk van decennialange nationalistische activiteit (1978) van de BSP-PSB bleef de partij dit unitaire standpunt aanhangen, daarna werd met de Gewest- en Gemeenschapsvorming (bijz. Wet tot hervorming der instellingen, 8 augustus 1980). Op het SP-Toekomstcongres in 1998 werd niet gepleit voor een splitsing van werkgelegenheid. Ook punt 566 van het Vlaams programma, p. 76 (2004) van de sp.a maakt slechts gewag van “verdere stappen” aangaande het tewerkstellingsbeleid. Op wat stemt de kiezer in feite wanneer deze ingrijpende beslissingen impulsief door een partijbureau of na nachtelijke onderhandelingen (zie bijvoorbeeld Lambermont/Lombard in 2000) worden aangenomen? Bovendien ontbreekt in de openbare media, die toch alle filosofische/ideologische ideeën zendtijd moet verschaffen elke tegenkanting...

[7] LENIN, V. I., Over het recht der naties op zelfbeschikking, Moskou, 1966 (heruitg.), p. 8-9.

[8] Art. III-lid 220 Voorstel tot EU-Grondwet : « Teneinde de harmonische ontwikkeling van de Unie in haar geheel te bevorderen, ontwikkelt en vervolgt de Unie haar optreden ter versterking van de economische, sociale en territoriale samenhang.” Ook in het verdrag van Rome (1958), art. 2 is deze notie opgenomen. Beide verdragen zijn door alle partijen in België, uitgezonderd het Vlaams Belang, geratificeerd.

[9] Er zijn twee stadia theoretisch denkbaar: het culturele en het politieke stadium. Met het culturele (vaderlandslievendheid) is op zich niets mis. Pas wanneer het omslaat naar politieke activiteit en wanneer er in de naam van zogenaamd homogene gebieden beslissingen worden genomen, loopt het fout. Het Vlaams-nationalisme bevindt zich in het tweede stadium.

[10] Er zijn twee stadia theoretisch denkbaar: het culturele en het politieke stadium. Met het culturele (vaderlandslievendheid) is op zich niets mis. Pas wanneer het omslaat naar politieke activiteit en wanneer er in de naam van zogenaamd homogene gebieden beslissingen worden genomen, loopt het fout. Het Vlaams-nationalisme bevindt zich in het tweede stadium.

[11] Feitelijk zijn er drie vormen van separatisme: etnisch, sociaal en territoriaal. Etnisch separatisme is hetgeen we kennen van het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Sociaal separatisme is de wens om klassen van elkaar gescheiden te houden of, de wens om klassen te bestrijden. Territoriaal separatisme is de vraag naar soevereiniteit van een bestaande staat.

[12] Dit geldt niet voor sommige separatistische bewegingen zoals in Oost-Timor, wanneer volkeren bloedig onderdrukt worden, is het uiteraard nodig zich tegen de bezetter te verweren en af te scheiden. Daarom is evenwel “afscheiding” an sich nog niet goed.

[13] Het op 9.11.2004 voor racisme veroordeelde Vlaams Belang.

[14] Zie : Vlaams Belang, programmaboek 2004, p. 18.

[15] C.LARRERE en F.WEIL, Oeuvres complètes de Montesquieu, t.2, Oxford, The Voltaire Foundation, 2000, chap.XVIII (Pensée n° 318), p.360.

[16] Zoals geciteerd door N. ASCHERSCHON, “Voorbij het multiculturalisme”, De Standaard, 4/5.09.2004, p. 22-23.

[17] R. DUNCAN en W. YOUNGQUIST toonden aan dat in de huidige situatie (42 olieproducerende staten) het piekmoment van de olieproductie al ligt in het eerste decennium van de 21^ste eeuw. Tegen 2040 zou de huidige productie met 50% afgenomen zijn. Zie van deze auteurs de presentatie: ‘The World petroleum life cycle’, Los Angeles, 1998.

[18] Het Vlaams Belang is een partij die pleit voor een taalhomogeen Vlaanderen, zijn zij dan ook voor 5000 eentalige staten, met elk een ambassade in alle andere landen? Per land van enkele miljoenen inwoners komen er dan ambassades, laten we zeggen bemand met 20 man. Dat zijn honderdduizend immigranten extra. Het VB is dus de grootste pro-immigratie partij, als ze consequent zijn.

[19] Voor een uitvoerige studie van de gevolgen van de splitsing van werkgelegenheid, zie M. DUBRULLE, P. DE GROOTE et al., « de werkgelegenheid splitsen », Barsten in België/Demain le séparatisme?, mei 2003, p. 8.

[20] De Zevende Dag, VRT, 11.09.2005.

[21] ‘Onze sociale zekerheid is een van de knapste sociale stelsels. Het moet de ambitie zijn om het ooit te kunnen exporteren naar een Europees niveau’, zie De verrijkte samenleving,ideeën voor een actieve cultuurstaat, Leuven, 2002.

[22] Waarbij het relatief homogene Brabant weer tot één provincie wordt herenigd.

zondag 19 oktober 2008

EEN LEZENSWAARDIG BERICHT!

Tegen de splitsing van het amateurvoetbal

9/10/2008

Guy Vanhengel

De Brusselse minister Guy Vanhengel is het helemaal niet eens met de splitsing van het Belgische amateurvoetbal die de Belgische voetbalbond overweegt. Hij is vooral zeer ongerust over de sportieve, culturele en financiële gevolgen die een dergelijk voornemen zouden kunnen hebben voor de Brusselse clubs.

«De Brusselse clubs willen niet kiezen tussen Franstalige en Nederlandse liga's. Dat is normaal. Sport is universeel. In Brussel is het ideaal om mensen van diverse taalgroepen en culturele achtergronden samen te brengen. Bovendien vind ik het niet aan de politieke wereld om van de sportwereld te verlangen dat die zich aanpast aan hen. Nee, het is net omgekeerd. De politieke wereld moet zijn best doen om de sportwereld te ondersteunen. »

Sommige voetbalclubs overwegen toch om in te gaan op de chantage van Bert Anciaux omdat hij geld belooft. Vanhengel raadt hen toch aan om goed te bekijken wat het Brussels Gewest en de gemeenten voor hen kunnen betekenen alvorens een beslissing te nemen.

Volgens Vanhengel lieten de Vlaamse en Franstalige Gemeenschap tot nog toe na om in de sportinfrastructuur van het Brussels Gewest te investeren. « Het Brussels Gewest zelf zal deze legislatuur bijna 25 miljoen euro geïnvesteerd hebben. Bovendien zijn er 26 kunstgraspleinen aangelegd. Nu Anciaux zwaait met 1,5 miljoen euro, moeten de sportclubs eens goed kijken wie hun belangen werkelijk dient.»

Op donderdag 9 oktober is er een bijeenkomst samen met de Brusselse « Entente » met haar 44 clubs om de huidige situatie te analyseren en een andere toekomst te bekijken voor het voetbal in het Gewest.

Na deze vergadering zullen de ministers, de Brusselse « Entente » en haar 44 voetbalclubs een reeks eisen uitspreken die gericht zijn op het behoud van de kosmopolitische en culturele eigenheid van Brussel.

lees ook een vroegere reactie van Guy Vanhengel : "Is het toeval dat de enige sportploegen waarvan de Federatie nog nationaal is, naar Peking gaan?"

dinsdag 14 oktober 2008

VOOR EEN VERNIEUWD BELGIË

VOOR EEN VERNIEUWD BELGIË

Deze tekst is een niet-partijgebonden manifest.

Dit manifest verscheen voor de verkiezingen in De Standaard en is nog steeds brandend actueel en ondertekenbaar, klik hier

Volgens de nationalisten zijn de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië al meteen een reden tot splitsing van het land. Dat er verschillen bestaan tussen de Belgische gewesten klopt en is normaal. Er bestaan ook verschillen tussen Limburg en Antwerpen. In alle staten zijn er trouwens gelijkaardige divergenties tussen streken - denken we maar aan één significant voorbeeld: Noord- en Zuid-Italië. Moeten alle Europese landen, behalve het eentalige IJsland en Portugal, dan ook maar desintegreren?

De vlag van de Brabantse Revolutie in 1789

Het is een intellectuele dwaling om, zoals de nationalisten dat doen, alle verschillen te benaderen vanuit een exclusief Vlaams-Waalse invalshoek. Die dient om de burger de realiteit vanuit een nationalistische bril te doen zien. Wanneer men de beleidsdomeinen uitsplitst op subregionaal niveau blijkt dat een aantal Franstalige provincies eerder aanleunt bij het Vlaams dan bij het Waals gemiddelde. Bovendien zwijgt men in alle talen over politieke breuklijnen binnen het Vlaams Gewest, alsof de Antwerpse grootstad hetzelfde beleid zou nodig hebben als de landelijke Westhoek.

Omgaan met verschillen is de bestaansreden van een democratie. Het is veel verrijkender om meer dan één kijk op hetzelfde probleem te hebben en vervolgens naar democratische akkoorden te zoeken. De vicieuze cirkel is bekend: hoe meer men splitst, hoe meer verschillen men creëert en vice versa. De voorgestelde uitbouw van de confederale structuren zal die nefaste dynamiek uiteraard versterken. Wie bekommerd is om zijn medemens, maakt andere keuzes.

Dan geldt dat hoe groter de kloof is tussen deelgebieden, hoe hoger de nood wordt aan meer federaal gecontroleerde solidariteit. Die brede harmonisering staat trouwens ingeschreven in het Verdrag van Rome (1957), dat aan de basis van de Europese Unie ligt. Nochtans zeggen de nationalisten dat uitgerekend het meertalige Brussel een grote toekomst tegemoet gaat, als het tenminste de contraproductieve interne bestuursgrenzen opheft. Daar kan dat dus vreemd genoeg wel.

Inzake gezondheidsbeleid stelt men voor in het Brussels Gewest beide gemeenschappen autonoom te laten optreden. Gaat men pleiten voor een subnationaliteit? Wat zal de EU, die alleen staten erkent, daarvan vinden? De nationalisten wensen Brussel onder voogdij te plaatsen van de twee grote deelstaten. Wie had het weer over Franstalig imperialisme? De nationalisten kiezen voor een multiculturele Europese Unie, terwijl de Belgische meertalige samenleving maar moet barsten. Zijn zij voorstander van een Europa dat bestaat uit 400 onafhankelijke taalregio's of vinden ze gewoon dat meertalige gehelen niet democratisch kunnen functioneren? Wat ook hun optie is, ze moeten alvast zeker de EU opdoeken.

Dat de deelstaten meer fiscale slagkracht zouden nodig hebben is een opmerkelijke stellingname, te meer omdat de kabinetschef van de premier nog maar net heeft geoordeeld dat de deelstaten al te veel geld krijgen en de federale staat te weinig. De achteruitgang van Justitie, de verwaarlozing van de openbare diensten zoals de brandweer zijn daarvan sprekende bewijzen.

Met de responsabilisering waarvoor de nationalisten pleiten, doelen ze eigenlijk op machtsuitbreiding van de gemeenschappen, zonder democratische controle van de staat, die net als het algemeen belang een louter ceremoniële functie toebedeeld krijgt. Een belangrijke reden voor deze hervorming zou zijn dat de deelstaten zich nu niet moeten verantwoorden voor hun kiezerskorps, gelet op het federale karakter van hun dotaties. Een rationele geest zou dan pleiten voor nationale partijen en één federale kieskring. De eersten die dit pleidooi zouden moeten toejuichen zijn overigens voornoemde nationalisten. De zogenaamde ondoorzichtigheid van de transfers die ze aanklagen kan immers alleen maar bestaan door een gesplitst kiessysteem dat ervoor zorgt dat politici van het ene deel van het land geen verantwoording dienen af te leggen aan de bevolking van het andere landsdeel.

Het transferplaatje van de nationalisten is tweeledig gekleurd. Over de geldstromen naar het Brussels Gewest, over die tussen provincies, rijken en armen, mannen en vrouwen of tussen stad en platteland wordt met geen woord gerept. Het voorstel van de nationalisten om de solidariteit tussen de Belgische burgers te vervangen door een solidariteit tussen deelstaten kadert in een gezagslogica. De rijkere regio kan immers, vanuit haar actuele machtspositie, steeds weer bepalen hoe 'solidair' ze zal zijn.

Solidariteit wordt dus onderhandeld. Er is geen federale controle meer. De parlementaire democratie wordt gekortwiekt, het veelbesproken democratisch deficit zal toenemen. De rijkere deelstaat zal in staat zijn om chantage te plegen door bijvoorbeeld ermee te dreigen de geldkraan toe te draaien als de andere partner zijn politiek niet wenst te volgen. De welvaart bewaren door het zwakkere zuiden af te stoten is een uiterst kortzichtige en zelfs asociale stellingname.

Zal ,,Vlaanderen'' een betere rechtsbedeling garanderen? Lijkt een defederalisering van Justitie niet eerder op een nodeloze versnippering van krachten en een uitholling van de fundamentele rechtsgelijkheid tussen de Belgische burgers? Gaan we meer middelen hebben wanneer overheidsbudgetten gesplitst worden? Hoe zullen een gesplitste arbeidsmarktpolitiek, gesplitste loononderhandelingen en dergelijke de solidariteit tussen mensen versterken? En waarom zouden de deelstaten een beter beleid voeren? De catastrofale toestand van onder meer het 'Vlaamse' milieu, erkend op internationaal niveau, is in elk geval geen toonbeeld van goed bestuur. Het voorgestelde Vlaamse beleid is gewoonweg niet aantoonbaar beter, socialer of ethischer. De enige 'verdienste' van dat beleid zal zijn dat het zogezegd eigen is.

De manier waarop men deze zoveelste staatshervorming wil realiseren is trouwens allesbehalve democratisch, aangezien ze een oproep bevat aan de Vlaamse partijen om niet in een regering te stappen als aan de radicale eisen van de nationalisten niet voldaan wordt. Over de verpletterende meerderheid van de mensen die geen splitsing van het land wil, wordt blindelings heen gewalst. Het is voorts hallucinant dat mensen die als intellectueel wensen beschouwd te worden enerzijds pleiten voor een opsplitsing van België in twee volledig soevereine (deel)staten en anderzijds zeggen dat een status-quo de snelste weg tot separatisme is. Men moet dus, volgens de nationalisten, kiezen voor secessie om separatisme tegen te gaan. Immobilisme is natuurlijk niet gewenst. Het federale niveau mag integendeel niet langer aan de gratie van dubieuze mechanismen overgeleverd zijn. Denken we maar aan samenwerkingsakkoorden die gesloten worden in overlegcomités die zich geruisloos onttrekken aan de parlementaire democratie.

Het taalregionalistisch verhaal is door de feiten achterhaald. Steeds meer politici en zeker burgers slopen voor het eerst in decennia openlijk nationalistische taboes en willen een versterkt België. Zij die de Belgische meertalige democratie verdedigen binnen grotere meertalige cirkels zijn de ware vooruitstrevenden, Europees denkenden en, zelfs, de enige échte Vlaamsgezinden. Het beogen van een versnippering van de Zuidelijke Nederlanden is immers niet alleen bijzonder naïef maar speelt bovenal het imperialisme van de grote staten in de kaart. Willen voorgaande nationalisten soms een Franse staat aan de grenzen van Vlaanderen waardoor de gerechtvaardigde strijd voor het behoud van het Nederlands volledig in het gedrang komt? Willen zij dat Brussel en zijn Rand worden gereduceerd tot een Frans departement in de onzekere veronderstelling dat ze deze status wordt toebedeeld?

We weten dat ons democratisch pleidooi op hevige weerstand zal stuiten van taalregionalisten en nationalisten, zowel ten noorden als ten zuiden van de taalgrens. De tijd is niettemin rijp voor een nieuw meertalig denken gebaseerd op taalneutrale solidariteit. Het zou goed zijn het volledige politieke denken eindelijk te democratiseren door definitief afstand te nemen van de irrationele, tweeledige en gevaarlijke taallogica.

DE ONDERTEKENAARS

Frederick Abeloos
Christian Absil
Michel Ancora
Timothy Anthonis
Peter Algoet
Bernadette Ancion
Rob Anthonissen
Joël Arens
Jean-Pierre Arnolds
Prof. Paul Aron
Robert Avonds
Liliane Azou
Philippe Bachès
Gael Baert
Dirk Baert
Dominique Baeyens
Philippe Baeyens
Astrid Bammens
Patrick Bancu
Louis Banneux
Xavier Bara
Jan-Willem Barbier
Benno Barnard
Jean Bartholomé
Marcel Bas
Guy Bastiaenssen
Julos Beaucarne
Joseph Beaufays
Daniel Beauvois
Lorena Beeckmans
Arno Bellengé
Sabrina Benoit
Joris Bens
Thijs Bernolet
Bruno Berruyer
Frédéric Berteau
Diane Bessemans
Vincent Beuten
Bram Beutels
Ingrid Bierebeeck
Hugo Biets
Eric Biltiau
Marie-Pierre Binamé
Marie-Claire Binet
Nicolas Biondollilo
Aude Blase
Pierre Blaise
Johnny Blomme
Alain Bock
Anne-Marie Bodart
Pierre Emmanuel Bodart
Tommy Boerema
Jacques Boesmans
Joelle Boet
Willy Bogaert
Mike Bogemans
Kathy Bognar
Michèle Boitte
Claude-Irène Boland
Jacqelie Bonny
Federica Bono
Johnny Bonte
Melissa Bonte
Annie Boogaerdts
Thomas Boone
Ronny Boonen
Adriano Boremanse
Philippe Borremans
Tim Borremans
Michel Bossaers
Johan Bosmans
Laurent Botilde
Daniël Bouckaert
Frans Dino Boudewijn
Thijs Boudewijn
Catherine Bourgeois
Claire Bouvy
Xavier Browet
Philippe Boufioux
Jacques Bouhon
Claude-Henri Bourgeois
Eddy Boutmans
Denis Bouwen
Françoise Bouzin
Barbara Bracquiné
Daniel Brackman
Dr. Mie Branders
Anaïs Brasseur
Patrick Bricmont
Marc Bronkart
Jeroen Brouwers
Jonas Brugs
Caroline Brunin
Patrick Bruylants
Marc Bruyneel
Ruud Bruyns
Johan Buck
Alex Burie
Jean-Cristophe Buyssens
Jantien Caes
Jean-Michel Campanella
Jean-Cristophe Caestecker
Dorothée Caille
Maurits Cailliau
Marie-France Callens
Koen Calliauw
Victor Cambier
Chris Cambré
Yannick Cams
Frédéric Canon
Christine Canton
Emmanuel Capart
Jean-Pierre Carpentiez
Irène Cardinaels
Marc Castel
Peter Castermans
Béatrice Cateaux
Jean-Cristophe Cavalier
Sébastien Cavalier
Bernard Céline
Laurent Chabeau
Eliane Challe
Jean-Claude Chamart
Pascal Chanet
Roger Chapelle
Alexandre Charlier
David Charlier
Frédéric Charlier
Marie Chevalier
Antonio Centurione
Yves Chantraine
Geraldine Charlier
Alessandra Chiardo
Emanuelle Chmielewski
Justin Claes
Virginie Clariet
Isabelle Clavie
Guy Cleyman
Leon Cloquet
Patricia Cocquyt
Chantal Cockx
Koen Coeckelberghs
Olivier Coene
Nelly Coenen
Etienne Cogels
Denys-Louis Colaux
Bruno Colet
Aurélie Collard
Claude Colle
Marie Jeanne Collette
Dimitri Collignon
Jean-Marie Collignon
Frédéric Collin
Jehan Colette
Boudewijn Coolen
Geoffroy Coomans
Kresten Cools
Matthieu Coopmans
Eric Cooremans
Tim Corbeel
Jean Cordier
Claude Cornil
Guillaume Cota
Martin Cottenjé
Ruben Cottenjé
Hubert Couneson
Davy Courteaux
Marie-Christine Courtoy
Hubert Courtoy
Jean-Louis Couvreur
Guy Covent
Bruno Crombez
François Cubbedu
Angelo Cucovaz
Leon Cuvelier
Frans Cuykens
Carine Dachet
Pierre D’Ans
Pierre D’Haeseleer
Alida Daelemans
Liliane Daniels
Paul Danloy
Muriel Dardenne
Gérard Daubie
Jean-Pierre Debandt
Aurélien De Bauw
Erik De Bruyn
Paulette De Groef
Brigitte Dechambre
Jacques Deckers
Leo Deckers
Liesbeth Degand
Marc Degroux
Nathalie Delaleeuwe
Antoine Delforge
Marcel Delgoffe
Brigitte Delmeire
Michel Delporte
Robert Derese
Guy De Boeck
Nicolas De Cock
Willem De Graeve
Jean-Maxime de Beauffort
Yves de Beauffort
Arnaud de Coninck
Jan De Geest
Stéphanie de Lannoy
Jeroen De Vliegher
Karen Deceuninck
Jacky Decombel
Jacques Deckers
Richard Degheselle
Bertrand De Meire
Marc Degroux
Katrien Degryse
Stéphane Delaere
Jean-Marie Delforge
Frederic Demartin
Christina Dengis
Mady Depienne
Emmanuelle Deproost
Isabelle Deproost
Pieter De Praetere
Jeanne Marie Descamps
Monique Destrée
Mireille Devriendt
Iwein De Baetselier
Hubert de Beco
José de Boose
Sarah De Clerq
Marie de Clippele
Filip De Cauwer
Laura da Silva Ferreira
Alexis de Crombrugghe
Thierry della Faille
Sebastien de Fooz
Blanche de Looz-Corswarem
François de Looz-Corswarem
Julien de Fraipont
Marc De Grove
Christina de Harenne
Madeleine de Heusch
Lieven Deflandre
Philippe de Looz-Corswarem
Nicolas de Rosée
Marie de Moerloose
Sandrine de Moerloose
Christian De Greef
Nikita de Heering
Frans De Haes
Guibert de Jamblinne de Meux
Gravin/Comtesse Josine de Hemptinne
Pascale De Jonckheere
André de Kerckhove
Charles-Henri de la Vallée-Poussin
Philippe de Limburg
Charles-Edouard de Terwanghe
Alain De Laet
Daniel De Laet
Peter De Laet
Geert De Martelaere
François de Bellefroid
Rodolphe de Monie
Florence de Montblanc
Arnaud de Liedekerke
Jeroen De Mets
Dominique De Schutter
Amélie Desclée
Bernard Desclée
Baudouin Desclée
Renaud Desclée
Didier de Laveleye
Dominique De Meulder
Prinses/Princesse Rosalie de Mérode
Matthieu de Meeus
Yvette de Pierpont
Gilles de Rosmorduc
Philippe de Séjournet
Michaël d’Ursel
Rodolphe d’Ursel
Joseph de Lovinfosse
Thomas de Looz
Jozef De Moor
Catherine de Potter
Jean de Potter
Sophie de Potter
Jan de Roeck
Pascal de Roubaix
Baudouin de Terwangne
Paul Descamps
Claude Desmet
Gaël de Sauvage
Andrée De Schepper
Cécile De Smedt
Godfried De Winne
Grégory D’Hallewyn
Frederik Dhondt
Coraline d’Otricoli
Stéphanie d’Otreppe
Evrard d'Ursel
Jean Charles de Fauconval
Leen De Valck
Jean-François De Vos
Matthieu De Waen
Alexandre De Wulf
Willem De Witte
Willy De Witte
Anne de Wouters
Bibiane de Wouters
Christiane de Wouters
Lionel de Wouters de Bouchout
Marlène de Wouters
Dirk De Zutter
Joris Daems
Guénaëlle Declerq
Georges Decoster
Sigrid Daum
Eddy Decreton
Ere-Professor, Professeur d’Honneur Pierre Decroly
Jacques Defrère
Jean-Pierre Dehan
Guy De Hainaut
Martin Dekeyser
Sebastien Delbar
Thomas Delfosse
Pierre Delhasse
Gregory Demarcin
Laurent Demaret
Caroline Demeurisse
Monique Derdelinckx
Johan Derycke
Cristophe Desmet
Richard Dessart
Alex Deurinck
Luc Devos
Georges Dewaelheyns
Jan D'Hertefelt
Adhémar Dequeker
Yvan Dheur
Alex Didion
Alfons Diels
Pierre Digneffe
Eresenator/Sénateur d’honneur Ludo Dierickx
Joëlle Dieu
Danièle Dirkx
Cyril Divoul
Anne Dispas
Joris Docx
Rudolph Dogenik
Emilie Dohet
Valentine Donck
Claude Doumier
Gilles Doumont
Serge Draux
Anja Drogenbrood
Fred Dubois
Anne-Catherine Dubois
Christian Dubuisson
Xavier Dubuisson
Frank Duhamel
Christophe Dumont
Patrick Dupont
Robert Dupont
Philippe Duquenne
Roland Dussart
Richard Eeckhout
Valérie Eeckhout
Chris Elshout
Prof. Vincent Engel
Marie-Denise Eriche
Jean-Marc Etienne
Maurits Duyck
Claude Emsens
Willy Ferny
Albane Flamant
Bertrand Fontaine
Damien Fortan
Albert Francis
Didier Frémal
Claude Ganhi
José Gavilan
Daniel Geluyckens
David Gembala
Krzysztof Gembala
Evelyn Gessler
Baudouin Gillès de Pélichy
Bruno Gillès de Pélichy
Didier Gillès de Pélichy
Jean-Marie Gillès de Pélichy
Guillaume Gilbert
Gisèle Gorbitz
Elizabeth Govaerts
Brigitte Guillaume
Josiane Guillaume
Paul Gustin
Mireille Devriendt
Geert Deledicque
Stéphane Delaere
Loïc Delhaye
Bavo Demol
Willem Demonie
Patrick Denis
Denise Deschampheleire
Fernand Deschampheleire
Dr. Harrie Dewitte
Prof. Paul Dirkx
Pierre Dubar
Mark Dubrulle
Luc Duhayon
Senator/Sénatrice Isabelle Durant
Michel Eeckhout
Vik Eggermont
Frank Ehmann
Hinda El Attar
Hassan El Jaouhari
Claude Emsens
Guy Escarmelle
Peter Everaerts
Paul Fairon
Kristine Fauconnier
Stefanie Fauconnier
Georges Ferir
Béatrice Fierens Gevaert
François Fierens Gevaert
Laurent Fierens Gevaert
Xavier Fierens Gevaert
Jean Firre
Jochen Flossie
Magalie Foret
Charles-Frederic Fouss
Tim Francis
Melchior François
Johnny Frans
Tiffanie Frenkel
Sam Friedman
Edgard Gabriel
Julie Galand
Joachim Ganseman
Otto Ganz
Ferdinand Geboers
Otthon Geelhand de Merxem
Annelies Geeraerts
Dirk Geeraerts
Timmy Geertsen
Paulette Genson
Claude Gerryn
Thomas Gets
Marie-Christine Gevaert
Patrick Giebens
Aurélie Gillès
Hughes Gillès de Pélichy
Priscilla Gillès de Pélichy
Charles Göbel
André Godefroid
Hans Goddé
Robert Goedertier
Bjorn Goemare
Ludovic Goffinet
Luc Golvers
Denis Goossens
Jacques Goossens
Martine Goossens
Sofiane Gouigah
Fabrice Gräbe
Jacques Gregory
Philippe Grutman
Luc Gubbels
Stijn Guetens
Baron/Generaal-Général Emmanuel Greindl
Renaud Greindl
Pieter Guetens
Thomas Guéry
Mathieu Guilmin
Annick Guiot
Luc Gulinck
Siegrid Gyselinck
Robert Hache
Robby Haegedorens
Bart Hanson
Alain Hantsche
Mathieu Hardy
Jean Harvent
Michaël Hastir
Gilbert Hautem
Françoise Hatré
Mike Haven
Prof. Pierre Halen
Hubert Hedebouw
Marjo Hellondoorn
Pierre Hemptinne
Ir. François Hendrickx
Maxime Hendrickx
Jean-Pierre Henry
Anaële Hermans
Guy Herremans
Leon Hermans
Rudy Hermans
Pascale Hermant
Cathy Heyndrickx
Jef Heyvaerts
Marie Hiernaux
Florence Higuet
Marguerite Higuet
Katelijne Hoeven
guy holthof
Maggy Hoogsteyn
Dries Horions
Dominique Horickx
Tom Hoste
Marie-Claire Houard
François Van Houtryve
Benoît Hoyas
Françoise Huart
Lionel Hubeau
André Hubert
Jean-François Hupe
Jérôme Hupé
Robert Huybrechts
Emanuelle Indekeu
Benoît Ivars
Marc Jacob
Christina Jacobs
Irma Jacobs
Julie Jacobs
Micheline Jacobs
Nadine Jacobs
Robert Jacobs
Yvan Jacobs
Vincent Jacque
Nicolas Jamin
Davy Jans
Philippe Janssens
Guy Janssens
Jo Janssens
Jean Janssens de Bisthoven
André Jardon
Gisèle Jennen
Louis-Dorsan Jolly
François Joly
Marie Joly
Noël Jonckheere
Garrit Joos
Bernard Jorion
Martin Joris
Nelly Joris
Olivier Joris
Sarah Juchtmans
Mule Kasonge Ndunga
Nooshin Katami
Niels Kemels
Erik Kennes
Kevin Kerckx
Hilde Keteleer
Boris Kozyreff
Alain Hubleau
Caroline Kamers
Lien Kennis
Julien Kestens
Laurent Kiebooms
Alain Klein
Roger Klein
Thierry Klein
Marie-Paule Koller
Michel Koller
Philippe Koller
Irène Kortleven
Raphaël Krings
Kevin Kuppens
Nicolas Lacroix
Jean-Marie Lacrosse
Eugène Lafaille
Stijn Lafaille
Francis Lafosse
Julian Lageard
Susanne Lageard
Pierre Lalemant
Richard Lamard
Nicolaas Lambers
Edmée Lambert
Auriane Lamine
Ilse Langenbergh
Mélanie Larsille
Maria Cristina Barnechea Landa
André Landsberg
Bruno Lantonnois
Manoëlle Lantonnois
Dieter Lasat
Sébastien Laurent
Philippe Lauwers
Marie-Christine Lefebvre
Thierry Légère
Jean Lekens
Stijn Lammers
Steven Lannoo
Gwenaëlle Lambin
Laurent Lantonnois
Tessa Lantonnois
Henri Laurent
Michel Laurent
Marie-Claude Laurent
Simon Leblanc
Virginie Leblon
José Lebrun
Catherine Lefevre
Timothy Lelièvre
Alice Lemaître
Prof. Elisabeth Leijnse
Timothy Lelièvre
Cédric Lemeunier
Bruno Leté
Michaël Menu
Sébastien Moons
Karen Leonard
Cedric Le Févère
Raymonde Le Lepvrier
Liliane Lepas
Nicolas Lepine
Vincent Leroy
Stephane Lejeune
Roger Lettens
François Levaque
Pierre L’Hoest
Charles Liebenguth
Johan Lievens
Yun-Sun Limet
Julie Lindemans
David Lipkens
Mélanie Lisse
Jentl Lodewyckx
Jonathan Logghe
Vlaams Parlementslid/Membre du Parlement flamand Marcel Logist
Emile Lolivier
Chantal Lollin
Davy Lowies
Jean-Paul Lowies
Julie-Anna Lowey-Ball
Jérémy Longheval
Jonas Loos
Axelle Loriaux
Diane Louwyck
Jacques Lukumwena Kabengele
Herman Luyckx
Tom Luyten
Pieter Maes
Henri Maetens
Philippe Magnant
Christophe Mahaut
Guido Mahieu
Fanny Maistriaux
Ineke Malcorps
Marc Malfait
Michaël Mallien
Ico Maly
Caroline Marchal
Gil Mariën
Prof. Jacques Marx
Antonio Marti
Charles Martin
Kevin Maselis
Christine Masson
Marie-Louise Masson
Jonathan Masson
Jacques Matagne
Suzanne Matagne
Lucien Materne
Etienne Matagné
Olivier Mathy
Cédric Mattelaer
Jean-Luc Marchal
Martin Maxime
Sanne Meert
Claire Meeus
Julienne Menten
Peter Mertens
Prof. Laurence Mettewie
Sophie Mestdag
Martine Meyer
Marie-José Meyers
Lorraine Michel
Simone Michiels
Thomas Michiels
Julie Monnoyer
Manuel Morais
Dirk Michiels
Jos Michiels
Guus Michielsen
Monique Missant
Frank Missiaen
Jean Misson
Guy Missoul
Hamed Mobasser
Alexander Mobouck
Jochen Moeskops
Bart Moeyaert
Ghislaine Molai
Hendy Molenbruch
Rafaël Mondelaers
Nicolas Moniotte
Adrien Monsieur
Prof. Anne Morelli
Valérie Mosseray
Mathieu Motrie
Boudewijn Moelans
Germain Mulowayi-Kayemba
François Mullier
Christian Mylemans
Sven Naessens
Jean Nagant
Christian Naveau
Jean-Claude Naveau
Patrick N’Siala Kiese
Jean-Marie Nolf
Robert Marks
Patrick Martinus
Hilde Mertens
Vincent Meunier
Jonas Morreel
Jeremy Mottoulle
Benni Müller
Nicolas Nachtergaele
Sven Naessens
Josée Necken
Valentine Nemery de Bellevaux
Peter Nies
Laurence Nieuwland
Suzanne Nkusuba Misenga
Laetitia Nolet de Brauwere
Dominique Neetens
Nghiem Bao Duy Nguyen
Norbert Mbumputu
Dany Neudt
Edouard Notte
Maartje Nuyens
Jean-Claude Nys
Martine Olivet
Joseph Olthof
Ellen Oomsels
Anja Oosterlynck
Filip Oosterlynck
Jean-Marie Opdebeeck
Reza Opdebeeck
Suzanne Op de beeck
Fabian Orfinger
Josef Ostyn
Muriel Ortmans
Christine Oth
Nicole Page
Frédéric Pain
Maarten Panis
Vincent Papaleo
Julie Paquay
Julien Paquet
Laurent Pardon
Joseph Paulus
Boudewijn Peeters
Jimmy Peeters
Thierry Peeters
Tom Peeters
Yves Pepermans
Michel Pervé
David Pestieau
Wouter Peters
Denise Petit
Sébastien Petrolito
Gunter Pfeiffer
Simonne Pierrard
Ronald Piers de Raveschoot
François Piers
Christiane Pietrons
Maggy Pieyre
Joris Piette
Philippe Pillet
Jasper Pillen
Olivier Pintelon
Michaël Pioge
Amaury Pirlet
Marie Pironet
Jean-Jacques Pisano
Jeroen Pittoors
Doumic Plettinx
Jean Luc Pleunes
Elise Poelaert
Joël Poelaert
Nilüfer Polat
Kevin Polfliet
Stijn Polfliet
Lien Possemiers
Kervin Praxede
Nathalie Preudhomme
Philippe Prové
Brecht Putman
Bart Puttens
Corinne Putterie
Yves Putzeys
José Quiévy
Anne-Catherine Quintens
France Rademaekers
Jean-Marie Rakotosolofo
Pascal Ramoisiaux
Marie-Christine Remy
Luc Remy
Abel Renard
André Renaux
Tom Renders
Jean-Michel Rigo
Charles Rigoli
Sam Rijnders
Tim Roef
Theo Roefkens
John Roels
Geoffrey Rolin
Guy Rondiat
Serge Rondou
Francis Ronval
Jean Roosen
Georges Rousseau
Nick Roskams
Kim Rothuys
Patrick Ryckier
Jelle Ryckoort
Urbain Robert
Marcel Robertz
Lore Robeyns
Frederik Ronse
Eric Rosseel schrijver
Cedric Roulent
Xavier Rouget
Kim Roovers
Bruno Sacré
Yves Saintenoy
Danielle Sarton
Jean-Pol Sarteur
Zahra Sameni
Dorian Sansbury
Catherine Sarot
Franz Sarteel
Prof. Em. Anne-Marie Schaerlaekens
Mark Schaevers
Rita Scheers
Geneviève Schins
Cristophe Schotte
Steven Schoukens
Philippe Schumacker
Jan Slootmaekers
Matthias Somers
Vanessa Sprong
Françoise Stas
Liliane Stellings
Sébastien Thomas
Emiel Torfs
Luc Schrijvers
Herman Schrooten
Willem Segers
Michel Sergent
Luc Simonet
Edwine Simons
Roger Simons
Madeleine Siret
René Smette
Bart Soens
Wim Somers
Nico Souillierd
David Soors
Estelle Spotto
Sébastien Squevin
Maxime Standaert
Frank Stappaerts
Jost Stappers
Valérie Stégen
Liliane Stellings
Ludovic Steurs
Francis Stevens
Matthias Stevens
Laurence Steverlynck
Michel Steyns
Roland Steyns
Camiel Stoop
Jérémy Stoquart
Robert Struyf
Daniel Struys
Mathieu Stulens
Cristophe Stylemans
Christophe Suykerbuyck
Marie-Paule Tacq
Olivier Tallon
Bernard Taziaux
Seçil Tarhan
Louis Thery
Emmanuel Théry
Marie Thery
Joachim Theuwen
Ruben Theuwen
Tanguy Thibaut de Maisières
Patricia Thonus
Claude Thome
Eric Tielmans
Marc Tilmant
Djamila Timmermans
Pieter Timmermans
Mares Titouan
Stéphanie Toelen
Philippe Thollembeck
Pierre Thuymans
Esmeralda Tobing
Fabien Tordeur
Damien Trigaux
Hélène Trigaux
Régine Trouillet
Björn Trompet
Stella Trujillo
Sebastiano Tudisco
Vera Turpyn
Nicolas Urbin-Choffray
Pierre-Alexandre de Cartier d’Yves
Gonzague d'Ursel
André-Marie Vallée
Dr. Frans Van Acoleyen
Carlos van Caeneghem
Liliane van Caeneghem
Vincent Van Calck
Valérie van Caloen
Pascal Van Campe
Dany Van Cauwenbergh
Geert Vancauwenbergs
Freddy Vancoppenolle
Rita Van Coillie
Marie Van Cranenbroeck
Vic van Cutsem
Gladys Vancuyl
Daan Vanandenroye
Armand Van Damme
Kristel Vandamme
Wouter Vandamme
Marie-Joseph Van de Maele
Annick Van de Maele
Eric van Delft
Roel Van De Pol
Thomas Van De Pol
Louise van de Werve
Patricia Vanderpooten
Hugo Van Den Broeck
Fabrice Van Der Bracht
Dimitri Vanderus
Guido Van Droogenbroeck
Sarah Van der Auwera
Jean-Charles van der Bruggen
Wouter Van Dyck
Dr. Johan Vandepaer
Maarten Vandercammen
Christian Vanderlinck
Michel Van den Bossche
Leopold Vandenbogaerde
Nico Vandevoorde
Jean-Pierre Van Doninck
Dr. Dirk Van Duppen
Dirk Van Hoef
Jules Van Eetvelt
Andy Van Eghdom
Andy Van Eeghem
Werner Van Ginneken
Géry Vander Goten
Elise Beau Vangeel
Frank Van Herck
Johan Van Hoorde
Bob Vangeel
Daniëlle Vandenabeele
Johnny Vandenabeele
Pierre Vandenabeele
Charles Van Den Eynde
David Van den Eynde
Charles van Wilder
Elise Van de Catsyne
Annelies Vandenbergh
Corine Vandenbussche
Peter Van De Ven
Evelien van den Driessche
Kenny Vanden Berghe
Marc Van den Broecke
André Van den Eynde
Charles van den Eynde
Sigried Van den Eynden
Wouter van den Meersch
Luc van de Walle
Diederik Vandevelde
Eduard van Eghdom
Annelies van Eeghem
Philippe van Eeghem
Rachel van Engel
Sonja Van Hoed
Jean-Cristophe Vanderhaegen
Jacqueline Vandermeer
Michel Vanhaeleweyck
Franky Vanhaecke
Bernard Vanheule
Kamiel Vanhole
Michel Vanhoorne
Anne van Houtte
Ita Van Meer
Augustin van Rijckevorsel
Mathilde van Rijckevorsel
Lin Van Rompaey
Wim van Rooy
Andries Van den Abeele
Guillebert van Derton
Hans Van de Cauter
Amaury van der Beken
Eric Van der Smissen
Marie-Jean Vandecaesbeek
Martine Vandermeulen
Dimitri Vanderus
Adélaide van de Werve
Léon Van den Bon
Sigried Van Den Eynden
Christian Vandermeer
Denis Vandersteene
Emma Vandevoorde
Prof. Eric Van der Schueren
Geoffrey Van Dille
André Van Ekelenburg
Octavia Van Leemput
Liesbeth Vankelecom
Frédéric Vereecke
Eléonore van der Gracht
Eddy Vandeput
Marc Van Gysel
Gilles Van Haelst
Véronique Vanhaelen
Werner Vanham
Anna Fabiola Van Horenbeeck
Jan Van Laere
Joseph Van Vlasselaer
Thibaut van Landegem
Patrick van Houtyve
Rita Vanlangendonck
Thomas Vanlinter
Valérie Vanpée
Kasper Vanpoucke
Lucille Vantomme
Dirk Van Mulders
Wouter Van Rompaye
Jean Vanstichel
Jan Vansevenant
Cédric Van Vlem
Antoine Veldekens
Christina Venetis
Frank Venmans
Bas Verdin
Ben Verheyen
Gert Verhoeven
Quentin Verwacht
Laura Verheyden
Hendrik Vermeersch
Dimitri Verschueren
Agnes Verscuren
Alexandre Vervoort
Thomas van Tichelen
Hervé van Wassenhove
Jan Vansevenant
Jean Vanstichel
Wim Vanzeire
Emmanuel Vanzeveren
Jonathan Vausort
Guy Verberckmoes
Yannick Verberckmoes
Annie Verbert
Christian Verburgh
Simon Vercauteren
Jan Vergouwen
Ghislain Vermassen
Andy Vermaut
Suzanne Vermeire
Sylvie Vermeiren
Marie-Thérèse Vermeren
Jaak Verpoorten
Mileen Verpoorten Pauwels
Christine Verpoucke
Jeanne Verstraelen
Gilles Verstraeten
Joëlle Verwacht
Paul Verwacht
Quentin Verwacht
Jan Veulemans
Veronique Viane
Carine Vicat
Agnes Viérin
Pieter Vierstraete
André Vincent
Harmonie Viroux
Johan Viroux
Loriane Visart
Wendy Vlaeminck
Raf Vlummens
Monica Vodita
Thierry Vossen
Françoise Vousure
Vincent Vranckx
Annelies Vrijdag
Stefaan Vrombout
Virginie Vuylsteke
Claudine Vyncke
Francis Vyncke
John Walus
Jacqueline Wargny
Prof. Myriam Watthée-Delmotte
Ludo Watthé
Joelle Watticant
Samuel Wauthier
Ignace Weemaes
Yannic Weitz
Philippe Wellens
Georges Wetz
Hans Weygers
Myriam Wezel
Jeroen Wijnendaele
Ben Willems
Charles Williams
Marina Willius
Etienne Wilmots
Nicolas Wilmus
Dominique Wislez
Thomas Witdouck
Tom Wittesaele
Michel Wolters
Anne Wolters
François Wolters
Patricia Wolters
Robert Wouters
Simon Wouters
Jeroen Wijnendaele
Yves Willemaers
Bruno Yammine
Sameni Zahra
Tom Zwaenepoel